Πρόσφατα, ούτε μήνας δεν έχει περάσει, κοντινή μου φίλη βγήκε προς άγρα δανεικών, λέγοντας σε γνωστούς και συγγενείς πως «καίγομαι για δυο με τρεις χιλιάδες ευρώ». Τελικά της δάνεισε ο μικρός αδελφός της και έτσι κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.

Ποιο ήταν αυτό; Να μπορέσει αντί για αυτοκίνητο βενζινοκίνητο, μεταχειρισμένο εννοείται, να αποκτήσει το ίδιου τύπου μοντέλο, σε diesel έκδοση. Εξ ου και τα 2.500 ευρώ παραπάνω που χρειάστηκε ξαφνικά, απ’ ό,τι είχε συγκεντρώσει, για να προχωρήσει στην αγορά.

Και για να μην υπάρχουν παρανοήσεις περί του ονείρου της, δεν μιλάμε για κανά αμερικάνικο όχημα τριών και βάλε χιλιάδων κυβικών, απ’ αυτά που τα βλέπεις δίπλα σου στο δρόμο και φοβάσαι, αλλά για ένα γιαπωνέζικο αυτοκινητάκι 1.300 κυβικών, και μάλιστα μοντέλου σχεδόν δεκαετίας, του 2007.

Ήθελε όμως πετρελαιοκίνητο, φυσικά για την οικονομία που θα κάνει στα καύσιμα, προκειμένου να πηγαινοέρχεται καθημερινά στη δουλειά της (εκπαιδευτικός διορισμένη εκτός Μυτιλήνης γαρ) κι έτσι αντί για 5.000 ευρώ, το ακριβοπλήρωσε 7.500. Και δεν πήρε και το κόκκινο που ποθούσε, αλλά ένα ξεθωριασμένο ασημί. «Δεν με πειράζει», μας εξηγούσε χαρούμενη και κερνώντας όλη την παρέα για τα καλορίζικα, «θα τα βγάλω τα δανεικά απ’ το πετρέλαιο που κοστίζει πολύ λιγότερα απ’ ό,τι η βενζίνη».
Δεν ήξερε όμως η έρμη, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, χιλιάδες ιδιοκτήτες Ι.Χ., οι οποίοι κι επέλεξαν τα τελευταία χρόνια, επιβαρυνόμενοι αρκετά, να αγοράσουν diesel αυτοκίνητα αντί για βενζινοκίνητα, ότι άλλα λογιάζει ο ζευγάς κι άλλα το βόδι.

Όπου βόδι στην ελληνική πραγματικότητα, οι πολίτες τούτου του τόπου, που αλλιώς κάνουν τα κουμάντα τους, κι αλλιώς τούς τα ξημερώνει το κράτος.

Διότι σε μια ευνομούμενη χώρα και δη ευρωπαϊκή, οι κανόνες έχουν συνέχεια, και δεν έρχονται όλα τα πάνω κάτω, κάθε φορά που εξαντλούνται οι τρόποι υπερφορολόγησης του κοσμάκη. Εν προκειμένω, οι φήμες που υπό τη μορφή έγκυρων πληροφοριών έχουν κατακλύσει το σύνολο των δελτίων ειδήσεων και των τηλεοπτικών ενημερωτικών εκπομπών, προκαλούν περίπου πανικό, όχι μόνο στη φίλη μου, αλλά στους πάντες με αυτοκίνητα πετρελαιοκίνητα. Σε όσους δηλαδή επένδυσαν σε χρήμα κατά την αγορά Ι.Χ., για να κάνουν οικονομία μια ζωή, ειδικά σε τέτοιες δύσκολες εποχές κρίσης.

Δεν μπορεί το Υπουργείο Οικονομικών, στη λογική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αίφνης να εξομοιώνει τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στο πετρέλαιο κίνησης, με αυτό της αμόλυβδης βενζίνης, ανεβάζοντας στην ίδια τιμή τα δυο καύσιμα, και χωρίς καμία απολύτως συνοχή με ό,τι άλλο μέτρο έχει προηγηθεί στο χώρο της αγοράς αυτοκινήτων.

Δεν μπορεί να περάσει αυτό έτσι αδιαμαρτύρητα.
Δεν μπορεί το κράτος να φερθεί στους ίδιους τους πολίτες του, στα συνήθη δηλαδή υποζύγια των φορολογούμενων που έκαναν βάσει των δεδομένων τα οποία διέθεταν, τον καλύτερο δυνατό προγραμματισμό των οικονομιών τους, με αυτό τον τρόπο. Δεν μπορεί να φερθεί σαν λαμόγιο, σαν θεομπαίχτης, που τούς ξεγελά για να ωφεληθεί εις βάρος τους.

Τις επόμενες μέρες θα φανεί αν τελικά μπορεί. Αν μπορέσει όμως, θα πρέπει να περιμένει και τις ανάλογες αντιδράσεις, διότι το DNA μας ως Ελλήνων, πολλά υπομένει και αντέχει στωικά, και σ’ άλλα έχει αποδείξει πως δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του. Και το αυτοκίνητο, όσο μικροαστικό κι αν θεωρείται κάτι τέτοιο, υπάγεται σ’ αυτήν την κατηγορία. Οπότε, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πετρελαιοκίνητο.