Οι μέρες περνάνε, το φθινόπωρο μας έχει επισκεφτεί για τα καλά (όπως πρέπει κι όπως θέλαμε), τα φύλλα στο ημερολόγιο όλο και λιγοστεύουν, οι τηλεμαχίες τελείωσαν, οι δημοσκοπήσεις επίσης, το εκλογικό σκηνικό ανοίγει, το πολιτικό θερμόμετρο αναβαίνει και όλα έτοιμα πλέον, στην τελική ευθεία για τη μάχη του σταυρού στις κάλπες. Η ίδια σκηνή θεάτρου, η ίδια ατμόσφαιρα, η ίδια εξουσία, όπου περισσεύουν πλέον οι υποσχέσεις, η υποκρισία και η απληστία και απομακρύνονται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ «η αιδώς και το έλεος»… Στο ίδιο έργο θεατές, δυστυχώς… Με τους περισσότερους πολίτες να δηλώνουν απογοητευμένοι, ως και αηδιασμένοι, αλλά να κρέμονται και να βουτάνε, μόλις έρθει το βράδυ, στα κανάλια. Έτσι βουλιάζουμε σαν κοινωνία και βυθιζόμαστε στη δική μας μελαγχολία. Ελπίζοντας…
Δυστυχώς οι πολιτικοί μας συνεχίζουν, αγνοώντας επιδεικτικά το φεγγάρι, να ασχολούνται με το δάχτυλο… Όλοι καταπιάνονται με τα δευτερεύοντα και αποφεύγουν να θίξουν ευθέως όλα όσα έχουν φέρει τη χώρα στο απροχώρητο. Δεν κατάφεραν και δεν καταφέρνουν να κάνουν πιστευτά ούτε τα οράματά τους, ούτε τα «πιστεύω» τους. Συμμετέχουν σ’ ένα στημένο διάλογο, υποστηρίζουν προκαθορισμένες απόψεις, ακολουθώντας απλά μια κομματική γραμμή και το χειρότερο: το παίζουν και γνήσιοι ιδεολόγοι! Ο πολιτικός τους λόγος έχει μεταλλαχθεί από γλώσσα επικοινωνίας και διαλόγου σε γλώσσα εξουσίας και προπαγάνδας, ανακυκλώνοντας το ρεπερτόριο περασμένων δεκαετιών.
Εικόνες και λόγια, λοιπόν, για να εμπεδώσουμε. Τίποτε άλλο… Λόγια μεγάλα και ωραία από πολιτικάντηδες και βολεμένους, ξέροντας πολύ καλά πως ο κόσμος τα έχει ανάγκη κι ας μην τα πιστεύει, ακόμη κι αν δεχτούμε πως διακατέχονται από αγνές προθέσεις. Ξέρουμε πως όσο κι αν θέλουν είναι αδύνατο να εφαρμόσουν όλα όσα υπόσχονται. Μ’ αυτά γλυκαίνουν το μυαλό, φιλτράροντας τα στραβά και εξιδανικεύοντας το παρελθόν. Έτσι πορεύονται τα κόμματά μας, επιμένουν να αγνοούν τη σημερινή πραγματικότητα και δεν προτείνουν ρεαλιστικές και σαφείς λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας.
Διεκδικητές μιας καρέκλας, κουρελιασμένης και ευτελισμένης στα μάτια και στη συνείδηση του λαού, προσπαθούν με ασαφή και αδιευκρίνιστα μέτρα, διλήμματα, κρυφές ατζέντες και κρυμμένους άσσους στο μανίκι να προσφέρουν «νέα αλλαγή και καινούργια συμβόλαια» σ’ αυτόν το λαό. Βάζουν τάχα τις πλαστικές κομματικές σημαίες στην άκρη και προσπαθούν να μας πείσουν - τόσο ανιδιοτελείς δείχνουν - τρομάρα τους, πόσο πολύ θέλουν να προσφέρουν στον τόπο. Πάντα με την εξουσία ως αυτοσκοπό με ουραγό, ως συνήθως, την κοινωνία… Κι αφού, καθώς φαίνεται, ο κύκλος της κυβέρνησης κλείνει - πάντα κλείνουν οι κύκλοι -, δεν μένει παρά να περιμένουμε στο θάλαμο αναμονής, με την προσδοκία, την ελπίδα ή την αυταπάτη (στην καλύτερη περίπτωση…) τα αποτελέσματα, για να δούμε να παρελαύνουν νικητές αυτοί που πιστεύουν και μας λένε ότι μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα από τον, μέχρι πρότινος, καταλληλότερο.
Τελικά, οι άνθρωποι έχουμε μάθει να είμαστε προδιατεθειμένοι να πιστεύουμε όποιον υπόσχεται εκείνα που έχουμε ανάγκη. Τίποτα δεν μπορεί (κι ας ακούγεται ρομαντικό) να εκτοπίσει και να υποκαταστήσει το όνειρο. Και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει ώστε να είναι η ελπίδα αυτοί που μπορούν να δώσουν ένα όνειρο. Κι ας ξέρουμε πως όλα θα ξεχαστούν στο τέλος, μέσα στις συνήθεις αντιπαραθέσεις περί του «χτες» και του «σήμερα» εκείνων, για να μείνουμε, ακόμη μια φορά, με την απογοήτευση, την αηδία, την πίκρα και… πάλι την ελπίδα.
Μακάρι οι όποιες ανησυχίες μας να αποδειχτούν υπερβολές. Που δεν νομίζω…