ΕΜΒΟΛΑ

Η πολιτική που έχει εφαρμοστεί από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα, δεν προώθησε τις αποδεκτές και αναγκαίες αλλαγές που θα συνέβαλλαν ουσιαστικά στη βελτίωση της κατάστασης στην Ελλάδα, όπως την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, την αντιμετώπιση της σπατάλης, την τροφοδότηση της αγοράς με ρευστότητα, την προώθηση της ανάπτυξης μέσω της αξιοποίησης των πόρων τού ΕΣΠΑ, την ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα, την αντιμετώπιση της ακρίβειας, την προώθηση μέτρων ανακούφισης του πληθυσμού και τη δημιουργία ενός δικτύου κοινωνικής προστασίας.
Ο κ. Παπαδήµος ανέλαβε να προωθήσει ουσιαστικά την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης σε ένα άκρως υπονομευμένο εσωτερικό κυβερνητικό περιβάλλον, όντας εξ αρχής πολιτικός όμηρος των προσωπικών και στρατηγικών φιλοδοξιών των τριών αρχηγών των κομμάτων της συγκυβέρνησης και των δελφίνων της εξουσίας. Ήταν λάθος του κ. Παπαδήμου ότι «κλείστηκε» στο δωμάτιο του Μαξίμου μαζί με τους κ. Παπανδρέου, κ. Σαμαρά και κ. Καρατζαφέρη για να μαγειρέψουν τη σύνθεση μιας κυβέρνησης, βασική υποχρέωση της οποίας είναι η εκταμίευση της έκτης δόσης, η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης και η προώθηση της εθελοντικής συμμετοχή των ιδιωτών στη μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που κατέχουν.
Η κυβέρνηση που φτιάχτηκε με αυτό τον τρόπο ασκεί μια πολιτική και λαμβάνει μέτρα που επιτείνουν την ύφεση και δε διαμορφώνουν προοπτική εξόδου από την κρίση.

Συνεχίζει, όπως και η προηγούμενη, να είναι κοινωνικά άδικη και οικονομικά αναποτελεσματική. Η συνεχής επίκληση διλημμάτων, μπροστά στον κίνδυνο χρεωκοπίας, επιχειρεί να κρύψει ότι η ίδια η ασκούμενη πολιτική αναπαράγει την κρίση.
Απαιτούνται άλλες πολιτικές, που θα ανατρέπουν τη σημερινή άδικη κατανομή των βαρών προσαρμογής, θα συγκροτούν ένα ενιαίο πλέγμα αντιμετώπισης των παθογενειών, χωρίς αποδόμηση των δημόσιων δομών και του κοινωνικού κράτους και θα προωθούν την υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας.
Η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη και περιλαμβάνει ρύθμιση του δημόσιου χρέους (PSI, δανειακή σύμβαση, λήψη μέτρων σε συμφωνία με την τρόικα). Η στρατηγική επιδίωξη της χώρας πρέπει να είναι η παραμονή της στην ευρωζώνη και η προώθηση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Απαιτούνται αλλαγές στις ευρωπαϊκές πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης και προσαρμογή της χώρας μας με τον οικονομικά αποτελεσματικότερο και κοινωνικά δικαιότερο τρόπο. Συγκεκριμένα, απαιτούνται προτάσεις οικονομικής πολιτικής και ανάπτυξης: δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης και δημοσιονομική εξυγίανση, πολιτικές αντιμετώπισης της ύφεσης και προώθησης ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου, δημιουργική σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ενδογενή ανάπτυξη με την παραγωγή υψηλού ποσοστού εμπορεύσιμων αγαθών, δημιουργία θέσεων εργασίας σε νέους τομείς.

Απαιτούνται αλλαγές στο κράτος και ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα για τη μετατροπή του σε αποτελεσματικό επιτελικό μηχανισμό ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας.
Για να υπάρξει η προώθηση αυτής της νέας πορείας για τη χώρα και τη γέννηση μιας νέας ελπίδας για το λαό, απαιτούνται πολιτικές δυνάμεις που θα καταθέσουν εναλλακτικές προτάσεις και θα αντιμετωπίσουν με ευθύνη το θέμα μιας νέας διακυβέρνησης, που θα μετακινήσει τον άξονα της πολιτικής ζωής προς μία αναπτυξιακή και κοινωνικά δίκαιη κατεύθυνση.
Ωστόσο, περισσότερο απ’ όλα απαιτείται μία νέα κουλτούρα ευθύνης, που θα καλλιεργηθεί και θα κυριαρχήσει στις συνειδήσεις των πολιτών της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να κυριαρχήσουν οι πολίτες που αρνούνται το στείρο καταγγελτισμό, τις πρακτικές της βίας και του περιθωρίου και πιστεύουν σε μια σύγχρονη δημοκρατική, ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική αριστερά. Πολίτες έτοιμοι να δημιουργήσουν σχέσεις διαλόγου, ανταλλαγής απόψεων, ανοιχτής πολιτικής επικοινωνίας, κοινής πολιτικής δράσης. Πολίτες που θα πάνε κόντρα, όχι μόνο στο λανθασμένο πολιτικό σύστημα, αλλά και κόντρα στο μέχρι τώρα εαυτό τους. Οφείλουμε να σταματήσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας μόνο ως θύμα της κατάστασης και πρέπει να αρχίσουμε να τον κατανοούμε και ως δημιουργό μιας αναγεννητικής πορείας. Πρέπει να αλλάξουμε την αντίληψη με την οποία αντιμετωπίζουμε καθημερινά τον εαυτό μας και ση θέση του μέσα στην κοινωνία. Τότε θα καταστεί δυνατή ξανά η ελπίδα για τη χώρα και την κοινωνία.