Μας παρουσιάζουν τις κλιματικές αλλαγές σαν κάποια ξαφνική φυσική καταστροφή, όπως και την οικονομική κρίση άλλωστε. Αποκρύπτουν πως είναι οι πολιτικές που ακολουθούνται παγκόσμια εδώ και χρόνια και όλος ο δυτικός πολιτισμός που ισοπεδώνει, μέσω του καπιταλισμού, τα πάντα! Θεωρούν συνυπεύθυνο τον καθένα και την καθεμιά μας για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Μας προτρέπουν σε «οικολογική οδήγηση», και την ίδια στιγμή, η κουλτούρα του αυτοκινήτου προωθείται ακάθεκτα, οι μπουλντόζες της ανάπτυξης λεηλατούν τη φύση, ενώ το τσιμέντο και οι μίζες, ρέουν άφθονα. Νέοι τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι κατασκευάζονται από την Εγνατία και την Ιονία οδό μέχρι τη νέα Αττική Οδό που θα αποτελειώσει τον Υμηττό. Τα βουνά και τα δάση μετατρέπονται σε... περιαστικά πάρκα, έτοιμα να ενταχθούν - οικοδομηθούν στο ήδη εκτεταμένο αστικό τοπίο. Παρουσιάζουν σαν λύση, δήθεν οικολογικά έργα (όπως τεράστια αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα και υδροηλεκτρικά φράγματα, εκτροπές ποταμών κ.α.). Ταυτόχρονα, η τσιμεντοποίηση συνεχίζεται, όπως και η αντίστοιχη λεηλασία της φύσης...

Η στροφή του κράτους προς την «πράσινη οικονομία», δεν μπορεί να μας πείσει ότι δρομολογείται από ευαισθησία και με γνώμονα το... «κοινό καλό». Οι ίδιοι που στηρίζουν χρόνια τώρα τον ελληνικό καπιταλισμό, θα χρηματοδοτήσουν και τον «πράσινο». Δεν αμφισβητείται έτσι καμία αρχή του συστήματος, δεν επιτυγχάνεται καμία διαφοροποίηση στα μέσα και τις σχέσεις παραγωγής, στις εργασιακές σχέσεις της εκμετάλλευσης, καμιά αλλαγή σ’ ένα σύστημα που είναι βασισμένο στην εμπορευματοποίηση και το κέρδος. Σ’ ένα σύστημα, όπου το κράτος αντιλαμβάνεται ιδιοκτησιακά το περιβάλλον και αντιμετωπίζει όλο και πιο συγκεντρωτικά τους φυσικούς πόρους που συνεχώς λιγοστεύουν. Είναι απλά μια νέα ευκαιρία για τους κεφαλαιοκράτες να δοκιμάσουν, με τη στήριξη του κράτους και των «οικολογικών τους οργανώσεων», σε νέες επενδύσεις. Όπως ο Λάτσης από τα καράβια το γύρισε στα Mall, έτσι και οι λοιποί της παρέας (Μυτιληναίος, Κοπελούζος, Ρόκας κ.ά) φοράνε πλέον το οικολογικό τους προσωπείο και στρέφονται σε καινούριες μπίζνες, «οικολογικές» αυτή τη φορά... Είναι εμφανές πως κυβερνήσεις και αφεντικά, με ακόρεστη την απληστία τους, θεωρούν πως βρήκαν τη διέξοδο από την καπιταλιστική και κοινωνική κρίση, στην «οικολογία»!

Εκτός του κομματιού της κοινωνίας που δημιουργεί αντιστάσεις και κινήματα ενάντια στη λεηλασία της φύσης και της ζωής από κράτος και κεφάλαιο, η «αντίδραση» των υπολοίπων για τα παραπάνω, αρκέστηκε να εκφραστεί μέσω της ψήφου σε οικολόγους πράσινους, κίτρινους, εναλλακτικούς, Ελλάδας, κυνηγούς, με υποτιθέμενη οικολογική συνείδηση και άλλων πολιτικών... αλεξιπτωτιστών, αναθέτοντας σ’ αυτούς την προάσπιση των ζωών τους, ελπίζοντας πως αυτοί θα διεκδικήσουν απ’ τα έδρανα της βουλής, το οξυγόνο που τους κλέβουν...

Φυλακισμένοι μέσα στην καθημερινότητα της υποταγής, ανάμεσα στην εργασιακή εξόντωση και την κατανάλωση, βλέπουμε να δημιουργούν ένα νέο εργαλείο χειραγώγησης: την «ενεργοποίηση» του πολίτη... Εσύ αρκεί να πετάξεις το κουτάκι αναψυκτικού στον μπλε κάδο, να υπογράψεις σε μια λίστα ότι είσαι αντίθετος με την καταστροφή του... σύμπαντος, να σβήσεις για μια ώρα το χρόνο, τα φώτα του σπιτιού σου, να ενισχύσεις με τη συνδρομή σου την greenpeace τους, να προωθήσεις ένα «περιβαλλοντικό» e-mail στους φίλους σου, να ενταχθείς σε κάποιο οικολογικό γκρουπ του facebook και να συντονιστείς από τον καναπέ σου σε σταθμούς με... ευαισθησίες, όπως ο ΣΚΑΪ. Ένα καθεστωτικό μέσο παραπληροφόρησης, που με συνεργάτες τράπεζες, μεγαλοεκδότες, πολυεθνικές εταιρίες και κρατικούς φορείς διοργανώνει δενδροφυτεύσεις, καθαρίζει ρέματα και ακτές... Εμφανίζεται έτσι σαν σωτήρας και όαση αγωνιστικής περιβαλλοντικής ευαισθησίας, ουσιαστικά χειραγωγώντας και εκτονώνοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις. Την ίδια στιγμή που δείχνει πόσο τροπικό δάσος καταστρέφεται, δεν λέει κουβέντα για τους αυτόχθονες του Περού, που συγκρούονται και σκοτώνονται απ’ τις σφαίρες της αστυνομίας και του στρατού, στον αγώνα τους ενάντια στη λεηλασία του Αμαζονίου, αγώνα για τη γη, τη ζωή, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Όχι μόνο δεν αμφισβητεί ευρύτερα το σύστημα που καταστρέφει τη φύση, άλλα σιγοντάρει την κυβερνητική γραμμή για την «πράσινη ανάπτυξη». Παράλληλα, προτάσσει εθνικισμό και πατριωτισμό, ενισχύει το ρατσισμό και τη λάσπη που δέχονται μετανάστες και εργαζόμενοι, στρέφεται ανοιχτά εναντίον όσων απεργούν, διεκδικούν, αγωνίζονται.

Τελικά, μέσα από τον περιβαλλοντικό λάκκο των λεόντων, μόνο αν ο αγώνας για την προάσπιση του περιβάλλοντος, αποτελεί μέρος του αγώνα για την ανατροπή του σάπιου συστήματος, την κοινωνική απελευθέρωση, η χρήση των ΑΠΕ γίνεται από εμάς για εμάς στην κατεύθυνση της ενεργειακής αυτονομίας, μόνο τότε μπορούμε να πούμε πως ο πλανήτης μας έχει μέλλον...

...ο Δανιήλ.