Στο δια ταύτα λοιπόν, το «πρόβλημα» για τη Λέσβο παραμένει το ίδιο: Η πρωτοφανής θετική προβολή της, έμεινε να γεμίζει ένα ρεπορτάζ σαν και το παρόν, με καταγραφή μία προς μία εκείνων των προσωπικοτήτων που ήρθαν στο νησί για μία ημέρα ή για λίγες ώρες και να μην αποδίδει.

Και η Λέσβος, με τους φορείς του τουρισμού της, τους επαγγελματίες, την αυτοδιοίκηση και τον κόσμο που αγωνιά -δικαίως- για τη σημερινή, αλλά και την επόμενη ημέρα του προσφυγικού, παραμένει χωρίς πυξίδα για το τι θέλει πραγματικά να δείξει ότι είναι, σε εκείνους που σε κάθε ευκαιρία καλεί να την επισκεφτούν.

Παραμένει με ένα -και πληγωμένο πια- «παρωχημένο» τουριστικό προϊόν, να προσδοκά απλά μία νέα δυναμική προβολή, ίσως πια και από τον ΕΟΤ. Έχοντας ασαφή προσανατολισμό στην στόχευσή της, που την κρατά δέσμια μίας μιζέριας, που έχει κατορθώσει ως και να αντιστρέψει κατά 180 μοίρες τελικά το αρχικό διακύβευμα.

Που ήταν η μετατροπή του μειονεκτήματος (σ.σ. προσφυγικού) σε πλεονέκτημα. Αφού η αγωνία και οι φόβοι για τις επιπτώσεις των δύο κρίσεων που βιώνει το νησί, εκπυρσοκρότησαν αρκετές φορές στον αέρα, φέρνοντας σε πρώτο πλάνο την αρνητική δημοσιότητα, με την παραμικρή αφορμή. Κινδυνεύοντας, σε συνδυασμό με τις κυβερνητικές παλινωδίες στη διαχείριση του προσφυγικού το τελευταίο ειδικά δίμηνο, που δεν μπορεί να μην αντικατοπτρίζονται και στους τρεις θανάτους μεταναστών, να αχρηστέψει τελείως τελικά το πλεονέκτημα (σ.σ. θετική προβολή), μέχρι και να το δαιμονοποιήσει στα μάτια του κόσμου και κυρίως εκείνων των επαγγελματιών που πλήττονται σε μεγάλο βαθμό από το προσφυγικό.

Η απάντηση λοιπόν σε όλες τις ερωτήσεις μας στο γιατί από το καλοκαίρι του 2015, η Λέσβος της αλληλεγγύης εξελίσσεται σε Λέσβο της μιζέριας, είναι η… ερώτηση που (δεν) έχουμε κάνει οι ίδιοι στους εαυτούς μας: τι κάναμε για να στηρίξουμε το αξιακό μας εγχείρημα ως «Λέσβος της αλληλεγγύης» για να καλέσουμε και τον κόσμο να την επισκεφτεί;

Η απάντηση δυστυχώς, είναι ότι εκτός από το να απαιτούμε αντισταθμιστικά και μικροεξυπηρετήσεις, απλά φωνάζουμε για την αλληλεγγύη μας, ουρλιάζοντας μέχρι και με ακροδεξιά φερέφωνα για την αποσυμφόρηση. Δεν επιδιώξαμε για αρχή να φτιάξαμε ούτε το… μνημείο για τους πρόσφυγες που μας έταξε ο πολύς Γουέι Γουέι.

Και μένουμε να απαιτούμε απλά μία νέα δυναμική και γενικόλογη προβολή, ενόψει καλοκαιριού, μαζί ίσως με την επίσκεψη του Μπραντ Πιτ που μας τη… χρωστάει, για να επιστρέψουν τουλάχιστον εκείνοι που δεν ξανάρθαν από το καλοκαίρι του 2014. Αλήθεια όμως, μετά από αυτήν την «κοσμογονία» που ζήσαμε κοντά δύο χρόνια, αυτό θέλουμε;

Μαρίνος Ορφανός