Το δένδρο της κοινωνικής μας ζωής έχει βαθιά τις ρίζες του στην ιστορία, στη γονιδιακή και βιολογική μας υπόσταση και βυζαίνει όλα όσα τροφοδοτούν την κοινωνική, συλλογική και ατομική μας ιστορία.
Από τους σκοτεινούς χώρους του ατομικού και συλλογικού ασυνείδητου παίρνει την επιθετικότητα, τη δύναμη της καταστροφικότητας. Και από τις φωσφορίζουσες πηγές των ενστίκτων της καλοσύνης, της τρυφερότητας, της συμμετοχής, της αγάπης και της κοινωνικοποίησης αντλεί την πεμπτουσία της ομορφιάς, της γαλήνης, της ανθρωπιάς.
Μέσα στην αέναη ροή του χρόνου κάθε γενιά αποδίδει ό,τι άντλησε με τις ρίζες της στις κορφάδες του δένδρου, τα κάνει άνθη και καρπούς. Και αυτοί οι καρποί είναι τα παιδιά μας.
Πάντοτε όλες οι εποχές είχαν την πληρότητα και τη συνύπαρξη του καλού και του κακού.
Πάντοτε οι σκοτεινές σκιές της ύπαρξης μαύριζαν μερικούς καρπούς, αλλά στην πλειονότητά της η σοδειά της νέας γενιάς είχε το χρώμα της υγείας, όσο κι αν το σκουλήκι της ανομίας, της διαφθοράς και της επιθετικότητας έριχναν κάποιους καρπούς στο έδαφος.
Ήταν γιατί οι ρίζες είχαν ακόμη τον απαραίτητο βαθμό υγείας, διηθούσαν και διοχέτευαν στους βλαστούς εκείνα τα θετικά και όμορφα στοιχεία που με τις κοινωνικές αναστολές, την κοινωνικότητα, την ευθύνη έδιναν το χρώμα της υγείας στους καρπούς, τα παιδιά.
Όμως η ύπαρξή μας, το έδαφός της, δηλητηριασμένο από τα απόβλητα της ανηθικότητας, του κέρδους, του ευδαιμονισμού, της άκρατης τεχνολογίας και οικονομικές διαστροφές, έχει βαθιά νοθευτεί και δηλητηριαστεί.
Και οι ρίζες του δένδρου της ζωής, μαθημένες να παίρνουν ό,τι βρίσκουν - γιατί αυτό είναι το παιχνίδι της επιβίωσης - έχουν κι αυτές δηλητηριαστεί.
Οι καρποί αυτού του δένδρου φέρουν με τη σειρά τους αυτό το δηλητήριο που έχουν οι ρίζες και έχουν γίνει επικίνδυνοι.
Με τη μορφή της εγκληματικότητας, της παραβατικότητας, της ανομίας, την αδιαφορία, τη συναισθηματική άμβλωση, την ψυχανωμαλία, τον κυνισμό, τον εγωισμό, τη σκληρότητα, την αναλγησία μολύνουν κάθε ομορφιά και κάθε ανθρώπινη αξία.
Η ύπαρξη σκληρών παιδικών ψυχών που δεν έμαθαν την αθωότητα, την ευθύνη και βύζαξαν την αγριότητα, την απόρριψη ή την υπερπροστασία και το ναρκισσισμό, οδήγησε στο δυσνόητο αποτέλεσμα της φρικιαστικής πράξης.
Ποιος θα ξεπλύνει το κοινωνικό δηλητήριο από τις ρίζες του δένδρου της ζωής; Ποιες αξίες θα σταλάξουν το αντίδοτο σ’ αυτό το έδαφος που έχει υπερκορεσθεί από τα απόβλητα μιας στρεβλής, επικίνδυνης και ανέλπιδης κοινωνικής συμπεριφοράς;