Γράφει ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΖΟΥΠΗΣ

Η πανηγυρική εκδήλωση της Κυβέρνησης στο Ζάππειο τα είχε όλα. Διέθετε ενθουσιασμό, χαμόγελα, γραβατωμένο Τσίπρα, λύσιμο της γραβάτας για να συνεχιστεί η προσπάθεια με την φόρμα εργασίας, συγκινημένη Περιστέρα που φέτος μάλλον δεν θα κλάψει στην επέτειο του ηρωικού δημοψηφίσματος, μέχρι και αγκαλιές Τσίπρα - Καμμένου τη στιγμή που υποτίθεται ότι οι σχέσεις τους περνούν κρίση και ότι ο δεύτερος ετοιμάζεται να ρίξει τον πρώτο όταν θα έρθει στην Βουλή η ψήφιση της Συμφωνίας. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα περισσότερο φόβο από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβαινε μη αναγνωρίζοντας το χρέος, υποσχόμενος σκίσιμο των Μνημονίων και διάφορα γραφικά. Ανησύχησα περισσότερο από τον Ιούλιο του 2015, όταν παίχτηκε η ύπαρξη ουσιαστικά της χώρας, η επιβίωσή της μετά την φαρσοκωμωδία της δήθεν διαπραγμάτευσης που οδήγησε σε capital controls και σε οικονομική ζημιά τουλάχιστον 100 δις ευρώ.

Δεν οφείλεται σε έμφυτη απαισιοδοξία. Οφείλεται στην συνειδητοποίηση, ότι οκτώ χρόνια μετά το 1ο Μνημόνιο (περίπου όσο κράτησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο εμφύλιος) τίποτα όσον αφορά στη συνείδηση των πραγματικών δεδομένων και στη συνείδηση των πραγματικών κινδύνων για το μέλλον της χώρας δεν συζητείται.

- Οι δημοσιογράφοι -πολλοί απ’ αυτούς τουλάχιστον- παγιδευμένοι στο ρεπορτάζ της γραβάτας παγιδεύονταν και μετέφεραν μια εικόνα ευφορίας την στιγμή που η χώρα βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα και η κοινωνία υποφέρει. Την στιγμή που το μέλλον είναι τουλάχιστον αβέβαιο.

- Ο Πρωθυπουργός πανηγύρισε για μια Συμφωνία που βάζει θηλιά στον λαιμό εκατομμυρίων ανθρώπων, οδηγώντας την κοινωνία σε νέα φάση φτωχοποίησης. Αν δεν έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση και έχει νέες αυταπάτες, είναι επικίνδυνος. Αν γνωρίζει την αλήθεια είναι απίστευτο πως μετά από τόσα mea culpa που είπε, συνεχίζει να πορεύεται βασισμένος σε νέα σοδειά ψεμάτων και υποκρισίας.

- Οι αγκαλιές Τσίπρα - Καμμένου αποτελούσαν τον θρίαμβο της υποκρισίας, αν και πιστεύω ότι έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η σχέση ΣΥΡΙΖΑ, αποδεκατισμένων ΑΝΕΛ έχει αποκτήσει πολύ πιο βαθειά χαρακτηριστικά απ’ ότι θεωρούμε. Η εξουσία  τους συνέδεσε ποικιλότροπα και η ιδεολογικοπολιτική ομογενοποίησή τους ή τουλάχιστον τμημάτων τους συνιστά κίνδυνο για το μέλλον. Τι κι αν ο Πρωθυπουργός θυμήθηκε εσχάτως την Κεντροαριστερά. Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Αφού σκέφτηκα, ότι αν η Συμφωνία για το Μακεδονικό έρθει επί σημερινής Κυβέρνησης μπορεί και να την ψηφίσει ο Π. Καμένος επικαλούμενος ότι πρέπει να πιαστεί και ο δεύτερος στόχος, αυτός της πάταξης της διαφθοράς. Για όλα είναι ικανός και ικανοί.

- Είχε προηγηθεί η συνάντηση Τσίπρα - Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου ο δεύτερος μας είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι το 62% που ψήφισε ΟΧΙ στο ψευτοδημοψήφισμα, ήταν υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ και στην ζώνη του ευρώ. Είναι στιγμές που νιώθεις ότι σε κοροϊδεύουν ανοικτά. Αυτή ήταν μια τέτοια στιγμή.

Όλο γέλιο, χαρά και αισιοδοξία λοιπόν. Κι όμως από την 1η Ιανουαρίου οι συντάξεις θα μειωθούν μέχρι και 18%.Τι σημαίνει αυτό; Ότι η μέση μηνιαία  σύνταξη θα μειωθεί από 722 ευρώ στα 480 ευρώ! Κι όμως μέχρι το 2022 θα επιβληθούν πρόσθετα μέτρα ύψους 5,2 δις ευρώ! Κι όμως, 138 εκατ. ευρώ θα είναι το νέο χαράτσι από τη αύξηση των εισφορών το 2019. Κι όμως από το 2020 πέφτει το αφορολόγητο στα 5.000 ευρώ για να αδειάσουν οι τσέπες και των πλέον φτωχοποιημένων ήδη τμημάτων του πληθυσμού. Μαζί με αυτά τα πλεονάσματα μέχρι το 2022, ύψους 32 δις ευρώ ισοδυναμούν με το 18% του ΑΕΠ και βέβαια υπάρχει και η δέσμευση για τον ανέφικτο στόχο συνεχών πλεονασμάτων μέχρι το… 2060! Επιπλέον η περίφημη επιμήκυνση αφορά στο ένα τρίτο του χρέους και όσο και να μην μπορείς να το υποτιμήσεις, μιλάμε για ένα χρέος μη βιώσιμο.

Βρισκόμαστε μπροστά επομένως σε μια μέγγενη ενός μη βιώσιμου χρέους και μιας λιτότητας διαρκείας που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μόνο με μια θυελλώδη αναπτυξιακή πορεία δίχως σταματημό. Συγγνώμη, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει αυτή με όλο αυτό το πλέγμα μέτρων του 4ου Μνημονίου  στα οποία θα πρέπει να προστεθούν: η Δημόσια Διοίκηση, το Άγιο Δισκοπότηρο της ελληνικής κοινωνίας που δεν την άγγιξε κανείς -η φοβερή σε ρυθμούς Ελληνική Δικαιοσύνη- η υψηλή φορολογία, η ουσιαστική ανυπαρξία Τραπεζών.

Και εντάξει. Η σημερινή Κυβέρνηση αδυνατεί να κάνει τις αναγκαίες Μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο και η επόμενη δεν βλέπω με τις προτάσεις που καταθέτει να μπορεί να υπερβεί το ναρκοπέδιο που στρώθηκε πριν απ’ αυτήν για αυτήν. Οι συνθήκες δε μιας πανεθνικής προσπάθειας, απλά δεν υπάρχουν.

Συμπέρασμα; Μας περιμένουν σύντομα νέα αδιέξοδα που θα τροφοδοτήσουν νέες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες, μάλλον όχι σε θετική κατεύθυνση όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες καταστάσεις. Οι εταίροι και δανειστές ασφαλώς πανηγυρίζουν αφού επιτέλους απαλλάχτηκαν από εμάς διασφαλίζοντας τα λεφτά τους (για σιγουριά υπάρχει και το Υπερταμείο). Εμείς όμως δεν έχουμε άλλα περιθώρια να χαζογελάμε, να πιστεύουμε σε νέα ψέματα. Αναζητείται αλήθεια. Αναζητείται ελπίδα.

Δύσκολα πράγματα…