Παρακάμπτοντας τoν ορυμαγδό των λόγων, καθώς και τα σύννεφα σκόνης από το ποδοβολητό των πολιτικών μας στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια, θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε ένα θέμα υψίστης οικονομικής και, κατ’ επέκταση, κοινωνικής και πολιτικής σημασίας, αυτό του καθορισμού μιας Εθνικής Στρατηγικής Ανάπτυξης της χώρας μας.

Και, κυρίως, να αναφερθούμε σ’ αυτό το θέμα συγκεκριμένα και ρεαλιστικά, χωρίς ιδεολογικά δεσμά, νεφελώματα και γενικολογίες, που δεν παράγουν απολύτως κανένα αποτέλεσμα.

Αναλογίζομαι την τεράστια σπατάλη χρόνου, σε μακρές, φλύαρες και ανώφελες συζητήσεις των δημοσίων προσώπων και το όφελος που θα είχε προκύψει, αν όλος αυτός ο χρόνος είχε διατεθεί δημιουργικά στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσεων των χρόνιων προβλημάτων που σχετίζονται με την ανάπτυξη και τη βελτίωση όλων των δημόσιων τομέων που, κυριολεκτικά, χωλαίνουν και μας βασανίζουν.

Και μόνο ο προβληματισμός αυτός πάνω σε κρίσιμα θέματα της ζωής μας, θα είχε πληροφορήσει, ευαισθητοποιήσει και οδηγήσει σε θετικές συμπεριφορές το λαό μας, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της εκλογής των κατάλληλων προσώπων για τη διαχείριση και, τελικά, την επίλυση, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, των πάμπολλων προβλημάτων που τον ταλαιπωρούν. Αντίθετα, κάθε φορά διαπιστώνεται, πως από όλες αυτές τις αδιάφορες και ατέρμονες συζητήσεις δε βγαίνει ούτε μια στάλα χρησιμότητας.

Δεδομένης της τραγικής κατάστασης που βιώνει -και θα βιώνει για πολύ, απ’ ό,τι φαίνεται- ο τόπος μας, επιβάλλεται να αφήσουμε, άμεσα, πίσω μας το μίζερο και το ανούσιο, όσο ηχηρό και λαμπρό και αν είναι, και να φύγουμε μπροστά, θωρώντας άλλους ορίζοντες και χαράζοντας άλλη πορεία, που θα μας οδηγήσει σ’ ένα καλύτερο μέλλον.

Και να μιλήσουμε, επιτέλους, την αλήθεια, με καθαρές και αντρίκιες κουβέντες, γιατί το ψέμα θέριεψε και σκέπασε τα πάντα. Κι ακόμα, να αποσαφηνίσουμε τις έννοιες των λέξεων, γιατί, δυστυχώς, λέμε και εννοούμε άλλα αντί άλλων. Να διερωτηθούμε, επιτέλους, ποιος είναι ο «τοκογλύφος», ο «τρομοκράτης» ή ο «εκβιαστής» και αν οι ταμπέλες αυτές αποδίδουν την αλήθεια στη δική μας περίπτωση.

Είναι εμφανές, ότι μέσα στο σάπιο αυτό περιβάλλον, που αναδίδει μια ανυπόφορη μπόχα, οι λέξεις χρησιμοποιούνται στρεβλά, μόνο και μόνο για να διαδώσουν ψεύδη και να εξαπατήσουν το λαό, αποσκοπώντας σε κομματικά ή προσωπικά οφέλη.

Για παράδειγμα, όταν ένα κράτος είναι χρεωκοπημένο και εκτός αγορών, δεν του δανείζει κανείς ή βρίσκει μόνο ένα ελαχιστότατο μέρος των χρημάτων που χρειάζεται για να μην καταρρεύσει, κι αυτό με διψήφιο επιτόκιο, που το καθιστά απαγορευτικό, δεν μπορούν κάποιοι από τους πολιτικούς του να αποκαλούν «τοκογλύφους» αυτούς που του δίνουν εκατοντάδες δισ. ευρώ, με μεσοσταθμικό επιτόκιο 2%.

Γιατί, απλά, όχι μόνο δεν είναι «τοκογλύφοι», αλλά, αντίθετα, είναι οι σωτήρες του. Κι όταν, το μόνο που ζητούν σαν εταίροι του -που επηρεάζονται άμεσα από την κατάστασή του, αλλά και τις ενέργειές του- είναι ο εκσυγχρονισμός και η αναδιοργάνωση του κράτους αυτού, ώστε να γίνει ανταγωνιστικό μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον, και δεινοπαθούν να πείσουν και να σπρώξουν τούς εκάστοτε κυβερνώντες του στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, παρέχοντας, συγχρόνως, και την αναγκαία τεχνογνωσία, αυτούς, όχι μόνο δεν πρέπει να τους βρίζεις και να τους αποκαλείς «εκβιαστές» και «τρομοκράτες», αλλά, απεναντίας, πρέπει να τους ευγνωμονείς.

Ας μην ξεχνάμε, ότι η στάση πληρωμών της Αργεντινής, και κατ’ επέκταση η χρεοκοπία της, για πρώτη φορά το 2001, αφορούσε χρέος 100 δισ. δολαρίων και μόλις για 539 εκατ. δολάρια ξαναπτώχευσε, για δεύτερη φορά, πριν από ενάμιση χρόνο περίπου. Και ότι ο ετήσιος πληθωρισμός της χώρας αυτής, όλα αυτά τα χρόνια, ανέρχεται στο 50%, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη ζωή των πολιτών της.

Κι επιπλέον, πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ότι τα εθνικά νομίσματα, ιδίως χωρών με ασταθή οικονομία, ακόμα κι αν διαθέτουν τεράστια αποθέματα πρώτων υλών, γίνονται φτερά στον άνεμο μέσα στις συχνές χρηματοοικονομικές θύελλες, όπως συνέβη με το ρωσικό νόμισμα, που μέχρι τα μέσα του προηγούμενου χρόνου έχανε 50% και μόνο μέσα στον Αύγουστο μειώθηκε η αγοραστική του δύναμη κατά 20%. Ίσως να πει κάποιος, ότι έπαιξε ρόλο και το εμπάργκο μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και ο ακήρυχτος οικονομικός πόλεμος μεταξύ Ανατολής και Δύσης και, φυσικά, η διατάραξη των παγκόσμιων πολιτικών ισορροπιών.

Μα αυτά πάντα συνέβαιναν και θα συμβαίνουν στον κόσμο και όλες οι χώρες με αδύναμες οικονομίες πλήττονταν και θα πλήττονται από τις συναλλαγματικές καταιγίδες, όπως θυμόμαστε και από την εποχή της δραχμής στη χώρα μας, όπου οι συναλλαγματικές διαφορές είχαν, πολύ συχνά, καταστροφικές συνέπειες στις επιχειρήσεις και ο ετήσιος πληθωρισμός κυμαινόταν για πολλά χρόνια γύρω στο 25%. Αυτά για να τελειώνουμε με τα λόγια του αέρα και τις ψευδαισθήσεις.

Επιβάλλεται να απομονώσουμε άπαξ δια παντός, αυτούς που κερδοσκοπούν και ρημάζουν τον ανυπεράσπιστο και αδαή άνθρωπο, ασελγώντας πάνω στο νου και στην ψυχή του. Ας σκοτώσουμε με την περιφρόνησή μας τους ψεύτες, τους δειλούς, τους καιροσκόπους, τους ημιμαθείς και τους άπονους, που, βαθιά, εγκληματούν απέναντι στον πολύπαθο λαό μας, απέναντι στον πολίτη και στον άνθρωπο. Ο φασισμός έχει αμέτρητες εκφάνσεις και διάφορα χρώματα -κυρίως, όμως, μαύρο και κόκκινο- και είναι εξίσου τρομερές και οι άμεσες και οι έμμεσες και αθώρητες μεθοδολογίες του.

Και είναι ο ίδιος παντού, με όλες τις μάσκες του και σ’ όλα τα μέρη της γης.
Είναι πια δεδομένο, ότι με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσαν και οι βασικές πολιτικές ιδεολογίες. Αυτά που επαγγέλλονται κάποιοι εδώ δεν έχουν σχέση με ιδεολογικά οικοδομήματα, αλλά, ουσιαστικά, εκπορεύονται και είναι τα αποτελέσματα των εφαρμογών σύγχρονων οργανωτικών, λειτουργικών, κοινωνικών και πολιτιστικών αρχών και κανόνων των προηγμένων κρατών. Και αυτό είναι εμφανές, αν δει κανείς τη λειτουργία αυτών των κρατών και τις κοινωνικές παροχές που εξασφαλίζουν στους πολίτες τους.

Η αποτελεσματική και αδιάφθορη διοίκηση ενός κράτους, το επαρκές και ανθρώπινο σύστημα υγείας, τα υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικά ιδρύματα και, γενικά, όλοι οι εξελιγμένοι δημόσιοι φορείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, είναι αδιαπραγμάτευτα προαπαιτούμενα ενός σύγχρονου κράτους και υπάρχουν σε πολλές χώρες, ανεξαρτήτως πολιτικής ονοματολογίας.

Η Ολλανδία, η Δανία, η Φιλανδία, αλλά και ο Καναδάς και η Γερμανία και η Αυστραλία, είναι δημοκρατικές και άριστα οργανωμένες χώρες, με σεβασμό στον πολίτη και πλήθος παροχών προς αυτόν, πολύ περισσότερων από εκείνες που ονειρεύτηκαν και παρείχαν οι πρώην ανατολικές χώρες, που είχαν σαν σημαία τον άνθρωπο, ενώ στην πραγματικότητα τον βασάνιζαν με την ανελευθερία, τη στέρηση, τη διαφθορά, την ευνοιοκρατία και την άγρια βία. Δε θα ξεχάσω τους ομαδικούς τάφους στην Καμπότζη του Πολ Ποτ, ούτε τις φυλακές του, αλλά και τα κρατητήρια των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών χωρών», όπως π.χ. η Πολωνία, όπου οι λακκουβίτσες στις πέτρες των τοίχων από τις σφαίρες των ανακριτών, που χτυπούσαν και σκότωναν τους αντιφρονούντες πολίτες της χώρας τους, είναι ακόμα ολοζώντανες στη μνήμη μου∙ μια πολιτική επιγραφή για το τι πρέπει να αποφεύγουν οι άνθρωποι.

Ένα σύγχρονο κράτος προσπαθεί διαρκώς να γίνεται καλύτερο και να παράγει περισσότερο πλούτο, που θα διανέμει, όσο το δυνατόν καλύτερα, στους πολίτες του. Και αυτά δεν είναι προοδευτισμός και κούφιες ιδέες, αλλά τα συστατικά στοιχεία ενός οργανωμένου, λειτουργικού, δημοκρατικού και ελεύθερου κράτους. Συνεπώς, όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δράσεις πρέπει να κατατείνουν προς τα κει και όχι να πελαγοδρομούμε ανόητα, καταδικάζοντας τη χώρα και το λαό μας στο μαρασμό και στη φτώχια.

Σε επόμενα άρθρα θα αναφερθούμε στους παράγοντες που επηρεάζουν καθοριστικά την ανάπτυξη της χώρας μας, το βαθμό της επίδρασής τους, καθώς και στις προτάσεις μας για τον τρόπο που μπορεί αυτή να επιτευχθεί, στο συντομότερο χρόνο και με όσο το δυνατό χαμηλότερο κόστος. Γιατί, πράγματι, λύσεις υπάρχουν.