Ήταν μια εποχή που η Ελλάδα είχε κυριευτεί από τον πυρετό των «προσωπικών δεδομένων». Τα πάντα είχαν αναχθεί στη σφαίρα του ιδιωτικού. Όπως γράφαμε τότε, «η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι το “καινούργιο κοσκινάκι” της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρουμε πού να το κρεμάσουμε, με αποτέλεσμα να το κρεμάμε παντού...». Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (Α.Π.Δ.Π.Χ.) είχε γίνει ο κέρβερος της ενημέρωσης: «... μεταφέρει στη σφαίρα του ιδιωτικού ένα ολόκληρο κομμάτι της δημόσιας ζωής. Δεν είναι ιδιωτική υπόθεση μια σύλληψη ενός παραβάτη κάποιου νόμου. Την πραγματοποιούν δημόσια όργανα και οφείλουν οι πολίτες να γνωρίζουν τι στην ευχή κάνουν αυτά τα όργανα, τα οποία αυτός πληρώνει.». («Χωροφυλακή Προσωπικών Δεδομένων», 25/4/2005)

Η ιδεολογική μόδα της εποχής οδήγησε σε νομοθετικά τερατουργήματα και σε απίστευτες υπερβολές τής Α.Π.Δ.Π.Χ.. Η δημιουργία, επεξεργασία, μέχρι και η συντήρηση μιας λίστας έγινε αδίκημα. Ακόμη και όταν η συμμετοχή στη λίστα ήταν οικειοθελής. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εν λόγω Αρχή απαγόρευσε στο ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει και να κρατήσει κατάλογο «φίλων του κόμματος», οι οποίοι το Φεβρουάριο του 2004 συμμετείχαν στην εκλογή του Γ. Παπανδρέου στην αρχηγία (Απόφαση 6/2004). Η ίδια Αρχή επιδίκασε πρόστιμο στην Ένωση Συντακτών διότι δημοσιοποίησε κατάλογο εργαζόμενων δημοσιογράφων στο Δημόσιο (Απόφαση 28/2005) κ.λπ..

Υπήρχε μια φρενίτιδα όλων των παραγόντων της δημόσιας ζωής για την προστασία της ιδιωτικής ζωής. Δεν ήταν μόνο η Α.Π.Δ.Π.Χ.· υπουργοί, δικαστές γνωμηγέτες, οι πάντες είχαν πρώτο μέλημά τους την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Έτσι φτάσαμε στις γελοιότητες περί της «35χρονης» που κατηγορούσε τον τότε γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, μέχρι την ποινική καταδίκη ενός μικρού τηλεοπτικού σταθμού της Πάτρας, ο οποίος δημοσιοποίησε συνέντευξη ενός κατηγορουμένου, με τη σύμφωνη γνώμη του τελευταίου!

Από την άλλη, οι μισθοί στελεχών των ΔΕΚΟ (που πλήρωνε ο ελληνικός λαός) θεωρήθηκαν προσωπικά δεδομένα εκείνων που τους έπαιρναν και δεν μπορούσε να τους μάθει ούτε η Βουλή! Τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών κρύβονται επί πολλά χρόνια τώρα, με πρόσχημα ότι αποτελούν δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα! Οι Έλληνες πολίτες ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να δουν τα στοιχεία που οι ίδιοι οι βουλευτές - τάχαμου - δημοσιοποιούν για την «προστασία της τιμής του πολιτικού κόσμου». Τα πόθεν έσχες είναι θαμμένα σε χαρτόκουτα που δεν τα κοιτά και δεν τα ελέγχει κανείς, ενώ ανασύρονται αποσπασματικά κατά καιρούς, όπως έγινε τώρα με τις καταγγελίες κατά του κ. Ευάγγελου Μεϊμαράκη. Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο, ακόμη και η κατοχή της λίστας των καταθετών είναι σύμφωνα με το νόμο ποινικό αδίκημα! «Όποιος ... διατηρεί αρχείο χωρίς άδεια ή κατά παράβαση των όρων και προϋποθέσεων της άδειας της Αρχής, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός (1) έτους και χρηματική ποινή τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου (1.000.000) δραχμών έως πέντε εκατομμυρίων (5.000.000) δραχμών». (Ν. 2492/1997, αρ. 22)

Η προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι μεγάλη κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού. Και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα πρέπει να λειτουργεί ως ανεξάρτητη αρχή. Απλώς στη χώρα της υπερβολής, το παρακάναμε. Όπως όλα...

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Καθημερινή», Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012.)