Ας μιλήσουμε για ένα βασικό πυλώνα της ελληνικής οικονομίας. Αυτόν της τουριστικής βιομηχανίας, που μαζί με τη ναυτιλία, δένουν μια άτυπη και υλική εθνική συμμαχία, μεταξύ πλουτοκρατίας - κράτους - παρακράτους. Όλοι αυτοί μαζί, έχτισαν, αγόρασαν, απείλησαν, κατέστρεψαν, εξαγόρασαν, χρησιμοποίησαν και διαμόρφωσαν ένα «δικό μας» μύθο… Live your myth in Greece!

Η άλλη «μυθική» πλευρά είναι πιο ...υλική! Βιασμός της φύσης, εξολόθρευση άλλων ειδών, είδη προς εξαφάνιση, εντατικοποίηση, απλήρωτες υπερωρίες, εκβιασμοί, μαύρες λίστες εργατών, ανεργία, απειλές. Ο κατάλογος αυτός είναι η ωμή πραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα, που ο κάθε εκπρόσωπος του κεφαλαίου μάς επιφυλάσσει, όποτε συντασσόμαστε μαζί του, όποτε η συλλογική μας μνήμη θέλει και αυτή ένα μύθο…

Εντέλει, ο κάθε μικροαστός, που έχει ονειρώξεις για αναρρίχηση σε μια άλλη κατηγορία, δίχως να σκέφτεται, και χωρίς κανένα ενδοιασμό, κάνει πράξη αυτό που νομίζει ότι ξέρει καλύτερα. Εκμεταλλεύεται!

Ο αριθμός των τουριστών, που επισκέφθηκε τη χώρα μας το 2015, έφθασε τα 23,6 εκ., σημειώνοντας αύξηση κατά 7,1% σε σύγκριση με το 2014. Η αυξημένη κίνηση είχε ως αποτέλεσμα οι ταξιδιωτικές εισπράξεις να εμφανίσουν αύξηση, αγγίζοντας τα 14,1 δις ευρώ.

Οι περίπου 2.207 επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην τουριστική βιομηχανία, είχαν αύξηση στα μικτά τους κέρδη 40,8% και με ομολογία των ίδιων, αυτό κατέστη δυνατό με μείωση του κόστους.

Σχετική μελέτη της «McKinsey & Company» κάνει λόγο για επενδύσεις ύψους 3,3 δις ευρώ σε ετήσια βάση σε υποδομές, ξενοδοχεία, μαρίνες, καθώς και αύξηση των ξενοδοχειακών κλινών, που διαθέτει η χώρα από 770.000 σε 900.000. Από το 2010 έως και το 2014, άνοιξαν 696 νέα ξενοδοχεία συνολικής δυναμικότητας 50.000 κλινών, εκ των οποίων το 73% εντάχθηκαν στις τρεις υψηλότερες κατηγορίες ξενοδοχείων.

Όσον αφορά το μέγεθος αυτής της βιομηχανίας, αποτελεί το 16,4% του ΑΕΠ και το 18,3% της συνολικής απασχόλησης! Δεν είναι και λίγα όλα αυτά στη λογική της «ανάπτυξης»…
Όμως, σε ένα ποσοστό, που φτάνει και το 90%, η «ανάπτυξη» του τουρισμού είναι αλληλένδετη με το φυσικό περιβάλλον. Αποτελεί λοιπόν κεφάλαιο ο φυσικός κόσμος και σίγουρα οι επιχειρηματικοί όμιλοι μόνο ως τέτοιο τον αντιλαμβάνονται και τον χρησιμοποιούν…

Από τους γάιδαρους για το κατέβασμα από το Μπάλο στα Χανιά, τα fish spa με τα ψάρια Garra Rufa, τα πόνυ και τις άμαξες για «βόλτες», το Αττικό Πάρκο, τις φυλές εκτροφής, ως και τη βιομηχανία κρέατος και γάλακτος, τη βιομηχανία γούνας, τα ιχθυοτροφεία και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Η τουριστική βιομηχανία επενδύει στην πρόσβαση σε φυσικούς πόρους με το πρόσχημα της «ανάδειξης και επένδυσης για το κοινό καλό». Μεταξύ αυτών των φυσικών πόρων είναι και το νερό, που ειδικά στα νησιά μας, λόγω της αυξημένης απαίτησης, παρατηρείται το φαινόμενο της υφαλμύρωσης. Συνεπώς η υπεράντληση είναι αναπόφευκτη και μη αναστρέψιμη.

Αυτή με τη σειρά της προκαλεί αλάτωση των γεωργικών εκτάσεων με καταστροφικές συνέπειες για το τοπικό οικοσύστημα. Υπάρχει και μία ακόμα επίπτωση από την «ανάπτυξη» αυτή… λέγεται ερημοποίηση! Κάθε ξενοδοχειακή μονάδα παρέχει για κάθε τουρίστα κατά μέσο όρο 450 λίτρα νερού. Αν συμπεριλάβουμε και τις πισίνες και άλλες υποδομές, όπως τα γήπεδα γκολφ, δέντρα που δεν ανήκουν στη χλωρίδα της περιοχής, γκαζόν, τζακούζι κλπ., ίσως να αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τι είναι «βιώσιμη ανάπτυξη», πολιτισμός και κεφάλαιο - φύση!

Άλλο ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα τουριστικού πολιτισμού, είναι τα σκουπίδια, που μαζί με το μύθο των γαλάζιων σημαιών, αυξάνονται στον ελληνικό μύθο… Είναι και αυτές οι «παράνομες» χωματερές, που ξεπηδάνε παντού και κανείς δεν είδε, αλλά ούτε και άκουσε! Οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες εισβάλουν βίαια στα οικοσυστήματα με επιπτώσεις στον υδρολογικό κύκλο, στο μικροκλίμα της περιοχής, στην ελευθερία μετακίνησης και επικοινωνίας των ειδών, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση και τον εκφυλισμό των χαρακτηριστικών τους.

Η εισβολή και οι καταστροφές σε προστατευόμενες περιοχές είναι κοινός τόπος και στα νησιά μας. Οι διαχειριστές των διαφόρων προγραμμάτων προστασίας της φύσης, (Natura, Life, κ.ά.) αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει.

Αδιέξοδο, που δεν προέρχεται από τις προθέσεις κάποιων εξ αυτών, αλλά από τον καταστροφικό κύκλο του οικονομικού συστήματος και των εκφραστών - απολογητών του. Και εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο τραγικά, αν λάβουμε υπόψη μας τη γενική ανοησία, τη μεγαλομανία και την πατριαρχική αντίληψη που κυριαρχεί στη χώρα… Μέσα από τον τουριστικό λάκκο των λεόντων