Αυτές τις μέρες σε όλη την Ελλάδα γιορτάζουμε την απελευθέρωση από το ναζιστικό ζυγό. Μια απελευθέρωση που έγινε με αίμα και αγώνα, μια απελευθέρωση που άφησε πίσω του σημάδια ανεξίτηλα, σημάδια που οφείλουμε να μην ξεχνάμε. Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι μια κατάκτηση δεν γίνεται μόνο από τους έξω αλλά με τη βοήθεια και από τα μέσα. Και αυτοί είναι αφενός οι εδώ συνεργάτες, απολογητές και σιωπούντες πολιτικά για όλα αυτά που βίωσε ο ελληνικός λαός και που πρέπει να φροντίσουμε να μην ξαναβιώσει. Από την μια πλευρά είναι οι κατεξοχήν πολιτικοί γόνοι του φασισμού, η εγκληματική συμμορία των ναζιστών της Χρυσής Αυγής και η ανάγκη για τιμωρία τους για τα τωρινά τους εγκλήματα. Από την άλλη πλευρά όμως είναι όλοι αυτοί που φρόντισαν να μην μπορέσουμε να πάρουμε αυτά που μας χρωστάνε ηθικά και υλικά για τα εγκλήματά τους εκείνης της εποχής.

Μια κατηγορία από αυτούς είναι και ψεύτες γιατί ενώ στην εγχώρια πολιτική τους δράση, διατείνονται ότι η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών είναι σκοπός τους, εντούτοις οι πράξεις τους άλλα φανερώνουν. Τι ειρωνεία όταν μερικοί από αυτούς «πίνουν νερό στο όνομα του έθνους». Μάλλον σε άλλο έθνος «ξεδιψούν»…

Ο Κ. Μητσοτάκης στις 11.12.1990 είχε δηλώσει: «Είναι γνωστό, ότι σύμφωνα με τις διατάξεις της συμφωνίας του Λονδίνου του 1953, το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων μετετέθη για μετά τη σύναψη της συνθήκης ειρήνης με τη Γερμανία, με συμφωνία όλων των κρατών που πολέμησαν τότε τη Γερμανία. Τέτοια συνθήκη (σ.σ. ειρήνης) δεν υπεγράφη και φαίνεται ότι πιθανότατα δε θα υπεγραφεί ποτέ». Ο Κώστας Σημίτης, στο βιβλίο «ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ;» Συζήτηση με τον Γιάννη Πρετεντέρη , (εκδ. Πόλις, 11/2016 , σελ.151-152), γράφει : «… η έρευνα των οφειλών και αποζημιώσεων που χρωστάει η Γερμανία στην Ελλάδα από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Υπολογίστηκαν σε 309 δισ. ευρώ περίπου. Τα συμπεράσματά της επαναλαμβάνουν τα ήδη γνωστά εδώ και εβδομήντα χρόνια. Σύμφωνα με την πάγια τακτική που ακολουθείται από όλους τους Συμμάχους μετά τον πόλεμο, τα χρήματα αυτά δεν θεωρούνται απαιτητά. Απορώ πως η κυβέρνηση θα απαιτήσει στη σημερινή εποχή, και παρά την διαφορετική στάση των Συμμάχων, την καταβολή αυτού του τεράστιου ποσού, χωρίς να αμφισβητηθεί η σοβαρότητά της.

Το DER SPIEGEL, το 2013 αναφέρει ότι η «μία απόρρητη αναφορά που συντάχθηκε κατά παραγγελία του Υπουργείου Οικονομικών στην Αθήνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα δισεκατομμύρια για πολεμικές αποζημιώσεις από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σύνολο θα ήταν αρκετό για να λύσει τα προβλήματα χρέους της χώρας αλλά η Ελληνική Κυβέρνηση (Α. Σαμαράς) είναι προσεκτική να μη συγκρουστεί με το "αφεντικό πληρωμών" (sic). Στις προγραμματικές δηλώσεις της πρώτης Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ 09-02-2015, ο Α. Τσίπρας αναφέρει ότι «ιστορική υποχρέωση της νέας κυβέρνησης αποτελεί η διεκδίκηση του Κατοχικού Δανείου και των επανορθώσεων. Είναι το χρέος μας απέναντι στην ιστορία. Δύο χρόνια μετά ο ΠτΔ, Π. Παυλόπουλος, αναφέρει ότι «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να διεκδικήσει τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο από τη Γερμανία μονομερώς. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο» για να συμπληρώσει και ο Βουλευτής Μηταφίδης, λίγους μήνες μετά ότι «Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές επηρέασε την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων».

Νομίζω ότι είναι καλό να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.