Η πρώτη μέρα του καλοκαιριού μας βρήκε να ξεδιαλέγουμε φακελάκια σόδας από τα ράφια μεγάλου super market. Διότι οι μέδουσες είναι εδώ και οι μέδουσες δαγκώνουν. Αφήνουν σημάδι κοκκινωπό και επώδυνο στο σώμα και εμείς αυτό δεν το θέλουμε Επ’ ουδενί. Όποτε την πρώτη μέρα στη θάλασσα δεν κολυμπήσαμε στα βαθιά. Πλατσουρίσαμε με ασφάλεια κατά μήκος της ακτής και παρατηρούσαμε, πριν απλωθούμε, τα σμήνη από τα μικρά ψαράκια να μας παραβγαίνουν (και να μας νικούν κατά κράτος στο κολύμπι) και τα λίγο μεγαλύτερα να τα κυνηγούν με απειλητικές διαθέσεις.

«Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» - ο κανόνας της επιβίωσης εξελίσσεται μπροστά στα μεγάλα και αθώα ματιά μας. Από την άλλη η θεωρία της σχετικότητας στην πιο πρακτική της εφαρμογή μας έκλεινε πονηρά το μάτι: Ποιο είναι μεγάλο ψάρι ορίζεται κάθε φορά από αυτά που περιγράφονται ως τα μικρότερα. Μεγάλα μαθήματα στις μικρές ώρες του απογεύματος της τελευταίας μέρας του Ιουνίου σε μια οργανωμένη παραλία, όπου το κόστος εισόδου είναι ακριβότερο από το εισιτήριο σε θερινό σινεμά. Και δεν προσφέρει καν μαζί με το μαγικό χαρτάκι μια συσκευασία σόδα για κάθε τσίμπημα! Μείναμε μέσα στο ήρεμο χαλαρωτικό θαλασσινό νερό, ώσπου το φεγγάρι πρόβαλε, οι τελευταίοι οικονομικοί μετανάστες μάζευαν σε σακούλες απορριμμάτων τα χάρτινα κυπελλάκια του μπαρ και τα παιδάκια εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Μαγεία! Αυτή είναι η λέξη, όταν σε βρίσκει η νύχτα μέσα στη θάλασσα να ατενίζεις αφηρημένα τα φωτά της πόλης που σε κυκλώνουν! Η ζωή είναι πάντα μοναδικά ωραία! Ειδικά κάθε φορά που μπαίνει το καλοκαίρι!

Σκέφτηκα να αναθεωρήσω την παραπάνω άποψη, όταν καταμεσήμερο πρώτη Ιουλίου βρεθήκαμε να οδηγούμε μέσα στον καυτό ήλιο με προορισμό την Επίδαυρο. Εδώ που τα λεμέ έχει και τις αδυναμίες του το καλοκαίρι! Όταν όμως στρωθήκαμε στα αρχαία μάρμαρα και το φεγγάρι βγήκε μαγικό ψηλά πίσω από τα πεύκα, όταν τα φωτά άναψαν και η Άλκηστη φάνηκε στη σκηνή άλλαξα γνώμη. Το καλοκαίρι είναι ευλογία! Και η τέχνη ανάσα μεγάλη και δυνατή που γεμίζει τα πνευμονία με όσον αέρα αντέχουν να κρατήσουν! Η μαγεία του θεάτρου μπλέκεται γλυκά με τη μαγεία του καλοκαιριού. «Κοιμάσαι» μου ψιθύρισε στο διάλειμμα η διπλανή μου. «Απλώς κλείνω τα μάτια» Κοιμόμουν. Η μεσημεριανή κούραση ήταν όλη εκεί! Το πνεύμα πάντα πρόθυμο για τη σάρκα ας μη γίνει λόγος καλυτέρα.

Γυρίσαμε χαράματα στην Αθήνα, λίγο πριν ξημερώσει. Κοιτάζοντας το ρολόι, συνειδητοποίησα ότι είχα μόλις λίγες ώρες ύπνο, ώσπου να ξεκινήσουμε για τον Μωραΐτη στον Σχοινιά. Μπήκα στο σπίτι κρατώντας τα παπούτσια μου, έπεσα με τα ρούχα στον καναπέ, άναψα το κλιματιστικό και έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει τρεις ώρες αργότερα. «Έχει αρχίσει να λειτούργει το ωράριο του θερινού ηλιοστασίου» μουρμούρισα ενώ τα ματιά μου έκλειναν. «Είναι πλήρες αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό». Κάπου εκεί χάθηκα στον κόσμο των ονείρων, εκεί, όπου η ανθρώπινη αδιακρισία περισσεύει. Κάπου εκεί ο πληθωρισμός και η τιμή της βενζίνης, το κόστος της σόδας και της εισόδου στην παραλία, οι τιμές των καλοκαιρινών ρούχων και η ελαχίστη κατανάλωση στα θεάματα μπερδεύτηκε γλύκα με ηδονές εξαίσιες και φωνές, με εικόνες και σύμβολα. Ξύπνησα σε μια ώρα, παγωμένη από τον κλιματισμό, με πονοκέφαλο φοβερό και με διάθεση να κοιμηθώ μια αιωνιότητα ακόμη και μια μέρα. Για να πληρωθεί η γραφή του τίτλου της ταινίας.

Δε μου έμελλε όμως. Μπήκα κάτω από το ντουζ, αρνήθηκα να απαντήσω στο κινητό που χτυπούσε ανεξέλεγκτα. Βγήκα στο σαλόνι με την ευλογημένη νωθρότητα του καλοκαιριού: ήξερα ότι οι προθεσμίες, οι εκκρεμότητες, οι υποχρεώσεις και οι περιορισμοί είχαν μεταφερθεί οριστικά στα μέσα του ερχόμενου Σεπτέμβρη! Ήμουν σίγουρη, γεμάτη αφρούς και όρεξη για την ήμερα που ξεκινούσε. Για τα όμοια πράγματα που θα επαναληφτούν χωρίς να κουράζουν. Για τη μαγεία του καλοκαιριού!