Οι τάσεις σε μια κοινωνία δεν μπορεί να είναι αυθόρμητες όταν προκαθορίζονται κι ελέγχονται σα συμπεριφορές από το βασικό ιστό που τη συνδέει, την ίδια την εξουσία. Η κυριαρχία κατάφερε να θεωρείται απαραίτητη, να καλλιεργεί το αίσθημα ότι είναι αναντικατάστατη κι ότι χωρίς αυτήν οι ζωές των ανθρώπων θα ήταν σε κίνδυνο! Σ’ αυτό τη βοηθούν, μεταξύ άλλων, τα επιθυμητά κι ανεπιθύμητα πρότυπα συμπεριφοράς.

Σε ζοφερές περιόδους, που γίνεται θελκτική η πολεμική σαν τρόπος ζωής, τα άκρα οφείλουν να συγκρούονται, οι αντιθέσεις να πολώνονται, γίνεται επιβεβλημένη η καλλιέργεια συμπεριφορών, που τείνουν είτε στο ρόλο του θύτη είτε στο ρόλο του θύματος...

Σε φυσικές συνθήκες ζωής, αν μας στερούσε κάποιος την ελευθερία, κάτι θ’ αφυπνιζόταν μέσα μας. Θα ασφυκτιούσαμε στην έλλειψή της και θα θέλαμε να αντιδράσουμε. Δυστυχώς, αυτό στις συνθήκες του σύγχρονου πολιτισμού, δε συμβαίνει στο θυμικό του συνόλου των ανθρώπων που εξουσιάζονται από άλλους. Γι’ αυτό κι άλλοι λειτουργούν σαν αγωνιζόμενοι σκλάβοι κι άλλοι σα δούλοι!

Στην εποχή μας, κάθε τι γύρω μας, μας καλεί να συμμετέχουμε σε μάχη! Ακόμη κι η σεξουαλικότητά μας γίνεται πολεμικό υλικό στις μάχες της καθημερινότητας. Το σάπιο αξιακό, εξουσιαστικό σύστημα, καλλιεργεί αυστηρά καθορισμένους ρόλους, δημιουργεί σε όλο το πλέγμα της έλλογης συνείδησης προκαθορισμένες φόρμες για το τι είναι ελκυστικό και τι όχι, τι μπορεί πιθανόν να μας προκαλέσει το ερωτικό ενδιαφέρον και τι αδιαφορία ή και απέχθεια.

Δηλαδή, η μοχθηρία μπορεί να ταυτιστεί με την ηδονή, η βία με τη λαγνεία, ακόμη και ο σωματικός και ψυχικός πόνος με μιαν αρρωστημένη «ευχαρίστηση»... Το αποτέλεσμα βέβαια δεν είναι η σύνθεση, αλλά ο επιπλέον κατακερματισμός της ενιαίας ανθρώπινης ύπαρξης σε ασύνδετους χρόνους. Οι ερωτικές σχέσεις γίνονται πεδία μαχών κι ο έρωτας άσκηση ή εξάσκηση εξουσίας. Ο εγωισμός είναι πάντοτε ο νικητής και η μοναξιά σε τέτοιες μάχες, ακόμη κι αν κανείς περιβάλλεται από πολυάριθμες παρέες, δεδομένη...

Ο έρωτας δεν είναι πολιτισμικό προϊόν, όπως νομίζουν πολλοί. Είναι φυσικό συστατικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Όπως έγραψε ο Βίλχεμ Ράιχ, «στη φυσική του κατάσταση ο έρωτας δεν προκαλεί ούτε μια αμυχή». Το ότι κατάντησε να σημαίνει ένα παιγνίδι επικράτησης, το ότι στηρίζεται στις αυταπάτες και στα ψέματα, το ότι έχει μετατραπεί από εμπορικό προϊόν μέχρι σαχλαμάρα, δεν αναιρεί την πραγματική του αξία, αλλά σημαίνει ότι εντάχθηκε στις επιταγές του πολιτισμού!

Ταυτίζεται, πλέον, συχνότερα με τον πόνο, παρά με τη συντροφικότητα, τη δημιουργία, την αγάπη, που είναι φυσικό επακόλουθο όταν οι δυο άγνωστοι έρχονται κοντά με τον έρωτα, για να γίνουν αγαπημένοι. Το δίπολο σώμα ή πνεύμα στον έρωτα δε χωράει! Δεν μπορεί ν’ αναπνεύσει όταν κάποιος τού θέσει την επιλογή. Είναι βέβαια και τα δυο!

Θα μπορούσε ο θύτης και το θύμα να «ερωτευτούν»; Μόνο στο ασφαλές εξουσιαστικό περιβάλλον του πολιτισμού μας, που μοιράζει ρόλους απ’ την οικογένεια και το σχολείο, μέχρι τους εργασιακούς χώρους και τα μαζικά κανάλια επικοινωνίας. Ο έρωτας γίνεται ρεπλίκα, ανάγκη επιβίωσης, κάτι σα συμμαχία: ο θύτης χρειάζεται το θύμα του κι αντιστρόφως. Όποιος δεν προσδένεται στο τραίνο της εξουσιαστικής εξέλιξης, όποιος δε σπεύδει να αποδεχτεί το ρόλο του, να διαμορφώσει αναλόγως την εικόνα και τη συμπεριφορά του, μοιάζει τουλάχιστον παράξενος. Μάλλον, είναι απόβλητος κι ανεπιθύμητος...

Η λήθη βοηθάει στο να ξεχάσουμε ακόμη κι αυτό που υπήρξαμε, ακόμη κι αυτό που μέσα μας μπορεί να μένει ζωντανό. Γι’ αυτό παρέχεται άφθονη και φθονερή, στοχεύοντας στον πυρήνα της ανθρωπινότητάς μας, επιδιώκοντας να μας αποστερήσει απ’ τη φυσικότητα, τη χαρά και την απόλαυση της ύπαρξής μας.

Αν θυμούνται και «νιώθουν» άλλοι για λογαριασμό μας, στο τέλος δε θα μείνει ούτε ίχνος μας! Όμως, αυτή η υπόθεση δεν αφορά ανθρώπους, αλλά μηχανές. Δε «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» μόνο, όπως έγραψε στην «Ωδή Τετάρτη - Eις Σάμον» ο Ανδρέας Κάλβος, αλλά και συνειδητοποίηση και πληρότητα συναισθημάτων. Τα μνημονικά μας κύτταρα μόνο ζωντανά μπορούν να γευτούν τους καρπούς της αληθινής ελευθερίας... Μέσα από τον ερωτικό λάκκο των λεόντων.