Ασφαλώς και πρόκειται για οικογενειακή τραγωδία, που θα πρέπει να τη σεβαστούν όλοι. Από όποια πλευρά κι αν βρίσκονται.
Μιλώ για την απόπειρα αυτοκτονίας του νεαρού Παναγιώτη Διώτη, που πριν μερικές μέρες έπεσε από τον έβδομο όροφο του υπουργείου πρώην Δημοσίας Τάξεως και νυν Προστασίας του Πολίτη.
Που όμως αναδεικνύει ορισμένες παθογένειες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, που μόνο στην ταλαίπωρη χώρα μας μπορούν να συμβαίνουν.
Πρώτον, ότι η επιλογή των κυβερνητικών στελεχών θα γινόταν με όρους αξιοκρατίας και διαφάνειας.
Τούτο όμως δε συνέβη στην περίπτωση του τραγικού αυτόχειρα, που διορίσθηκε, ναι διορίσθηκε, ως δικηγόρος με υπουργική απόφαση, δημοσιευμένη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, όπως γράφει «Το Βήμα» της Κυριακής (20/12/2009).
Άρα η επιλογή δεν έγινε με αξιοκρατικά κριτήρια, αφού ο ατυχής νέος δεν είχε καν το τυπικό προσόν του πτυχίου της Νομικής. Και βεβαίως ούτε καμμιά εξειδίκευση, που να δικαιολογούσε την τοποθέτησή του στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την αναμόρφωση του Πειθαρχικού Δικαίου των αστυνομικών. Εκτός αν ο υπουργός που τον επέλεξε, έχει την πεποίθηση ότι οι γνώσεις και οι εξειδικεύσεις μεταβιβάζονται διά του ομφαλίου λώρου κι όχι διά των σπουδών.
Δεύτερον, ότι οι υπηρεσίες του υπουργείου ψεύδονται ασυστόλως όταν βεβαιώνουν ότι απασχολούνταν αμισθί, αντί του ορθού ότι δεν πρόλαβε να εισπράξει μισθό, γιατί οι διαδικασίες από τη δημοσίευση του διορισμού μέχρι την εκκαθάριση της μισθοδοσίας αργούν.
Τρίτον, ότι ο υπουργός κ. Χρυσοχοΐδης δεν ακριβολογεί όταν δηλώνει ότι «έδωσα μια ευκαιρία σε έναν νέο άνθρωπο με ικανότητες, εντιμότητα και ευαισθησία», αφού το μόνο από τα τρία χαρακτηριστικά που του αποδίδονται, εκείνο της ευαισθησίας, επιβεβαιώνεται. Διότι ούτε για τις ικανότητες διακρίνεται, αφού δεν είχε κατορθώσει να λάβει το πτυχίο της Νομικής, ούτε η εντιμότητα πιστοποιείται, αφού επιμελώς είχε αποκρύψει την αλήθεια από όλους. Κάτι που βέβαια τελικά τού κόστισε.
Τέταρτον, η εκκωφαντική κατάρρευση της πολυδιαφημισμένης αρχής της ισονομίας και ισοπολιτείας, γιατί δε φαντάζομαι εκεί στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να πιστεύουν ότι αν εμφανιζόταν ένας άλλος 28χρονος, ουχί επωνύμου πατρός, και δήλωνε κάτοχος πτυχιακών και μεταπτυχιακών τίτλων, θα προσλαμβανόταν ως μέλος της ειδικής αυτής επιτροπής που απαιτεί γνώσεις εξειδικευμένες, εμπειρία, μελέτες και εργασίες επιστημονικές, χωρίς να τον κάνουν φύλλο και φτερό ως προς τους κομματικούς του προσανατολισμούς!
Έκτον, η δικαιολογημένη, μόνο κατά την ελληνική στρεβλή άποψη, αγωνία της κάθε οικογένειας να διαδεχθεί ο γιος τον πατέρα σ’ ό,τι κι αν αυτός είναι, σ’ ό,τι κι αν κάνει. Αν γινόταν η επιστημοσύνη και η καριέρα να κληρονομούνταν, στην Ελλάδα θα είχαμε καθιερώσει υψηλότατο φόρο κληρονομιάς άυλων αγαθών. Γι’ αυτό και παρατηρείται το άρρωστο φαινόμενο όλα τα παιδιά των γιατρών να θέλουν να ακολουθήσουν την καριέρα του πατέρα τους, σπουδάζοντας ακόμα και στα πιο υποβαθμισμένα πανεπιστήμια, τα παιδιά των δικηγόρων δικηγόροι και ούτω καθεξής.
Έβδομον και τελευταίο, η αναξιοπιστία των υπηρετούντων τη λεγόμενη τέταρτη εξουσία, των εν δημοσιογραφία συναδέλφων μου δηλαδή. Κυρίως αυτών του κέντρου. Πέντε μέρες κρατούσαν την είδηση επτασφράγιστο μυστικό κι έπρεπε να το πληροφορηθούμε από τα blogs και την, μικρής κυκλοφορίας, εφημερίδα «Ελεύθερος», πριν μας την αναλύσουν με σεμνούς, σεμνότατους τίτλους οι άλλες εφημερίδες. Π.χ. το κυριακάτικο «Βήμα», με τον «αποκαλυπτικό» τίτλο «Παρ’ ολίγον αυτόχειρας για ένα πτυχίο». Όσο για τα κανάλια, ούτε λέξη. Προφανώς για να μην υποπέσουν στην παγίδα «της συνωμοσιολογίας και των αρρωστημένων σεναρίων», όπως λέει στη δήλωσή του και ο κ. Χρυσοχοΐδης.
Αρχές, όμως, που δεν ακολούθησαν σε μια άλλη ανάλογη περίπτωση, το 2007, όταν από τον τέταρτο όροφο του σπιτιού του έπεσε ο τότε γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Χρήστος Ζαχόπουλος, έχοντας διαπράξει βαρύτατο πολιτικό ατόπημα. Που και αυτός, έστω εκ των υστέρων, από λόγους ευαισθησίας, αποπειράθηκε να θέσει τέρμα στη ζωή του, συναισθανόμενος ότι είχε εκθέσει τον πρωθυπουργό και μέντορά του.
Τότε όμως η αθηναϊκή δημοσιογραφία, και όχι μόνο, επί εβδομάδες διερευνούσε κάθε πτυχή της ζωής τού παρ’ ολίγον αυτόχειρα, από τις σπουδές του και τις καταθέσεις του, μέχρι το χρώμα των εσωρούχων του. Ασφαλώς και είχε δώσει αυτός την αφορμή, ασφαλώς και έσφαλε βαρύτατα, αλλά μήπως οι δεξιοί σφάλλοντες είναι άξιοι ανασκολοπισμού, ενώ οι τα αντίστοιχα διαπράττοντες κεντροαριστεροί δικαιούνται τη συμπάθειά μας;
Παρ’ όλ’ αυτά, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
21 Δεκεμβρίου 2009