Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της. Όλα ξεκίνησαν πριν δυο περίπου χρόνια, όταν προεκλογικά η Ν.Δ. υποσχέθηκε, κατ’ επανάληψη μάλιστα, με αρχή τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει τότε στο «Ε» ο Αντώνης Σαμαράς, πως θα αντιμετωπίσει δραστικά τις παθογένειες του δόγματος «κάθε νησί, ένας δήμος».

Ο μετέπειτα πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε ξανά στο θέμα, αλλά την πρόθεσή του να διαιρεθεί σε περισσότερους δήμους ο ενιαίος Δήμος Λέσβου τη μετέφερε τακτικά στην κοινή γνώμη του νησιού, αλλά και στους συντοπίτες ανά την επικράτεια, ο Χαράλαμπος Αθανασίου. Είτε ως αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών αρχικά, είτε ως υπουργός Δικαιοσύνης στη συνέχεια, ο κ. Αθανασίου δεν πέρασε μήνας που να μην αφιερώσει χρόνο απ’ το πλήθος των υποχρεώσεών του για το χωροταξικό της Λέσβου. Ανάλογη μάλιστα φαίνεται να ήταν και η διαδρομή ακόμη ενός υψηλότατου κυβερνητικού στελέχους, του Κερκυραίου υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκου Δένδια, που δημοσίως τοποθετήθηκε για την ανάγκη διαίρεσης της ιδιαίτερης πατρίδας του σε τρεις δήμους.

Έτσι λοιπόν, απ’ την άνοιξη του 2012 και κυρίως απ’ τις εκλογές του Ιουνίου του ίδιου χρόνου έως σήμερα, υπάρχει μία διαρκής αναζωπύρωση του ζητήματος με υφέσεις και εξάρσεις των κατά καιρούς μεγάλων προσδοκιών που δημιουργήθηκαν και, γιατί όχι, καλλιεργήθηκαν και σε μεγάλο βαθμό. Κι έκτοτε μετατίθεται για το όποιο επόμενο τέρμινο η έγκριση-ψήφιση μιας διάταξης που θα απελευθερώσει τον τόπο απ’ τη δυστυχία της ενιαίας αυτοδιοικητικής μορφής του.

Η πρώτη προθεσμία προσδιορίστηκε για το τέλος τού 2012, αλλά οι συγκυρίες δεν ευνόησαν την όποια αλλαγή. Άλλωστε και ο τότε επικεφαλής στο υπουργείο Εσωτερικών, Ευριπίδης Στυλιανίδης, δεν ήταν - τουναντίον μάλιστα - θιασώτης του όλου εγχειρήματος «σπασίματος» των μεγάλων νησιωτικών δήμων.

Τα πράγματα διαφοροποιήθηκαν ριζικά με τον ανασχηματισμό που έφερε στο τιμόνι τού καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργείου το Γιάννη Μιχελάκη. Οπότε από κει και πέρα, και μήνα με το μήνα, πότε για το Σεπτέμβρη τού 2013, πότε για το Νοέμβρη, πότε για την περίοδο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, λίγο πριν κλείσει η Βουλή, στη συνέχεια με το άνοιγμά της με τον καινούργιο χρόνο, η Λέσβος περίμενε.

Και περιμένει και τώρα, από μέρα σε μέρα πια, να κατακτήσει ένα νέο διοικητικό σχέδιο, έναν καινούργιο χάρτη, που θα τη μοιράζει σε τέσσερα, έστω σε τρία ή και δύο ακόμη τμήματα. Περιμένει να λήξει η ιδιότυπη ομηρία, ίσως κι ελπίδας, στην οποία έχει περιχαρακωθεί όλο αυτόν τον καιρό, κι όχι εσκεμμένα, αλλά γιατί δε βρέθηκε η κατάλληλη ευκαιρία ωρίμανσης των πολιτικών συνθηκών που θα επέτρεπαν τη λύση της ομηρίας. Ό,τι θα διευκόλυνε χωρίς συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, ή διαταραχή άλλων πολύπλοκων σχέσεων και ισορροπιών, την έξοδο απ’ την αδράνεια, απ’ τη θλιβερή αίσθηση της αδυναμίας να αντιδράσει το νησί και οι άνθρωποί του, οι φορείς του. Ό,τι θα επέτρεπε να διεκδικήσουν, να διεξαγάγουν κι εκείνο το περιβόητο δημοψήφισμα για να εκφραστεί η σχεδόν καθολική αντίθεση στον ενιαίο Δήμο.

Είναι πολύς ο καιρός που το νησί και οι άνθρωποί του παραμένουν όμηροι, δέσμιοι με την προσμονή πως θα γίνει το θαύμα και θα αλλάξουν άρδην τα δεδομένα. Δεσμευμένοι όμως απ’ την ίδια συγκυρία είναι κι όλοι εκείνοι που τώρα θα έπρεπε να διαμορφώνουν την εκλογική τους πρόταση για τις δημοτικές εκλογές, για το δήμο που θέλουν να φτιάξουν και να υπηρετήσουν. Πώς όμως να το πράξουν αυτό όταν δεν είναι σαφή και αυστηρώς ορισμένα τα όριά του ή των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης της νήσου Λέσβου;

Ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει… χθες. Δεν αντέχεται άλλο η απαξία της θέλησης ενός τόπου, δεν παλεύεται η άγνοια του πώς θα κυλήσουν τα επόμενα χρόνια, είναι μαρτύριο η αναμονή για τη λευτεριά απ’ την παρατεταμένη, καθηλωτική και παραλυτική ομηρία.