«Το φάρμακό σου είναι η τροφή σου» είχε πει ο Ιπποκράτης κι εμείς πασχίζουμε να τον διαψεύσουμε! «Η τροφή σου είναι το φαρμάκι σου» φαίνεται πως είναι η αρχή που εφαρμόζει η πλειοψηφία των ανθρώπων στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες... Κοντά στα χημικά λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα, τα αντιβιωτικά, την υπερβολική κρεοφαγία, τα ραφιναρισμένα τρόφιμα, έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε και την ολομέτωπη επίθεση στην ίδια τη βιολογική μας υπόσταση. Ενώ η παραγωγή τροφίμων αυξάνεται και θεωρητικά φτάνει για να θρέψει τον πληθυσμό σε όλο τον πλανήτη, η πείνα εξακολουθεί να δολοφονεί!
Στο Βορρά καταστρέφονται τα πλεονάσματα των τροφίμων, ενώ στο Νότο πεθαίνουν οι άνθρωποι από πείνα! Η διατροφή του ανθρώπου είναι ένα παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό ζήτημα. Το μοντέλο της χημικής μαζικής καλλιέργειας και της παραγωγής τροφίμων στις βιομηχανοποιημένες χώρες και γενικά σ’ όλο τον κόσμο, βασίζεται σε μια μονόπλευρη πολιτική που έχει ως στόχο μόνον το κέρδος και την αύξηση της παραγωγής, με αποτέλεσμα να παράγονται τρόφιμα που ξεπερνούν τις ανάγκες μας.
Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε πόσο οικολογικό και ανθρώπινο είναι ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα από τον τρόπο που χρησιμοποιεί και διανέμει τα τρόφιμα. Το ερώτημα είναι: Πόσο θα διαρκέσει, όταν η γη δε θα μπορεί πια να παράγει τα τρόφιμα που έχουμε ανάγκη; Οι διατροφικές συνήθειές μας μπορεί να είναι πολύ «προσωπικές», όμως κατευθύνονται και οργανώνονται από γιγαντιαίες βιομηχανίες με παγκόσμια δικτύωση, από εταιρείες πετρελαίου και τράπεζες. Η ανάγκη για τροφή είναι πρωταρχικό μέλημα, γι’ αυτό και το θέμα παίρνει τόσο μεγάλες διαστάσεις. Ενώ στον Τρίτο Κόσμο ασχολούνται καθημερινά οι άνθρωποι με το πρόβλημα της εξασφάλισης της τροφής τους, στις βιομηχανοποιημένες χώρες ασχολούνται εντατικά με το μάρκετινγκ και την... υπερκατανάλωση των τροφίμων! Το να ζεις όμως ανάμεσα σε... τούρτες και λουκάνικα, σε κάνει κάποτε να σκεφτείς ότι η διατροφή δεν είναι το παν. Μπορεί να γίνει ένα μέσο για την εξέλιξη μιας νέας συνείδησης και υπευθυνότητας απέναντι σ’ όλους τους ανθρώπους της γης...
Πρέπει να αποκαλύψουμε γιατί πεινάει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου και να βρεθεί μια νέα ηθική απέναντι στον πλανήτη Γη, στη χρήση του από τον άνθρωπο και στις πρώτες ύλες που παράγει. Μια από τις κύριες αιτίες για την πείνα στον Τρίτο Κόσμο είναι η σπατάλη των πρωτεϊνών. Έχουμε μια κουλτούρα που στο κέντρο της διατροφής μας κυριαρχεί το κρέας! Το αγρόκτημα έχει μετατραπεί σε ένα «εργαστήρι», τα ζώα δεν ακουμπούν ποτέ το πόδι τους στη γη, δε βλέπουν το φως της ημέρας και είναι καταδικασμένα σε απόλυτη ακινησία. Οι αγρότες προμηθεύονται από τις εισαγωγές ζωοτροφών «μείγματα τροφών» με ακριβέστατες οδηγίες χρήσεως. Αυτά περιέχουν πλήρη δημητριακά, σπόρους σόγιας και αραχίδας, όσπρια, σκόνη γάλακτος, σπέρμα σιταριού, βρώμη, κριθάρι, ιχθυάλευρο κ.ά. - όλες «πρωτεϊνούχες» τροφές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εξίσου και στην ανθρώπινη διατροφή! Έτσι, το βιομηχανικό κρέας μεταβαλλόμενο σε τροφή βάσης, εκτοπίζει τα δημητριακά και τα όσπρια από το διαιτολόγιο του πληθυσμού...
Για ένα κιλό κρέατος απαιτούνται 11 κιλά δημητριακά. Από τα 11 κιλά, τα πέντε χρησιμοποιούνται: για την ενέργεια, για τα μέλη του σώματος που δεν τρώγονται και για την κοπριά. Τελικά, για ένα κιλό ζωικές πρωτεΐνες χρειάζονται μέχρι και 20 κιλά δημητριακά και όσπρια! Πόσο άκαρπη είναι η μετατροπή σε κρέας των οικιακών μας ζώων, μας το δείχνει το παρακάτω παράδειγμα: Ένα στρέμμα δημητριακών αποδίδει πέντε φορές παραπάνω πρωτεΐνες από ένα στρέμμα δημητριακών που θα χρησιμοποιηθεί για ζωοτροφή. Τα όσπρια 10 φορές παραπάνω, τα λαχανικά πέντε φορές και το σπανάκι 20 φορές παραπάνω, από το μοσχάρι!!! Για 20 εκατ. τόνους κρέας καταναλώνονται για ζωοτροφή 140 εκατ. τόνοι δημητριακών και οσπρίων. Απώλεια 118 εκατ. τόνοι δημητριακών και οσπρίων που δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιηθούν για τον άνθρωπο! Ένα μοσχαρίσιο φιλέτο 225 γρ. στο πιάτο μας αντιστοιχεί με 45 - 50 άδεια πιάτα στον Τρίτο Κόσμο. Με το «κόστος της ζωοτροφής» θα μπορούσε να γεμίσει το κάθε άδειο πιάτο με ένα φλιτζάνι ρύζι ή με άλλα δημητριακά!
Μέσα από το λάκκο των πεινασμένων λεόντων, κλείνω με τη διαπίστωση έκθεσης της Unisef: «για να εξαλειφθεί η κακή σίτιση, θα αρκούσε να αναπροσανατολιστεί μόνον το 2% της παγκόσμιας παραγωγής δημητριακών προς εκείνους που το έχουν ανάγκη»...
... ο Δανιήλ.