Όμορφη, περίλαμπρη, με μπλε σκούρα μάτια κι ασορτί κουστούμι, έστεκε στην είσοδο, σκόρπαγε χαμόγελα και με χαριτωμένες κινήσεις μάς ρωτούσε η υπάλληλος του αεροδρομίου αν μπορεί να βοηθήσει να βρούμε το μετρό που κάνει τερματική στάση στα πέντε διαφορετικά τέρμιναλ του «Heathrow». Έτσι, φτάσαμε με το καροτσάκι και τις αποσκευές μας στη γαλαρία χωρίς να βγούμε καθόλου σε ακάλυπτο χώρο.
Λίγα λεπτά, κι αθόρυβο, πεντακάθαρο, σαν κούκλα, μέσα κι έξω, χωρίς ούτε μια μολυβιά, ούτε ένα σύνθημα, αλλά κι ούτε ένα σκουπιδάκι τόσο δα στο πάτωμα, σταματούσε μπροστά μας το τραίνο.
Πληρώσαμε τις λιρούλες μας, μια κι αυτοί δεν εξαρτώνται από ευρώ και προστάτες, βολευτήκαμε στα αναπαυτικά καθίσματα με τη ζεστή ταπετσαρία κι αθόρυβα, χωρίς να ακούγεται κιχ (εκτός από 2  -3 Έλληνες που συζητούσαν χαμηλόφωνα στο διπλανό βαγόνι), μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε σε μια όμορφη γειτονιά με βικτωριανής αρχιτεκτονικής σπίτια, όλα διατηρητέα και βρήκαμε μια φιλοξενία ελληνική, πατροπαράδοτη, συντηρημένη σε ψυχρά κλίματα, απ’ την Αλέκα τη Μανιάτισσα που βγήκε απ’ το κρεβάτι της για να κοιμηθούμε εμείς, κι ας μας έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή της.
Κι ήρθε η άλλη μέρα που γύριζε εφορίες, τράπεζες κι άλλα γραφεία να κάνει όλους τους ελέγχους, να πληρώσει τα πάντα για το αυτοκίνητό της και να δηλώσει ότι θα το ξανάβαζε σε κυκλοφορία.
Απόγεμα ήρθε σπίτι, λαχανιασμένη μα ευχαριστημένη.
«Όλα τελειώσανε», είπε χαρούμενη κι ετοιμαστήκαμε να φύγουμε, ελληνοπρεπέστατα, καθυστερημένοι, για την παρουσίαση του βιβλίου μου.
Κι η αγωνία να κορυφώνεται, αφού ολόκληρο ταξίδι είχαμε κάνει από Ελλάδα για τούτη την ώρα κι η παγωνιά είχε απλώσει ένα άσπρο σκληρό χαλί στους δρόμους, που μπόδιζε πεζούς να κυκλοφορούν και εμάς να πηγαίνουμε γρήγορα.

Στήσαμε μια ευχάριστη συζήτηση περί τέχνης, μια θλιβερή περί ελληνικής πραγματικότητας, ρίξαμε και 1 - 2 ανέκδοτα, να σου και λίγο τραγούδι να ζεσταθούμε και το ρολόι έδειχνε πως είχαμε αργήσει.
«Πέντε λεπτά καθυστέρηση δικαιολογείται», μας καθησύχασε η Αλέκα.
«Μα έχουμε και τράφικ», της πετάξαμε το αγγλικό.
«Ε, βάλε άλλα 10 λεπτά. Ένα τέταρτο, δεν είναι πολύ. Εξ άλλου οι Εγγλέζοι μάς ξέρουν ότι αργούμε. Ευτυχώς έχει μπουφέ η Αντύπα και θα πιάσανε το κρασί.»
Κι έτσι που λέγαμε το εθνικό άσμα «Σαράντα παλικάρια από τη Λειβαδιά…», βλέπουμε ένα κοπέλι, 25άρι θα ‘τανε, με τη στολή του αστυνομικού να μας κάνει σήμα να πιάσουμε άκρη. Υπάκουσε η οδηγός, και δυο άλλοι, κι αυτοί κοπέλια της αστυνομίας, με υπόκλιση μας είπανε να σταματήσουμε αριστερά, γιατί, ξέρετε, στην Αγγλία αριστερά οδηγούν και δεξιά βλέπουν.
Μας πλησίασε ο ένας, υποκλίθηκε, έβγαλε το καπέλο του, το πήρε υπό μάλης, κι η Αλέκα από δίπλα να μας βεβαιώνει.
«Όλα είναι πληρωμένα, τακτοποιημένα. Ας κάνει 40 ελέγχους. Σε μισό λεπτό φεύγουμε.»
Άλλα όμως ο Έλληνας πρεσβεύει, κι άλλα ο Άγγλος κελεύει.
«Δεν μπορείτε να κυκλοφορείτε με αυτό το αμάξι», μας είπε με τη φημισμένη εγγλέζικη ευγένεια και μας χαμογέλασε.
«Μα, σήμερα το δήλωσα ότι θα το κυκλοφορήσω πάλι γιατί το άλλο μού το σπάσανε. Πλέρωσα ό,τι έπρεπε και το πέρασαν στο κομπιούτερ», επέμενε η δικιά μας.

Κι ο άλλος, το όργανο, να επιμένει και να βλέπει το μικρό αλλά θαματουργό κομπιούτερ που κρατούσε. Της ζήτησε άδεια αυτοκινήτου, δίπλωμα οδήγησης.
«Έχω γλυκέ μου, αλλά όχι μαζί μου.»
Τα βρήκε αυτός στο κομπιούτερ, έγνεψε καταφατικά, μας έκανε κι αστειάκια, το ίδιο κι η Αλέκα, του εξήγησε ότι βιαζόμαστε για την παρουσίαση, κι έδωσε διεύθυνση της γκαλερί «Αντύπα». Καλά περνούσαμε, αλλά δε μας άφηνε να φύγουμε με αυτό το αμάξι.
«Παιδιά, ξέρετε; Μπορεί να μας βγάλει έξω, να πάρουν το αυτοκίνητο και να το πάνε για συμπίεση. Για λαμαρίνες», μας είπε καθησυχαστικά από δίπλα.
Κι ο αστυνομικός, ξεσκούφωτος, σχεδόν γονατιστός από ευγένεια, να τηλεφωνεί νυχτιάτικα στα κεντρικά, μέχρι που έφεξε η αλήθεια και μας κατευόδωσε με χίλια «συγγνώμη».
Τι είχε γίνει. Δεν είχαν ενημερωθεί όλα τα κομπιούτερ της τροχαίας για τη δήλωση που είχε κάνει 10 λεπτά πριν ξεκινήσουμε η Αλέκα, μας φωτογράφισε στο δρόμο η κάμερα, από τον αριθμό κυκλοφορίας βγήκαν όλες οι λεπτομέρειες, τα πάντα στο κομπιούτερ που κρατούσε ο τροχονόμος, και με ευγένεια άρχισε ο έλεγχος που θα τέλειωνε πάλι με ευγένεια, έστω κι αν μας έπαιρναν το αυτοκίνητο και δεν το ξαναβλέπαμε.
Όπως και στην Ελλάδα.
Θέλετε το χάπι εντ; Τελευταίος στην παρουσίαση ήρθε ο αστυνομικός, πήρε και βιβλίο να το διαβάσει. Ήταν αγγλοποιημένος Έλληνας. Οι Έλληνες, βλέπεις, στο εξωτερικό εφαρμόζουν τους νόμους, δουλεύουν σκληρά κι εκτελούν το καθήκον τους.
Παράξενα πράματα!