Η εξεταστική είναι δύσκολη υπόθεση. Κανένας Έλληνας φοιτητής δεν πρόκειται να το αρνηθεί αυτό. Διάβασμα, άγχος, το μέτρημα των μονάδων για να δεις αν έπιασες το πολυπόθητο «πέντε», πόσα μαθήματα πέρασες, πόσα σου μένουν για πτυχίο, πόσα δικαιούσαι να δηλώσεις στο εξάμηνο που θα έρθει…
Συνήθως η μελέτη των διάφορων μαθημάτων του εξαμήνου αποτελεί καταναγκαστικό έργο. Εκτός κι αν πρόκειται για μαθήματα που σε ενδιαφέρουν ιδιαίτερα ή αν το μάθημα είναι από τη φύση του ευχάριστο. Φέτος είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα τέτοιο μάθημα. Ο τίτλος του, «Παιδική και Νεανική Λογοτεχνία». Από τον τίτλο και μόνο φαντάζεσαι ότι το περιεχόμενο του μαθήματος δε θα είναι βαρετό ούτε μονότονο. Άλλωστε, η λογοτεχνία δεν μπορεί να είναι βαρετή. Το πιο διασκεδαστικό κομμάτι του μαθήματος είναι ότι γυρνούσες πίσω στα χρόνια που ήσουν κι εσύ παιδί. Θυμάσαι πόσες φορές είχατε πει στο σχολείο για το Γρηγόριο Ξενόπουλο, για το περιοδικό «Η Διάπλασις των Παίδων» και τη στήλη «Σας ασπάζομαι, Φαίδων!». Κάπου μάλιστα θα πρέπει να έχεις καταχωνιασμένα και κάποια τεύχη που είχαν βγει κάποτε επανέκδοση μαζί με μία εφημερίδα. Και μετά συνεχίζεις στα «Ψηλά Βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου, στο «Μάγκα» της Πηνελόπης Δέλτα, στο «Μικρό Πρίγκιπα» του Εξυπερύ, ακόμα και στην «Τελευταία Μαύρη Γάτα» του Ευγένιου Τριβιζά.

Πέρα από τις αναμνήσεις, όμως, μαθαίνεις και πολλά καινούργια στοιχεία για την εξέλιξη της ελληνικής παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας, αλλά και συγγραφείς που δεν ήξερες. Μαθαίνεις για το πώς μία λεύκα και ένα άλογο μπορούν να αγαπηθούν, πώς μία αρκούδα να πάει σχολείο και πώς ένα στρατιωτάκι ήθελε να γίνει αστροναύτης. Παραμύθια που μέσα τους κρύβουν αλήθειες της πραγματικής ζωής. Μιλάνε καμουφλαρισμένα για το ρατσισμό, τη βία, την ανισότητα, τη διαφθορά της εξουσίας και την ελπίδα. Το πιο όμορφο στοιχείο, όμως, σε ένα μάθημα σαν αυτό, πέρα από τα νοήματα που κρύβουν αυτά τα έργα και τις αναμνήσεις που σου ξυπνούν, είναι το ότι σου θυμίζει πόσο μαγικός είναι ο κόσμος των παιδιών.
Τα παιδιά διαθέτουν μαγική σκέψη με την οποία είναι διάχυτη η παιδική λογοτεχνία. Πιστεύουν ότι με μία χειρονομία ή μία σκέψη τους θα αλλάξουν τα γεγονότα, ότι μπορούν επαναλαμβάνοντας συγκεκριμένες λέξεις να προκαλέσουν κάτι και ότι μπορούν να διατάξουν το φεγγάρι και τον ήλιο να τα ακολουθήσουν. Τα παιδιά πιστεύουν στη μαγεία. Πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Πιστεύουν ότι τα δέντρα έχουν ψυχή. Πιστεύουν ότι αρκεί η τελευταία ζωντανή μαύρη γάτα για να αποκαταστήσει την αλήθεια για τα ψέματα των προληπτικών. Πιστεύουν ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα τριαντάφυλλο που δε μοιάζει με κανένα από όλα τα υπόλοιπα που υπάρχουν. Και έτσι όπως τα βλέπεις να πιστεύουν σε πράγματα «παιδιάστικα» για τους πολλούς, που ξέρεις μέσα σου ότι δεν υπάρχουν, παίρνεις και εσύ θάρρος και δε χάνεις την πίστη σου.