Από τη δεκαετία τού ‘60, το κριτήριο προσέγγισης στο σύστημα εξουσίας σκιαγράφησε μια καινούργια αντίθεση στα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Όσοι δήλωναν πίστη στο καθεστώς, όσοι δήλωναν εθνικόφρονες και νοικοκυραίοι, ανταμείβονταν με μια άδεια άσκησης επαγγέλματος, με ένα περίπτερο, με μια θέση στο δημόσιο, με ένα μαγαζάκι.

Οι υπόλοιποι, στον Καιάδα! Αυτή η ογκώδης διασπορά μικροπρονομίων που χαρακτήρισε τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό ως τις μέρες μας, είχε σα βασικό της προαπαιτούμενο τη συστράτευση με το κράτος και τους σκοπούς του. Απ’ τους πιο πετυχημένους μηχανισμούς ελέγχου και αφομοίωσης των εργατικών επιθέσεων, υπήρξε η δημιουργία ενός μικροαστικού στρώματος μέσα απ’ την εργατική τάξη.

Η δημιουργία του μικροαστού θα πρέπει να ανιχνευθεί στις πρώιμες απόπειρες της ελληνικής πλουτοκρατίας να τιθασεύσει την εργατική τάξη, να τη διαιρέσει πολιτικά και να της προσφέρει ένα υλικό κίνητρο για να κάθεται φρόνιμα.

Το αντάλλαγμα για τα χρήματα και τις προσδοκίες κοινωνικής ανόδου που μοίραζε το κράτος στους νέους συμμάχους του, ήταν η δημιουργία ενός τείχους προστασίας έναντι των... εσωτερικών εχθρών του!

Η ιστορική καταγωγή του μικροαστού και η στράτευσή του στο πλευρό του κράτους από την αρχή της ύπαρξής του μέχρι σήμερα, είναι σε θέση να φωτίσει μια όψη της επιταχυνόμενης βίας στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί πράγματι, σήμερα, μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας βιώνουν την ανάποδη διαδρομή, από την απόλαυση του πλούτου, στη βία της φτώχειας.

Το ελληνικό κεφάλαιο, πιεσμένο από την οικονομική κρίση του συστήματος, ασκεί φοβερή πίεση στους μικροαστούς, αναγκασμένο να προχωρήσει σε καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στη χώρα μας, με σκοπό τη μεγαλύτερη αναδιανομή του εισοδήματος σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.

Πρέπει να δημιουργήσει εξαρχής θεσμούς και σχέσεις ικανές να το στηρίξουν και, παράλληλα, να διαλύσει με τη βία ανθρώπους και σχέσεις που δε βοηθούν πλέον στην αναπαραγωγή του!
Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι οι μικροαστοί, δημιουργήματα της προηγούμενης φάσης συσσώρευσης του ελληνικού κεφαλαίου, καταλαβαίνουν ότι οδηγούνται στο περιθώριο, στην καταστροφή και στην ανεργία. Νιώθουν ότι βρίσκονται στο μεταίχμιο, χτυπιούνται αλύπητα από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική!

«Οι μικροϊδιοκτήτες και οι αυτοαπασχολούμενοι», αφού άρπαξαν ό,τι άρπαξαν, αφού πλούτισαν όσο πλούτισαν, αφού πάτησαν επί πτωμάτων, βλέπουν το δημιουργό τους να μετασχηματίζεται και να τους παρατάει απροστάτευτους, βορά στα γυρίσματα της εποχής. Κι οι μικροαστοί, καθώς γνωρίζουν ότι το κεφάλαιο μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς αυτούς, αλλά αυτοί δεν μπορούν να τα καταφέρουν δίχως την προστασία του, ψάχνουν να γλυτώσουν απ’ το ναυάγιο, αρπάζοντας όποιο... σωσίβιο βρουν εύκαιρο.

Κατά βάθος όλα τα σωσίβια είναι τρύπια, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους μικροαστούς να χτυπιούνται στα κύματα, μήπως και παρατείνουν για λίγο ακόμη την ψευδαίσθησή τους ότι μπορεί και να γλυτώσουν...

Ξαφνικά, τα «σωσίβια» παρατηρούν μικροεπιχειρηματίες και μαγαζάτορες να υιοθετούν για λίγο τις σωτήριες θέσεις τους, να μουντζώνουν όλοι μαζί τη βουλή, να φωνάζουν: «κλέφτες», «ψεύτες», «λαμόγια»! Πίσω όμως απ’ τα λόγια περί «ριζοσπαστικοποίησης του λαού», η ζοφερή όψη της πραγματικότητας απέχει έτη φωτός απ’ τις φαντασιώσεις των «σωσιβίων» αριστερά του ναυαγίου...

Οι μικροαστοί δίνουν την ύστατη μάχη επιβίωσης και σ’ αυτήν τους τη μάχη είναι αναγκασμένοι να στραφούν στα θεμέλια συστατικά της επιτυχίας τους: υπεράσπιση της ιδιοκτησίας τους, ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων, επίθεση σε όποιον τους φαίνεται πιο αδύναμος, τρόμος απέναντι στην εξαθλίωση...

Λίγο πριν συνθλιβούν από την κίνηση του κεφαλαίου, αντί να απεγκλωβιστούν από τις ψευδαισθήσεις, να συνειδητοποιήσουν ότι παρά το ότι λέγονται επιχειρηματίες δεν παύουν να είναι εκμεταλλευόμενοι από το μεγάλο κεφάλαιο, καταφεύγουν στον κρατισμό και στην ιδιοκτησία.

Θα ψηφίσουν νεοφασίστες, θα κοιτάξουν να ανοίξουν μαγαζιά με φτηνότερες τιμές και μεγαλύτερη εκμετάλλευση εργαζομένων, θα ψάξουν να βρουν «διεξόδους», «ευκαιρίες στην κρίση»...

Αυτή είναι η ιστορική τους διαδρομή, αυτό είναι το ταξικό τους πεπρωμένο, αυτό επιτάσσει η θέση τους στον καταμερισμό της εργασίας. Δεν είναι κάτι για το οποίο «φταίνε», τουλάχιστον όχι περισσότερο από κείνους που τους υπολογίζουν για συμμάχους στον αγώνα για να αντιμετωπιστεί η επιθετική στρατηγική της αστικής τάξης, για τη ριζικά ανάστροφη αναδιανομή πλούτου και εισοδήματος.

Μέσα από το μικροαστικό λάκκο των λεόντων.