Παρόλη τη φετινή αυγουστιάτικη ζέστη, το περπάτημα για την Αγιάσο την παραμονή της Παναγίας, δεν έχασε τους οπαδούς, που «λατρεύουν» αυτό το σπορ των 28 περίπου χλμ, βαδίζοντας τ’ απόβραδο για το προσκύνημα στη Μεγαλόχαρη. Είναι ένα μοναδικό έθιμο, που κάθε χρονιά βρίσκει και νέους φίλους, αφού βλέπεις 8χρονα και 10χρονα παιδάκια να περπατούν αγόγγυστα, παρέα με τους γονείς τους, να προσπαθούν να κάνουν το τάμα και να φτάσουν στο τέρμα, νικητές.
Πηγαίνω πολλά χρόνια με τα πόδια στην Αγιάσο την παραμονή της μεγάλης γιορτής. Για να πω όμως την αλήθεια μου, φέτος, θέλετε τα χρόνια που περνούν, θέλετε η αφόρητη ζέστη (προτιμώ να δικαιολογούμαι για το δεύτερο) δεν μ’ άφησαν να ξεκινήσω το περπάτημα από την αρχή και να περπατήσω το εξάωρο (6 το απόγευμα με 12 τα μεσάνυχτα) για το μεγάλο προσκύνημα του καλοκαιριού…
Μια και χρόνια ήθελα να «δω», να «νιώσω», να περπατήσω την Πατωμένη, μέρα, ξεκίνησα με μια φίλη μου από την Καρίνη στις 7 το απόγευμα, μέρα, χαρά Θεού, ακόμα. Δεν ήταν δα και λίγοι που ίσως έκαναν την ίδια σκέψη με μας και να ‘μαστε να περπατάμε στον ανηφορικό πέτρινο δρόμο, που έχει το όνομα Πατωμένη και οδηγεί στο Σταυρί (στο «έμπα» της Αγιάσου). Οι πέτρες μεγάλες, γλιστερές, σε προκαλούν για σίγουρο παραπάτημα γιατί πράγματι είναι δύσκολο να βαδίζεις σε μια κακοτράχαλη ανηφοριά! Ευτυχώς είχα την πρόνοια να έχω μπαστούνι μαζί μου κι όσο να ‘ναι, ήταν ένα στήριγμα, μια καλή βοήθεια.
Ίσως πολλοί να μη ξέρουν τι είναι η Πατωμένη, να τη θεωρούν σαν το Γολγοθά. Όχι, όχι… Είναι μια υπέροχη τοποθεσία, ανηφορική βέβαια, αλλά καταπράσινη ανάμεσα σε ελιές και πεύκα. Στην ουσία είναι τρεις ανηφόρες, που χωρίζονται με κάποια απόσταση ίσιου χωματόδρομου, έτσι για να πάρει κανείς κάποια ανάσα!
Περνάς την πρώτη ανηφόρα κι αισιοδοξείς για τη δεύτερη. Τελειώνει η δεύτερη και μεγαλώνει βέβαια η κούραση, αλλά κερδίζει η ελπίδα για την τρίτη και τελευταία! Κι όταν φανεί από μακριά το φως της Φαμάκα (περιοχή μέσα στην Αγιάσο) το τέρμα το νιώθεις πως είναι κοντά. Ακούγονται οι μουσικές, ακούγονται μηχανάκια, ακούγονται οι ομιλίες των ανθρώπων. Περίπου 2 ώρες περπάτημα και 5.700 βήματα δικά μου, που τα μετρούσα ένα ένα, σε φέρνουν στο τέρμα, που είναι το Σταυρί και κατευθείαν μέσα στην Αγιάσο.
Κόσμος πολύς, πανηγύρι μεγάλο. Πάσχα στο κατακαλόκαιρο, η γιορτή της Παναγίας. Μετά στην εκκλησία, στην ουρά γιατί ο κόσμος είναι πολύς για το προσκύνημα στην εικόνα της Δέσποινας του κόσμου, της ελπίδας των πιστών. Μπορεί και μια ώρα να περιμένεις, για να ‘χεις τη χάρη να ανάψεις  το κερί στο θαυματουργό εικόνισμα της Παναγίας της Αγιασώτισσας.
Μια υπέροχη εμπειρία και μια εσωτερική αγαλλίαση στη μεγάλη γιορτή του καλοκαιριού.