Κατάφερα πριν λίγες ημέρες να κάνω ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη, σε πείσμα των «απεργών χωρίς αύριο», που με τις πρόσφατες απεργίες μού το είχαν απαγορεύσει!
Είχα τέσσερα χρόνια να βγω εκτός Ελλάδας και οι μνήμες από το τελευταίο μου ταξίδι ήταν θολές, μακρινές και πολύ πίσω στο κεφάλι μου. Είχα ξεχάσει το πόσο ενδιαφέρον είναι να γνωρίζεις νέους τόπους, νέους ανθρώπους και συνήθειες.
Με την όμορφη παρέα, περιπλανηθήκαμε ατέλειωτες ώρες σε αυτήν την πόλη-μουσείο. Αποκτήσαμε με το σπαθί μας όλα αυτά που δικαιούμασταν. Δηλαδή, φουσκάλες στα πόδια, πόνους πολλές, φορές αφόρητους, στη μέση, στις κνήμες, στα γόνατα. Κάποιοι και αρρώστιες, όχι όμως κάτι σημαντικό ώστε να χαλάσει το καλό κλίμα. Μα πάνω από όλα κατακτήσαμε τον αντικειμενικό μας στόχο. Γεμίσαμε το μυαλό με νέες εικόνες και βεβαιότατα γίναμε λίγο «σοφότεροι».
Ξανά είδα το πώς μπορεί να είναι μία πόλη στις μέρες μας… κράτος!! Απόλυτα οργανωμένη, απόλυτα καθαρή. Στα πεζοδρόμια, όσο και αν έψαξα, δεν είδα να λείπει πλακάκι. Με πολύ κόπο κατάφερα να βρω τέσσερα πλακάκια που «έπαιζαν»! Είμαι σίγουρος δε πως, επειδή είναι κοντά το ένα στο άλλο, άρα ορατά από τους υπευθύνους του δήμου, το θέμα θα διευθετηθεί πάραυτα και δε θα γυρίσουν τα νερά της βροχής στο παπούτσι κάποιου άτυχου διαβάτη!
Έξι - επτά εκατομμύρια ψυχές που ζουν σε αυτήν την πόλη, δεν έχουν στο λεξιλόγιό τους δύο πολύ βασικές για εμάς λέξεις: «διπλό παρκάρισμα» και «μποτιλιάρισμα»!! Απορώ με τους δημάρχους μας. Δεν ταξιδεύουν; Ή μήπως κλείνονται στα δωμάτια των ξενοδοχείων, σαν τον Καραμανλή; Τελικά, δεν υπάρχει πλευρά της ζωής μας ανεπηρέαστη από αυτόν τον άνθρωπο!!!
Αν ρωτάτε, ναι έχουν πρόβλημα, εξάλλου ποιος έχει μείνει μακριά από τα δεινά της οικονομικής κρίσης, όμως έχουν δώσει λύσεις στα καθημερινά τους και ο φόβος υφίσταται, αλλά σε λογικά πλαίσια. Και να είστε σίγουροι, πως δεν υπάρχει κάτοικος στη Βαρκελώνη που να εισπράττει επίδομα «έγκαιρης μετάβασης στην εργασία»!!!
Αυτά τα απλά καθημερινά ήταν που ζηλέψαμε. Όμορφο περιβάλλον, δρόμοι χωρίς μπαλώματα και λακκούβες, τακτικότατη συγκοινωνία, εκμετάλλευση κάθε τετραγωνικού μέτρου προς το κοινό όφελος και φυσικά δεν πήραμε χαμπάρι κάποιον Ισπανό υπουργό να «κοιλοπονάει», ή να βολοδέρνει στους δρόμους μέχρι να βρει απάγκιο στη Μαδρίτη!!!
Αν ή Βαρκελώνη είναι ο καθρέφτης της Ισπανίας, τότε θα μου επιτρέψετε να μην πολυπιστεύω τα λεγόμενα περί ισπανικού και πορτογαλικού προβλήματος. Ορειβατούν σε μια δύσκολη πλαγιά, αλλά έχουν και σκοινιά και καρφιά και σφυριά και όλα τα σύνεργα που χρειάζονται στην προσπάθειά τους να βγουν στην κορυφή, αλώβητοι.
Την ίδια στιγμή που εμείς παραπατούμε σα νεογέννητα γατιά και ελπίζουμε, άκουσον-άκουσον, πως επιτέλους πιάσαμε πάτο!!!
Οι Ισπανοί θα βάλουν «πλάτες», γιατί σέβονται και γνωρίζουν πως ζούνε σε ένα οργανωμένο κράτος. Εδώ το βάρος θα πέσει στο ελληνικό φιλότιμο για άλλη μια φορά. Ανόρεχτα θα βάλουμε «πλάτες» και «χέρια» και «μέση», αφού δεν έχουμε επιλογή, γνωρίζοντας παράλληλα πως ζούμε σε ένα κράτος εντελώς ανοργάνωτο! Και να δείτε που θα μας ζητηθεί και κάτι άλλο να δώσουμε!!!
Στο βάρβαρο περιβάλλον που ζούμε, βάρβαρες είναι και οι διαθέσεις του κόσμου και στην αρένα που κάποιοι φτιάξανε, κυριαρχεί το αίμα. Όπως του μικρού παιδιού από το Πακιστάν.
Η υπομονή ακουμπάει στην αγανάκτηση και όσο δε βλέπουμε φως, γίνεται πιο εύκολη η μετάβαση. Μοιραία, και για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, ο Γιώργος πρέπει άμεσα να πάρει κεφάλια. Και μάλιστα μεγάλα. Με το κουπί…

Αλέξης Β. Τζιμογιάννης
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.