Το σχόλιο γίνεται με αφορμή μια ευρύτερη πολιτική εξέλιξη, αλλά έχει αναφορές και στα τοπικά αυτοδιοικητικά.

Πριν τρία χρόνια και με αφορμή το πρώτο συνέδριο ενός νεοσύστατου κομματικού φορέα που προβαλλόταν ως μια επιθυμητή λύση για τη βαλτωμένη πολιτική κατάσταση, έγραφα τα εξής: «Όταν στόχος σου είναι να κτίσεις μια αντιηγεμονία, θα πρέπει να φροντίζεις να το πράττεις και με το λόγο σου. Αν αντίθετα εγκλωβιστείς στα κυρίαρχα ερμηνευτικά σχήματα, τότε η πολιτική ανάλυση και η δράση σου εγκλωβίζονται και αυτές σε μια αναπαραγωγή του κατεστημένου, γιατί απλώς απαντάς και δεν αντιπαραθέτεις… Πριν από τις εκλογές, το Ποτάμι ετεροπαρουσιαζόταν ως ένα απολίτικο μιντιακό δημιούργημα, προσωποκεντρικό, με πιθανούς δεσμούς με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, κυρίως όμως ως μια οπτική που μπορεί να συμβάλει στην ανασύσταση του πολιτικού σκηνικού χωρίς να εγκλωβίζεται στο δίπολο ριζοσπαστική Αριστερά-νεοσυντηρητική Δεξιά, δίπολο που βιώνουμε καθημερινά όλοι μας. Αυτή η κυρίαρχη εικόνα του Ποταμιού είχε συναντήσει τον αυτοπροσδιορισμό του ως αλλαγή πολιτικού παραδείγματος, ενώ συνέχεια επιβεβαιώνονταν από τον προεκλογικό λόγο των “εθελοντών” του στα τηλεοπτικά πάνελ, που κατόρθωναν να μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα. Δεν ενόχλησε κανέναν το γεγονός ότι ο λόγος του Ποταμιού και αυτός της Χρυσής Αυγής συναντήθηκαν στο πεδίο της αντιπολιτικής, γιατί από τους περισσότερους είχε γίνει αποδεκτό ότι για να “ερμηνεύσεις” το Ποτάμι, θα χρησιμοποιείς μεταμοντέρνα σχήματα από το χώρο της α-κοινωνικής αισθητικής, και όχι έννοιες ανάλυσης της καπιταλιστικής κοινωνίας».

Λοιπόν, το «Ποτάμι» στέρεψε και ο αρχηγός του ακολούθησε το μόνο δρόμο που είδε ανοικτό, μια απέλπιδα προσπάθεια να γυρίσει σε ένα χώρο που ανήκε, το χώρο της νεοφιλελεύθερης «σοσιαλδημοκρατίας».

Είναι η εποχή μας, τελικά, που προσπάθειες αναγέννησης ενός πολιτικού σκηνικού από τα πάνω, ως ενώσεις προσώπων που δεν λένε τίποτα και δεν πρεσβεύουν τίποτα παρά μόνο συντήρηση μιας κατεστημένης κατάστασης, με προσωπικά οφέλη, είναι προορισμένες να διαλυθούν και οι φορείς τους να γυρίσουν στα μαντριά τους…

Τώρα τι σχέση έχει αυτό με κάποιες αυτοπροσδιοριζόμενες «ανεξάρτητες» αυτοδιοικητικές κινήσεις, τη μόδα των εκλογών του 2014 και στο νησί μας; Εύκολο.

Όπως η δημοτική αρχή Βουνάτσου κατέληξε χίλια κομμάτια, έτσι και η δημοτική αρχή Γαληνού θα καταλήξει τα επόμενα χρόνια. Το ίδιο και ο «αδέσμευτος συνδυασμός» Ξύδα.

Το μάθημα θα γίνει πάθημα; Θέλουμε να ψηφίζουμε μια από τα ίδια; Θέλουμε «ενώσεις» προσώπων κατόχων «πολλών χαρτιών» που θα διαλυθούν πριν τη λήξη της θητείας, ή μια συγκεκριμένη πολιτική που θα αλλάξει τα αυτοδιοικητικά δρώμενα προσφέροντας την επιλογή ενός άλλου δρόμου, με άλλα πρόσωπα; Θέλουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος συνέχεια (πιστεύοντας ότι κάτι διαφορετικό θα γίνει), με κίνδυνο να επιβεβαιώσουμε τη γνωστή ρήση ή να πράξουμε πραγματικά ρεαλιστικά και με ουσιαστική ελπίδα;