Ήταν κάποτε στο Πέραμα. Εκεί στην αμμουδιά με τις τζιτζιφιές, γνώρισα την Ντανιέλ Πλατερό. Τότε είχε νοικιάσει μια μικρή «κατούνα» και κατέβαινε κοντά στον κόλπο, στα νερά του που τόσο αγαπούσε. Έγραφε τότε για τη Σαπφώ και συζητούσαμε τα ιστορικά στοιχεία που ήθελε. Κοντά της ανεβοκατέβαινε ένας «τύπος». Με την τραγιάσκα, το μαύρο πουκάμισο, το ανεβασμένο παντελόνι, ξυπόλυτος, ξαπλωμένος στα λιτράδια, αμίλητος. Έτσι γνώρισα απλά σα μορφή το Βασίλη. Και στο τραπέζι με την τεράστια σαλάτα, ένα βράδυ που είδα τι γερό ποτήρι ήταν και πόσο ο Διόνυσος εμφανιζόταν συχνά σε κάτι χορούς χωρίς μουσική. Μετά μου ‘δωσε μια ποιητική του συλλογή, ήρθε στο «Μουσικό Καφενείο» και άρχισα να μαθαίνω το παρελθόν ενός ασυμβίβαστου, ωραίου ανθρώπου, με μια πένα υπέροχη, με μια φυγή στη λεπτομέρεια των αφηγήσεών του, με έναν πλούτο πληροφορίας σε αντικείμενα πολλών ενδιαφερόντων. Αυτή ήταν η δική μου εμπειρία και είμαι και εγώ σίγουρος ότι πίνει ούζο εκεί με πολλούς και ίσως να μιλά «γαλλικά» με την Danièle.