Την ώρα που η Χίος είναι ανάστατη και η Σάμος σύσσωμη στους δρόμους για το προσφυγικό, εδώ στη Λέσβο -αρχές, φορείς και κοινωνία- ζούμε στη δική μας νιρβάνα σαν να μη συμβαίνει το παραμικρό παράδοξο που θέλει τη διαχείρισή του, αφήνοντας ουσιαστικά τα ακραία ξενοφοβικά στοιχεία και τους χρυσαυγίτες να επενδύουν πάνω στο φόβο και την οργή της κοινωνίας.

Οι τοπικοί «άρχοντες», μπροστά στην κυβερνητική αδράνεια και στην αναξιοπιστία της να υλοποιήσει τα υπεσχημένα, φαίνεται να «σηκώνουν τα χέρια» για να βρεθούν περαιτέρω μπλεγμένοι στην υπόθεση, ενώ οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του νησιού, επειδή το θέμα... καίει, δεν λένε να το ακουμπήσουν, αλλά αρέσκονται ο καθένας από τη θέση του στις διαπιστώσεις, χωρίς καμιά πρωτοβουλία που να βελτιώνει τα πράγματα και να κινείται προς την πολυπόθητη αποσυμφόρηση.

Στην ίδια λογική κινούνται και οι εκπρόσωποι των παραγωγικών κλάδων και των επαγγελματικών ομάδων, καταλογίζοντας ευθύνες -που πράγματι υπάρχουν- στους αυτοδιοικητικούς άρχοντες και περιοριζόμενοι και αυτοί σε διαπιστώσεις που δεν προσφέρουν στην παρούσα φάση τίποτα. Από το... κλαδί που θα σπάσει, αν τα πράγματα χειροτερέψουν και γίνουν ανεξέλεγκτα, κρατιόμαστε όλοι και η πτώση απ’ αυτό θα έχει συνέπειες για όλους.

Γι’ αυτό επιβάλλεται, αντί να «πετροβολά» ο ένας τον άλλο, να καθίσουν όλοι σε ένα τραπέζι και να χαράξουν κοινή γραμμή έναντι της κυβέρνησης -και της Ε.Ε. αν απαιτείται-, επιβάλλοντας ένα μίνιμουμ δεσμεύσεων και μέτρων που θα τηρηθούν. Γιατί η τήρηση των κυβερνητικών δεσμεύσεων δεν είναι δεδομένη και αυτό είναι ένα μείζον ζήτημα που έρχεται και επανέρχεται από τους εκπροσώπους όλων των νησιών και ο αρμόδιος υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής το προσπερνά σαν να μη τρέχει τίποτα!

Κι όμως αυτό είναι πολύ σημαντικό στην όποια συζήτηση και για την ανάληψη ευθυνών και από τις δύο πλευρές. Χάθηκε η εμπιστοσύνη από τις συνεχείς κυβερνητικές παλινωδίες και ασυνέπειες. Δεν μπορεί οι κυβερνητικοί παράγοντες εδώ και μήνες να μιλούν για αποσυμφόρηση και ενίσχυση των διαδικασιών ασύλου και, αντί να έχουν γίνει βήματα προς τα εμπρός, να έχουμε συνεχώς οπισθοδρομήσεις, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη διαμορφούμενη κατάσταση.

Δεν μπορεί ο ίδιος ο υπουργός Γιάννης Μουζάλας να κινδυνολογεί με την τήρηση της συμφωνίας, χρεώνοντας γι’ αυτό ως υπεύθυνους τους εκπροσώπους των νησιών και τις τοπικές κοινωνίες που δήθεν δεν συναινούν να συνεχίσουν να συμβιούν επ’ άπειρο με τους πρόσφυγες και μετανάστες.

Δεν γίνεται να βάζει το... μαχαίρι στο λαιμό των τοπικών κοινωνιών με την απειλή ότι, αν δεν συμφωνήσουν με την κυβερνητική πρόταση, που μονότονα και εκβιαστικά θέλει να επιβάλλει, τότε η συμφωνία θα καταπέσει και τα νησιά θα κατακλυστούν από αθρόες προσφυγικές ροές στους περσινούς αριθμούς.

Δεν λέει όμως γιατί δεν καταπίπτει η συμφωνία όταν πολλά κομμάτια της έχουν περιέλθει σε αδράνεια ή έχουν παραβιαστεί από διάφορες πλευρές και γιατί αυτή η πεισματική εμμονή, χωρίς καμιά εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να εκτονώσει την κατάσταση στα νησιά και θα έκανε πιο διαχειρίσιμα τα πράγματα σ’ αυτά.

Η εμμονή αυτή του υπουργού και της κυβέρνησης δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή, γιατί στην περίπτωση αυτή είναι σαν να αποδέχονται η Λέσβος και τα άλλα νησιά μοιρολατρικά να καταστούν προσφυγικοί προορισμοί, όπως επιθυμούν και προτείνουν άλλωστε διάφοροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι.

Και επειδή απ’ ό,τι φαίνεται ο κ. Μουζάλας έχει «κολλήσει» σ’ αυτήν την εκδοχή να παραμείνουν οι πρόσφυγες στα νησιά και δείχνει αδιάλλακτος σ’ αυτό, οφείλουν όλες οι τοπικές δυνάμεις -αυτοδιοίκηση, βουλευτές, φορείς και κόμματα, μηδέ του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου- σε κοινό μέτωπο να καταστήσουν σαφές στην κυβέρνηση ότι δεν είναι διατεθειμένοι να συναινέσουν στον «ενταφιασμό» του νησιού, αλλά σε μια συνετή και ορθολογική διαχείριση που θα κατατείνει στην αποσυμφόρηση του νησιού αλλά και σε μέτρα βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης των εγκλωβισμένων, που δεν θα παραπέμπουν σε εικόνα «ξέφραγου αμπελιού»!

Τώρα, πριν τα πράγματα χειροτερέψουν και γίνουν ανεξέλεγκτα, θα πρέπει να παρθούν οι ενδεδειγμένες πρωτοβουλίες ώστε να δρομολογηθούν οι λύσεις εκείνες που θα εκτονώνουν το πρόβλημα και θα το κάνουν διαχειρίσιμο, με στόχο να επιστρέψει το νησί στην κανονικότητά του. Κάθε καθυστέρηση είναι σε βάρος του νησιού και ευθύνη γι’ αυτό θα έχουν όλοι εκείνοι που δεν θα αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι του τόπου και της κοινωνίας, που «βουβή» και αποσβολωμένη περιμένει διέξοδο!