Γενιά ελαφρόμυαλη, στρωθήκαμε σε σπίτια, που λέγαμε πως θα κρατήσουνε παντοτινά.
Μπ. Μπρεχτ

Τίποτα δε λείπει από το θρίαμβο του πολιτισμού μας. Ούτε ο πολιτικός τρόμος, ούτε η συναισθηματική μιζέρια, ούτε η οικουμενική στειρότητα. Μπροστά στην προφανή καταστροφή, υπάρχουν εκείνοι που αγανακτούν, εκείνοι που παρατηρούν, εκείνοι που καταγγέλλουν κι εκείνοι που οργανώνονται... Ένα σάπιο κοινωνικό καθεστώς δεν έχει άλλη δικαιολογία για την αυταρχική του φύση παρά μόνο την παράλογη αποφασιστικότητα του, να παραταθεί. Η αστυνομία, παγκόσμια ή εθνική, έχει λάβει το ελεύθερο να ρυθμίζει τους λογαριασμούς της με αυτούς που... λοξοδρομούν και η ανθρώπινη μάζα συμβιβάζεται μ’ αυτήν την τάξη πραγμάτων μέσω ψεύδους, κυνισμού, αποκτήνωσης ή αδιαφορίας... Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι τα αγνοεί, το βραβείο της αχρειότητας απονέμεται σε αυτούς που προσποιούνται ότι ξανανακαλύπτουν κάθε πρωί τη δυστυχία και τη διαφθορά που είχαν διαπιστώσει την προηγούμενη μέρα...

Η «Αυτοκρατορία» είναι πανταχού παρούσα όταν τίποτα δε συμβαίνει! Είναι παντού, όπου τα πράγματα λειτουργούν, οπουδήποτε βασιλεύει η «κανονική κατάσταση». Εκεί που βλέπουμε τον εχθρό σαν ένα αντικείμενο που βρίσκεται απέναντι μας, αντί να τον αντιλαμβανόμαστε σαν μια σχέση που επιδρά πάνω μας.
Κάθε στιγμή συμμετέχουμε σε μια κατάσταση. Σε μια κατάσταση δεν υπάρχουν αντικείμενα και υποκείμενα, μόνο ένα σύνολο σχέσεων. Και υπάρχει ένα γενικό πλαίσιο, πείτε το σύστημα ή όπως αλλιώς θέλετε, που όχι μόνο σκοπεύει να ελέγχει κάθε κατάσταση αλλά ακόμη χειρότερα, προσπαθεί να εξασφαλίσει την όλο και πιο συχνή... απουσία κατάστασης! Η «κανονική κατάσταση» είναι αυτή η απουσία κατάστασης!

Το να οργανώνεσαι, σημαίνει να ξεκινήσεις από την κατάσταση και όχι να τη βγάλεις από το μυαλό σου. Να διαλέγεις πλευρά μέσα σ’ αυτήν, υφαίνοντας την απαραίτητη υλική, συναισθηματική και πολιτική αλληλεγγύη. Η θέση μέσα σε αυτήν, καθορίζει την ανάγκη να συμμαχήσουμε, εγκαθιστώντας δίαυλους επικοινωνίας, αυτοί με τη σειρά τους αναδιαμορφώνουν τη κατάσταση. Έχουμε ανατραφεί σαν μηχανές επιβίωσης. Μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι η ζωή συνίσταται στο να περπατάς μέχρι να καταρρεύσεις, να καταρρεύσεις ανάμεσα σε άλλα σώματα που με τη σειρά τους καταρρέουν μέσα στην αδιαφορία. Η μόνη καινοτομία της εποχής μας, είναι ότι αυτό δε μπορεί να κρυφτεί πια, ο καθένας γνωρίζει... Η πρόοδος συνεχίζεται με βάση την κατάπνιξη του συναισθήματος! Η καταπίεση γίνεται το επίκεντρο της ιστορικής προόδου της ανθρωπότητας. Δεν ωφελεί σε τίποτα να κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Η συνήθεια να μιλάμε για να μην πούμε τίποτα, να χανόμαστε μέσα σε λάθος προβλήματα, ν’ ακούμε αυτούς που μιλάνε έτσι και δρουν αλλιώς, ν’ αφηνόμαστε στη φθορά της καθημερινής ηλιθιότητας και της μονότονης επανάληψης, είναι ένας ακόμη τρόπος για να εμποδιστεί ο καθένας ν’ αναγνωρίσει την πραγματική κατάσταση!

Κάθε παρέμβαση που δεν καταλήγει σε πρακτικά μέσα, αποτελεί φλυαρία και ματαιότητα. Κάθε πρακτικό μέτρο που δεν καταλήγει στην καλυτέρευση της ζωής του καθένα, δυναμώνει την καταπίεσή του. Οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης, είναι τις πιο πολλές φορές καιροί, όπου γίνεται πολύς λόγος για μεγάλα και υψηλά πράγματα. Χρειάζεται θάρρος για να μιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγματα τόσο χαμηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό, η στέγη, η αποξένωση, μέσα σε μια βοή από ξεφωνητά ότι ο σκοπός είναι το πνεύμα της... θυσίας! Ωστόσο, η επιβίωση του ανθρώπινου είδους, η κυρίαρχη πραγματικότητα της φύσης, είναι η αλληλοβοήθεια. Η επιβίωση του ανθρώπινου είδους βασίστηκε στη συνεργασία, την αλληλοϋποστήριξη, τη φαντασία, το συναίσθημα και τη διεύρυνση της σκέψης και αυτά είναι όχι μια σκόπιμη αλλά μια «πραγματική κατάσταση». Εδώ και καιρό, το πεδίο της νομιμότητας έχει συνδεθεί με τους πολλαπλούς καταναγκασμούς που κάνουν τη ζωή ανυπόφορη. Η... συμμόρφωση ή η αυτοκαταστολή, προκύπτει από την παράδοση των εσωτερικών κινήτρων στις εξωτερικές προσδοκίες... Γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας: γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ειρηνευμένες κοινωνίες, χαμένοι από χέρι. Δεν είχαμε την ευκαιρία ν’ αποκτήσουμε τη συνοχή που δίνουν οι στιγμές έντονης συλλογικής αντιπαράθεσης...
Μας μένει να ολοκληρώσουμε από κοινού μια διαπαιδαγώγηση. Μια θεωρητική και πρακτική πολιτική διαπαιδαγώγηση. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τόπους. Τόπους όπου θα οργανωθούμε, όπου θα μοιραστούμε και θα αναπτύξουμε τις γνώσεις μας, όπου θα μάθουμε ο ένας από τον άλλο να χειριζόμαστε ο,τιδήποτε μπορεί να φανεί χρήσιμο, όπου θα συνεργαστούμε. Και αυτό είναι η «πραγματική κατάσταση». Μέσα από τον πραγματικό λάκκο των λεόντων,
...ο Δανιήλ.