Ετοιμαζόμουν να περπατήσω στον ήλιο, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Είδα το νούμερο και το κάλεσα, ήξερα τι θα μου ‘λεγε η Ανθούσα, από την Πέμπτη μάς ήρθε το νέο:
Ο Μιχάλης «της Σούλας» είναι σε κώμα…
- Κοιμάμαι δίπλα του, μού σφίγγει το χέρι,,
είπε, όταν της τηλεφώνησα πως την σκέφτομαι…
- Δεν μπορώ να έρθω εκεί, μεγαλώσαμε, βρέχει… Φίλησέ τον και μην το ξεχάσεις: Το καλοκαίρι, θα συναντηθούμε.

Η μόνιμη «επωδός» …
Έτσι, λοιπόν!
Πάει κι ο Μιχάλης ο Σκοπελίτης, «πλήρης ημερών»…

Ο Μιχάλης που κατάφερε ν’ αλλάξει τη μοίρα του, την πορεία της ζωής του, να ξαναπλάσει τον εαυτό του, μεταλλάσσοντας τον… Κι εμείς, νιώθουμε τυχεροί που τον γνωρίσαμε, για τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε κοντά του, για τις εκδρομές μας, σε άγνωστά μας λιμανάκια, απόκρυφα ή σε πανύψηλες απόκρημνες βουνοκορφές του νησιού…

Και για τις νύχτες με την Πανσέληνο, στα Τσαμάκια, παρέα με τον Μίμη και τη φυσαρμόνικά του, τη Σούλα και το καλαθάκι της με τις φράουλες - απ το δικό τους το χωραφάκι- την Ανθούσα με τα τραγούδια της, κι εμένα, να τριγυρνάω ανάμεσά τους, απαθανατίζοντας τις στιγμές,να «παγώνω» τον χρόνο, που κυλά ασταμάτητα, όπως τα κύματα στην ακρογιαλιά…

-Αντίο, λοιπόν, Μιχάλη, που φεύγεις… Σ’ ευχαριστούμε για τη φιλία σου!
Κουράγιο, μεγάλο κουράγιο, Σούλα, που μένεις…

Κική Σαραντάκου