Εγώ, όμως, εξοργίζομαι και για έναν επιπλέον λόγο. Γιατί υπεύθυνη του κέντρου κράτησης είναι η Ανθή Καραγγελή. Έτυχε να τη γνωρίσω στη Μυτιλήνη όταν ενόσω υπηρετούσε στην δημόσια εκπαίδευση ως νηπιαγωγός φοιτούσε και στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και υπήρξε φοιτήτρια μου. Δεν ήταν μόνο ότι ήταν εξαιρετική φοιτήτρια αλλά ότι ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη συμμετοχή στα κινήματα αλληλεγγύης, σε ένα νησί όπου η μάχη της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν και με τον αγώνα ενάντια στο κέντρο κράτησης στην Παγανή αλλά και με το «χωριό του όλοι μαζί» αλλά και με άνοιγμα του ΠΙΚΠΑ ως ανοιχτού χώρου για τη φιλοξενία μετά το νέο κύμα προσφύγων που ξεκίνησε το 2012, άνοιγμα στο οποίο και η ίδια είχε ενεργό ρόλο. Ακόμη και όταν αποσπασμένη στο Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής ανέλαβε θέσεις ευθύνης (π.χ. υπεύθυνη λειτουργίας του Ελαιώνα και μετά στη Μόρια πριν γίνει αποκλειστικά κέντρο κράτησης) καταλάβαινα από τον τρόπο που αναφέρονταν σε αυτή οι συντάκτες των σχετικών ρεπορτάζ ότι εξακολουθούσε να αποπνέει μια διαφορετική ευαισθησία.

Τώρα όμως; Τι σχέση έχουν αυτά που συμβαίνουν στη Μόρια με αυτά που έλεγε ή και έκανε η Ανθή Καραγγελή πιο πριν; Πώς μπορεί να αισθάνεται πρακτικά ως διευθύντρια ενός κέντρου κράτησης, ως μια εκδοχή αρχιδεσμοφύλακα; Πώς μπορεί να αισθάνεται όταν θα αναγκάζεται να φωνάζει τα ΜΑΤ για να καταστείλουν εξεγέρσεις που η ίδια ξέρει καλά, από την εμπειρία αλλά και τη θεωρητική της κατάρτιση, ότι είναι αναπόφευκτες όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση και στην πραγματικότητα η Μόρια είναι η νέα Παγανή και μάλιστα σε πολύ χειρότερη κατάσταση;

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να σκέφτεται ότι εάν δεν ήταν αυτή εκεί, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Όμως, αυτό έχει κοντά ποδάρια και δεν δίνει προοπτική. Και ο κίνδυνος για ανθρώπους για την Ανθή είναι να γίνουν τελικά αυτό που αντιπάλευαν. Να γίνουν αυτό που δεν ήθελαν…