Αυτήν την εβδομάδα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τους αγώνες του Μουντιάλ, με τον παραδοσιακό τρόπο. Με τον τρόπο που μας γυρνάει 80 χρόνια πίσω, σε άλλους καιρούς ρομαντικούς, όπου συχνά το ανθρώπινο γένος έστεκε άφωνο μπροστά στις συνεχόμενες νέες κατακτήσεις του. Στη θρυλική εποχή του πρώτου Παγκόσμιου Ποδοσφαιρικού Κυπέλλου!
Φαντάζομαι το πλήθος να συρρέει στις θεατρικές και κινηματογραφικές αίθουσες με δίψα, για να παρακολουθήσει μέσα από τα επίκαιρα της εποχής αυτήν τη νέα κατάκτηση, το νεογέννητο θεσμό του «Μουντιάλ». Και για να ακριβολογώ, το βωβό «μουντιάλ»!!! Αυτό ακριβώς που και εμείς παρακολουθήσαμε!
Όλοι οι Έλληνες πληρώσαμε δικαιώματα για την αναμετάδοση των αγώνων. Όλοι οι Έλληνες πληρώσαμε για τη μετάβαση, τη σίτιση, τη στέγαση του Πουρουπουπού και των συναδέλφων του, με σκοπό να σχολιάζουν τους αγώνες. Δεν προσφέραμε τον οβολό μας για να ασκήσουν οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ το απεργιακό τους δικαίωμα στη Ν. Αφρική!!!
Να θέσω και ένα απλό, ίσως και χαζό ερώτημα: τις μέρες της απεργίας, τα έξοδα της αποστολής τα πληρώνουμε εμείς ή τα «βάζουν» από την τσέπη τους;
Ναι, στην απεργία. Αλλά αν μετρήσουμε το ότι όλοι μας πληρώσαμε για να έχουμε πρόσβαση μέσα από τις τηλεοράσεις μας σε μία τέτοιου τύπου εκδήλωση και με το σκεπτικό πως δε χαλάει την απεργιακή μαγιά, θα μπορούσε να γίνει μία εξαίρεση. Θα μπορούσαν εκεί στην ΕΡΤ να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους…
Γιατί δεν παίρνουν παράδειγμα από το Σαμαρά; Που ενώ πέταξε οριστικά και αμετάκλητα έξω από το κόμμα όλα τα βαρίδια, έβαλε νερό στο κρασί του και μετά τους απαραίτητους εναγκαλισμούς και ασπασμούς, κράτησε κοντά του όμορφα και ωραία το αρχιβαρίδι! Κάτι άλλο που να έμεινε από το συνέδριο της Ν.Δ. δε βλέπω. Τυχαίο; Δε νομίζω!!!
Είχα αποφασίσει πως για μια εβδομάδα θα έκανα αποτοξίνωση. Πως θα άφηνα τον εαυτό μου μακριά από κάθε είδους είδηση. Και το κατάφερα! Δε διάβασα blogs, δεν άνοιξα τηλεόραση ή ραδιόφωνο.
Όταν έληξε η καραντίνα και γύρισα τον τηλεοπτικό μου δέκτη στις ειδήσεις, κατάλαβα πως μόλις είχε περάσει η πιο ήρεμη εβδομάδα από την εποχή που ξέσπασε η κρίση!!!
Ένας χείμαρρος ανόητων και καταθλιπτικών νέων με παρέσυρε! Όπως η είδηση με τον υιό Ζαγορίτη και την Τζούλια στο Πολεμικό Μουσείο, που αποτελεί συνέχεια των «εκδηλώσεων» σε ιστορικούς χώρους, αλλά θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος ενός πιθανού δεύτερου DVD…
Δε συζητάμε πλέον τα νέα, φρέσκα και σπαρταριστά μέτρα της κυβέρνησης, που κάθε μέρα μας ωθούν ακόμη πιο κοντά στα χάπια, συζητάμε όμως και γελάμε με την έναρξη της προσπάθειας απογραφής των δημόσιων υπαλλήλων!!!
Γέλασα πολύ με την αντίδραση ενός πολύ δικού μου ανθρώπου στην ανακοίνωση νέου κόμματος από το Φώτη Κουβέλη. «Και αυτός βάλθηκε να μας σώσει; Δεν παίρνει, μεγάλος άνθρωπος, την οικογένειά του να πάει διακοπές, που θα μπει στα βάσανα…»
Οι τοπικές εφημερίδες, κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί μπορούν να είναι η λύση απέναντι στην ανοησία, το life style και την κατάθλιψη που απλόχερα μας προσφέρουν οι μεγάλοι ενημερωτικοί οίκοι.
Ενημέρωση για το γενικό κλίμα, χωρίς πομπώδεις εκφράσεις και ανόητες υπερβολές, αλλά και «γνωριμία» με την τοπική κοινωνία στην οποία λειτουργούμε και την οποία πρέπει να βελτιώσουμε και να θωρακίσουμε, ειδικά τώρα που θα αναλάβει μεγαλύτερα καθήκοντα.
Γιατί από «ψηλά» αργεί να φανεί φως…