Τον τελευταίο μήνα γίναμε μάρτυρες σημαντικών μεταβολών στην πολιτική ατμόσφαιρα. Βέβαια για την ώρα απουσιάζουν θεαματικές αλλαγές, αφού κανείς κλέφτης του δημοσίου χρήματος δεν πιάστηκε, κανένας μεγαλοπαράγων της πολιτικής δεν είχε το φιλότιμο να παραιτηθεί και όλο το θεσμικό πλαίσιο, με το οποίο υποτίθεται πως θα μπει μια τάξη στο Δημόσιο, βρίσκεται ακόμα στο στάδιο των εξαγγελιών και των προθέσεων.
Παρ’ όλα αυτά, είναι αντιληπτό πως κάτι έχει αλλάξει και μάλιστα η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού είναι καθοριστικής σημασίας. Σαν καταλύτης δε της αλλαγής αυτής πιστεύω πως λειτούργησε η συνεχής, επί τόσες μέρες παρουσία των αγανακτισμένων πολιτών στο Σύνταγμα και άλλες πλατείες των πόλεων της πατρίδας μας. Δεν είναι μόνο ο μεγάλος αριθμός τους, είναι και η αξιοθαύμαστη ωριμότητα που δείχνουν οι αγανακτισμένοι πολίτες, αλλά είναι και η αναβίωση ξεχασμένων ή μη εφαρμοσμένων θεσμών, όπως οι λαϊκές συνελεύσεις του τύπου της «Εκκλησίας του Δήμου» και οι αποφάσεις που λαμβάνονται από αυτές.
Η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού φαίνεται επίσης αν εξετάσουμε την κατάσταση και από μιαν άλλη σκοπιά. Από την αμηχανία, τις σπασμωδικές κινήσεις και τον δύσκολα αποκρυπτόμενο πανικό των προσώπων που αποτελούν την κυβέρνηση, αλλά και των βουλευτών του κυβερνητικού κόμματος. Έχοντας πάρει απόφαση πως δεν αποτελούν πια κυβέρνηση ανεξάρτητου κράτους, αποφάσισαν να λειτουργούν σαν υπάκουα όργανα των ξένων τραπεζών και των ξένων οικονομικών συμφερόντων. Έγιναν πειθήνιοι εκτελεστές των εντολών των ξένων. Για το καλό της Ελλάδας και του λαού φυσικά. Μόνο που δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μην ανατρέξω σε κάποια κείμενα που είχαν δει το φως της δημοσιότητας και καλούσαν τον ελληνικό λαό να συνεργαστεί με τους κατακτητές, για το… καλό της Ελλάδας!

Το πρώτο από τα κάστρα που έπεσαν είναι το κάστρο του πολιτικού σκηνικού, που σημαίνει την αποδοχή της άσκησης της πολιτικής σαν επάγγελμα. «Βγαίνω τριάντα χρόνια βουλευτής» επαίρονται κάποιοι. Που σημαίνει την καθιέρωση της εναλλαγής δύο κομμάτων σαν μόνιμης και φυσιολογικής, τρόπον τινά, κατάστασης, σύμφυτης με τη νοοτροπία του Έλληνα. Όλα αυτά έχουν πια εκπέσει στη συνείδηση του λαού.
Το δεύτερο κάστρο που έπεσε είναι το κάστρο των Μ.Μ.Ε., που όχι μόνο έχουν πλήρως ευτελιστεί, αφού έγινε φανερό πως λειτούργησαν σαν παπαγαλάκια μεταφοράς των απόψεων των ισχυρών και όχι ως μέσα πληροφόρησης, αλλά έχουν πλευροκοπηθεί από άλλες, καινούργιες πηγές πληροφόρησης: το διαδίκτυο, τα ιστολόγια και τα ηλεκτρονικά μηνύματα που ανταλλάσσονται με τα κινητά τηλέφωνα.
Ένα τρίτο κάστρο που έπεσε είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός και, για να ακριβολογώ, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το βόλεϊ. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη σημασία τους. Αποτελούν τα σύγχρονα όπια του λαού, για να θυμηθώ τον γερο-Κάρολο. Άλλωστε πάγια επιδίωξη των ισχυρών ανέκαθεν ήταν ο έλεγχος κάποιου δημοφιλούς αθλητικού συλλόγου, παράλληλα με την πρόσβαση στην πολιτική και στα μέσα ενημέρωσης. Να όμως που όλη αυτή η υπόθεση, με τους «αιώνιους αντιπάλους», τους χουλιγκανισμούς στα γήπεδα και τα συναφή, αποδείχτηκε πως σκέπαζε μια πολύ βρόμικη υπόθεση, όπου κυριαρχούν οι παρανομίες και οι συναλλαγές και η οποία δεν έχει καμμιά σχέση με το αθλητικό πνεύμα.
Υπάρχουν όμως και κάστρα που κρατάνε κι αυτό αποτελεί ελπιδοφόρο σημάδι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Τέτοια κάστρα είναι η οικογενειακή συνοχή, η φιλική αλληλεγγύη και συνδρομή, οι παρέες, η πατροπαράδοτη φιλοξενία, ο πολιτισμός μας, με τα τραγούδια και τις παραδόσεις μας. Πρόκειται για επάλξεις αντίστασης στην ισοπέδωση, την ομοιομορφία και την χωρίς όρους ένταξή μας στον άγριο κόσμο του ασύδοτου καπιταλισμού. Αυτά τα κάστρα πρέπει να τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας
Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, οι ξένοι επικυρίαρχοι, πολιτικοί, οικονομικοί, στρατιωτικοί, δεν μακροημερεύουν, η Ελλάδα και οι Έλληνες όμως θα μείνουν. Το δέντρο μας έχει βαθιές και γερές ρίζες και θα πετάξει καινούργια δυνατά βλαστάρια…