Πώς τάχα μπορείς να αναδείξεις την ομορφιά της ψυχής; Να προβάλεις αυτά τα, έστω μικρά αλλά υπέροχα, στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης, που λαμπυρίζουν μέσα στο σκοτάδι και είναι άφθαρτα και αιώνια; Πώς να πλαισιώσεις, να κάνεις αλώβητα, να προφυλάξεις απ’ τη φθορά τα μικρά κομμάτια της «θεϊκής» σου φύσης, να τα ξεχωρίσεις από το χάος που ορμά από τις βαθύτερες πτυχές της ψυχής και εισβάλλει από τις τεράστιες σχισμές του καταρρακωμένου κοινωνικού ιστού;
Πώς να κρατήσεις την καλοσύνη, την ευσέβεια, την αλληλεγγύη, την πονοψυχιά, τη συντροφικότητα και να αφήσεις τις ρίζες σου, αυτές του ανθρώπινου είδους, να περιπλεχθούν με τις ρίζες των άλλων ανθρώπων σ’ αυτό το άνυδρο, ξηρό, αφιλόξενο τοπίο του κόσμου;
Φωνές του νου σου σε καλούν στους χώρους του στοχασμού, της αλήθειας, σε προτρέπουν να πάρεις το μονοπάτι του φωτός, να πλημμυρίσεις καλοσύνη, να δώσεις, να εξυψωθείς, να φθάσεις τον παλμό τον υπέροχο της προσφοράς.
Μα το βαρίδι της κακίας, η συμπίεση της σκληρότητας, του φόβου, του παραπόνου, της μοναξιάς, της ζηλοφθονίας, της σκληρότητας σε κρατούν καθηλωμένο στη θλίψη, την οδύνη, σε παρασύρουν σ’ ένα τέλμα αδράνειας, κακομοιριάς. Σου ροκανίζουν καθημερινά τα φτερά εκείνα τα μίζερα ανθρωπάκια με την κακόβουλη ψυχή, που στέκονται παραδίπλα σου και με επιχειρήματα γελοία σε ισοπεδώνουν σκόπιμα, συνειδητά, για να σε φέρουν στα μέτρα τους, για να ψηλώσουν κονταίνοντάς σε.
Η μεθοδολογία που ακολουθεί η λογική σου είναι διπλή. Απ’ τη μια σού λέει να επιτεθείς στο κακό, να το εξαφανίσεις, να συντρίψεις το δόλο, το ψέμα, την απάτη, να γίνεις τιμωρός για κείνους που στραγγίζουν τη ζωή σου από κάθε ικμάδα χαράς. Να κραυγάσεις «όχι άλλο σιχαμερά ζουλάπια, με την ξύλινη γλώσσα, το φθόνο και την υστεροβουλία στην ψυχή σας». Κι απ’ την άλλη, η άλλη όψη της ζωής σε καλεί να αυξήσεις τις αντιστάσεις σου, να δυναμώσεις, να συνεχίσεις ν’ ανεβαίνεις τον ανήφορο της τελείωσής σου, με το κουρασμένο σου σώμα, τα ματωμένα γόνατα, τα διψασμένα χείλη, αλλά κρατώντας άσβεστη τη φλόγα του καλού για να την κουβαλήσεις μέχρι εκεί που ορίζει η μοίρα σου και να την παραδώσεις στην επόμενη γενιά.
Ένας «αξιολύπητος» μα θαυμάσιος μάρτυρας να γίνεις της γενιάς σου, πιστός στις πρώτες αθώες αρχές και πίστες των εφηβικών σου ονείρων, τότε που καθήκον σου θεωρούσες να βάλεις το λιθαράκι το δικό σου στον κόσμο του ιδεατού. Κι η ουτοπία που τότε πίστεψες για δικαιοσύνη, ισότητα, ισοπολιτεία, περπατά τώρα ξυπόλυτη και απροστάτευτη πάνω στους κακοτράχαλους δρόμους του ανίερου κέρδους, στις αγκαθερές πλαγιές ενός σχιζοφρενικού ρημαδότοπου.
Και παραιτείσαι. Αποσύρεσαι σιγά-σιγά απ’ τον αγώνα για αξιοπρέπεια, για ιδανικά, νιώθοντας πικραμένος, απογοητευμένος. Κοιτάζεις με συμπόνια και με κατανόηση ίσως, μα και με οργή ταυτόχρονα τα «ανθρωπάκια» που ζουν σ’ έναν κόσμο αδύνατο να καταλάβει. Το μυαλό τους πυξίδα χαλασμένη, δείχνει τα δικά τους όνειρα για πλούτο, για ισχύ, για καταξίωση, για δόξα. Τους βλέπεις να πορεύονται στο δρόμο του κακού λιβανίζοντας και ψέλνοντας ύμνους στο δικό τους θεό, το χρήμα. Οι ναοί τους, τράπεζες, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πολιτικές, ίντριγκες, όλα στην άμμο, μιας και ξέρεις ότι το ψέμα δεν έχει ζωή, είναι βραχύβιο και πως όλα αυτά τα έργα της αυταπάτης τους θα σκεπάσουν με ερείπια ακόμα και τους ίδιους σαν έλθει η ώρα.
Μα δεν μπορείς να μνησικακείς και να υπομένεις. Βιάζεσαι έτσι που βλέπεις τη ζωή σου να προχωρά άγονα, να εξευτελίζονται τα ιδανικά σου, προσπαθώντας ν’ αντλήσεις δύναμη, να δροσιστείς από τα σποραδικά ρυάκια που δροσερά κι αμόλυντα ακόμα ξεπηδούν από τη σοφία του αιώνιου και αμετάκλητου βράχου της αλήθειας.