Τα σύγχρονα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης επιβάλλουν όλο και περισσότερο το απροσχημάτιστο μαστίγωμα (η «κρίση» τους εξαφάνισε τα καρότα).

Η ακόμα απροσδιόριστη τροπή του αγριότερου κοινωνικού πολέμου που κήρυξαν ποτέ, επιβάλλει ξανά τη χρήση των προσχημάτων: τη «σωτηρία της πατρίδας» με φόντο μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που δήθεν απειλεί τους πάντες και δήθεν φταίξαμε όλοι εξίσου γι’ αυτή, το «εθνικό συμφέρον», τη «δημοσιονομική εξυγίανση» που απολύει εργαζομένους, αλλά όχι πολιτικούς και τραπεζίτες, την «ανάπτυξη» που πάντα έδινε σ’ αυτούς ουρανό με παντεσπάνι και στους εργαζόμενους λάσπη με ψίχουλα...

Δυστυχώς, όμως, στον πάτο που φτάσαμε (;), το ζήτημα δεν είναι πλέον τόσο το αληθινό περιεχόμενο των όρων αυτών όσο η προϊούσα, όλο και πιο τρομακτικά διαφαινόμενη, εθελούσια χαμέρπεια της πλειοψηφίας των υπηκόων, που το μαγικό ραβδάκι του φόβου, της ανάγκης, της απαιδεψιάς και της μωροφροσύνης τούς έχει, σαν άλλη Κίρκη, μετατρέψει σε γουρούνια πρόθυμα όχι μόνο να κυλιστούν στη λάσπη, αλλά και να κατασπαράξουν τη σάρκα των ομοίων τους, προκειμένου να τη «σκαπουλάρουν»...

Είναι «απλώς» η φυσική συνέχεια των κοινωνικών σχέσεων στις οποίες υποβλήθηκε, αλλά και αποδέχτηκε, αυτός που πάντα ήταν, περισσότερο από άλλους, ο μόνος τρομοκράτης: ο συρφετός του μικροαστισμού! Αυτός που αποδέχτηκε να γίνει «πελάτης» και να «συναλλάσσεται» για ένα διορισμό, μια επιδότηση, ένα δάνειο. Που δολοφόνησε πάμπτωχους μετανάστες για την κλοπή ενός καρπουζιού. Που... πέρασε τις «Ρωσίδες και Βουλγάρες πουτάνες».

Που πήγαινε για ψώνια με ύφος και ήθος Ψωμιάδη στο Σαντάνσκυ των «φτωχομπινέδων» Βουλγάρων και σήμερα ψηφίζει Μπέο και Μαρινάκη. Που έθαψε τις μαρτυρίες για ενεργό συμμετοχή «συμπατριωτών» μισθοφόρων στη γενοκτονία τής Σρεμπρένιτσα το 1995. Που είδε τους νεκρούς των εργατικών ατυχημάτων στα ολυμπιακά έργα τού 2004 σαν αριθμούς χωρίς σημασία μπροστά στη «Μεγάλη Ιδέα». Και που σήμερα, ταπεινωμένος κι αναλώσιμος αλλά πάντα νταής, αδαής και ψοφοδεής, μεταξύ άλλων ψηφίζει τους ναζί για να τη «σκαπουλάρει» και να «εκδικηθεί»!

Στο «Se questo è un uomo», που έγραψε το 1947 ο Πρίμο Λέβι, περιγράφει την απερίγραπτη κτηνωδία του ανθρωπάκου όταν κατασπάραζε κάποτε τους ομοίους του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Ο Βίλχελμ Ράιχ έγραψε το 1948 στο «Listen, Little Man!»: «Ο ανθρωπάκος, όμως, δε γνωρίζει ότι είναι ποταπός και φοβάται να το μάθει. Κρύβει την ποταπότητα και την ανεπάρκειά του πίσω από αυταπάτες δύναμης και μεγαλείου, τη δύναμη και το μεγαλείο κάποιου άλλου». Και παρακάτω: «Κάποια μέρα, ανθρωπάκο, θα ξυπνήσεις από τον εφιάλτη σου και θα βρεθείς αβοήθητος στο χώμα, επειδή κλέβεις από εκείνον που σου προσφέρει και δίνεις στον κλέφτη».

Για όσους βλέπουν την κίνηση του κόσμου διαλεκτικά, μέσα από το πρίσμα μιας κριτικής γνώσης της Ιστορίας και της εμπειρίας, για όσους επιμένουν να αναστοχάζονται μέσα σ’ αυτήν τη δυσωδία, είναι γνωστό ότι όλα αυτά δεν ανάγονται σε κάποια απαράλλαχτη «ανθρώπινη φύση».

Αλλά στις εκάστοτε επικρατούσες κοινωνικές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως προσδιορίζονται από ένα ολόκληρο ψηφιδωτό συγκεκριμένων σε κάθε περίοδο ιστορικών, πολιτισμικών, πολιτικών, οικονομικών, ηθογραφικών κ.λπ. παραγόντων. Και για το λόγο αυτόν, οι σχέσεις και οι συνθήκες αυτές είναι πάντα μεταβλητές...
Κυκλοφορούμε καθημερινά στην έρημη γη των μνησίκακων νοικοκυραίων, των αποχαλινωμένων χουλιγκάνων, των εγκληματιών πολιτικών και τραπεζιτών, των μαφιόζων του ποδοσφαίρου και της νύχτας, της ακροδεξιάς σκιάς, του νεοφιλελευθερισμού, που πλανιέται ξανά πάνω απ’ την Ευρώπη, του καλπάζοντα εκφασισμού.

Αγωνιζόμαστε, βοηθάμε με όλες μας τις δυνάμεις, έναν άλλο, φωτεινό και ξεδιψαστικό κόσμο που πασχίζει να ανατείλει: εκείνο τον κόσμο των αγωνιζόμενων καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών, των μεταναστών απεργών εργατών στη Σκάλα Λακωνίας, των αγωνιζόμενων κολασμένων στα Νταχάου των ελληνικών φυλακών, των εργατών τής ΒΙΟΜΕ, των αγωνιζόμενων απολυμένων εργαζομένων τής ΕΡΤ, εκείνων που στήνουν κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικές κουζίνες και άλλες δομές αλληλεγγύης, όλων όσων πήραν την απόφαση του αξιοπρεπούς αγώνα «με κόντρα τον καιρό»! Σε σένα που ακόμα το σκέφτεσαι: άρον το αδιέξοδό σου και περιπάτει (μαζί μας)! Μέσα από το μικροαστικό λάκκο των λεόντων.