Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη δολοφονία ενός ήρωα, ενός συμβόλου της εποχής μας. Ενός ανθρώπου που τόλμησε να αντισταθεί με έργα και λόγια και γι’ αυτό η κατεστημένη τάξη και γνώση τον μίσησε και προσπάθησε να τον εξοντώσει με όλους τους τρόπους ακόμα και με να το προσπαθήσει να τον κάνει απλά ένα μπλουζάκι μόδας. Ανεπιτυχώς…

Είναι μια ευκαιρία να διαβάσουμε προσεκτικά και κάποια από τα λόγια του γιατί και αυτά ήταν επικίνδυνα γι’ αυτούς που μας θέλουν υποταγμένους και προσπαθούν να σταματήσουν το ρου της ιστορίας.

Λέει ο Τσε τον Αύγουστο του 1961. «Η οικονομία δεν μπορεί να ξεχωριστεί από την πολιτική. Γι’ αυτό δεν μπορείς να έχεις “ειδικούς” που μιλούν για μοντέλα όταν είναι σε κίνδυνο η μοίρα των ανθρώπων». Και όμως μερικοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μια “τεχνική” συζήτηση για το νόμισμα μπορεί να αποτελέσει “έναν άλλο δρόμο πολιτικής”».

Στο ίδιο κείμενο αναφέρει ότι «όποιος μιλά για οικονομική ένωση, μιλά για πολιτική ένωση. Το κράτος που αγοράζει, διατάζει. Το κράτος που πουλά υπηρετεί», δίνοντας τη σύγχρονη διάσταση της αποικιοκρατίας και ταυτόχρονα αποδεικνύοντας το γελοίο του επιχειρήματος ότι υπάρχουν «αριστερές» επενδύσεις στη σύγχρονη Ελλάδα. Ποιος είναι ο ορισμός της αποικιοκρατίας απαντάται σε ένα άλλο κείμενό του τον Μάρτιο του 1964: «Όταν όλη η κυβερνητική μηχανή είναι υποκείμενη σε μια ξένη δύναμη», και ας το θυμηθούμε όταν ακούμε πολιτικές κορώνες από την κυβέρνηση σε κάθε επίσκεψη των «ξένων δανειστών» στα κυβερνητικά κτίρια.

Το Δεκέμβριο του 1964 γράφει ότι «το ανθρωπιστικό έργο του δυτικού πολιτισμού κρύβει ύαινες και τσακάλια» και δεν μπορείς παρά να κάνεις συνειρμούς με τη διαχείριση του προσφυγικού στη χώρα μας.

Τον Απρίλιο του 1964 γράφει ότι μια εθνική αστική τάξη φοβάται τον ξεσηκωμό του λαού περισσότερο από την καταπίεση και την κυριαρχία των πολυεθνικών ιμπεριαλιστών και αμέσως καταλαβαίνεις γιατί τα ΜΜΕ έχουν τέτοια δουλική στάση απέναντι σε κάθε μνημονιακό και στηλιτεύουν καθετί που θα κινητοποιήσει τον κόσμο εναντίον αυτών των πολιτικών. Στο ίδιο κείμενο αναφέρει ρητά ότι «η πιθανότητα η αλλαγή να ξεκινήσει με εκλογές δεν πρέπει να αποκλειστεί. Εξάλλου στο ερώτημα «πού θα βρούμε τα όπλα να πολεμήσουμε», θα πρέπει να απαντήσουμε ότι δεν εμφανίζονται τυχαία. Πρέπει να τα πάρουμε από τον εχθρό, και τέτοια όπλα μπορεί να είναι και μια εκλογική διαδικασία. Και αμέσως καταλαβαίνεις ότι η γενικευμένη προσπάθεια πολιτικής απάθειας και μη συμμετοχής είναι μέρος του προβλήματος και όχι η λύση.

Και μην ξεχνάμε και τη ρήση του ότι «όταν μια χώρα δέχεται επίθεση και είναι αντικείμενο καταπίεσης και παραβίασης διεθνούς δικαίου, τότε έχει το δικαίωμα να ασκήσει πολιτικές πράξεις υπέρ των πολιτών της και κατά αυτών των κακόβουλων ενεργειών».