Αν προσπαθήσουμε να αποδελτιώσουμε -πρόχειρα- όσα ακούμε και βλέπουμε κάθε μέρα στην τηλεόραση, θα καταλήξουμε μετά λύπης στα εξής:

Κάθε κακοποιός χρειάζεται πλέον έναν αστυνόμο δίπλα του.

Κάθε βιαστής χρειάζεται έναν εισαγγελέα.

Κάθε πρεζάκιας χρειάζεται μια επανδρωμένη μονάδα αποτοξίνωσης.

Κάθε κακοποιημένος χρειάζεται έναν ψυχολόγο.

Κάθε «παιδί-τρομοκράτης» χρειάζεται ομάδα παιδοψυχολόγων.

Κάθε τροχοπαραβάτης χρειάζεται έναν τροχονόμο.

Κάθε φοροκλέφτης χρειάζεται ένα συνεργείο φοροεπιδρομών.

Κάθε γωνιά του κάθε δρόμου χρειάζεται και μια κάμερα νέου τύπου.

Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και το ότι ένα παιδί χρειάζεται έναν δάσκαλο, γεγονός που το συναντάμε συχνά στην κατακερματισμένη μας περιφέρεια.

Συμπέρασμα:

Όλοι αυτοί οι ανιχνευτές και οι τιμωροί και οι θεράποντες μαζί με όλα τα απαιτούμενα τεχνικά έργα πληρώνονται από τον δημόσιο κορβανά, με το οδυνηρό αποτέλεσμα να πληρώνει ένας και να πληρώνονται πέντε που «δουλεύουν» γι αυτόν.

Είναι ένα σχήμα που διαρκώς διογκώνεται, που διαρκώς χειροτερεύει, μια μαγική εικόνα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον κοινωνικό και τον εθνικό αφανισμό.

Όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα έχουν επενδύσει στην καταστολή των πάσης φύσεως εγκλημάτων και όχι στην πρόληψή τους.

Αγοράζουμε π.χ. σε εκατοντάδες τα καναντέρ για να σβήνουμε τις φωτιές, και δεν μπορέσαμε ποτέ να μάθουμε τους ανθρώπους να εκτιμούν και να αγαπάνε τα δάση.

Συνεχίζουμε να πληρώνουμε μυρίους αργόσχολους του δημόσιου και του τραπεζικού τομέα, την ίδια στιγμή που υποχρεώνουμε την γιαγιά να μπαίνει στο κινητό της και να διεκπεραιώνει όλες τις φορολογικές και τις τραπεζικές της υποθέσεις(!)

Ανεχόμαστε μια κατάσταση πρωτοφανούς παιδικής ανομίας με γεμάτα τα σχολεία με σουγιαδάκια, και προσανατολιζόμαστε στην πρόσληψη χιλιάδων παιδοψυχολόγων, αντί να διδάξουμε στα παιδιά την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, που επιμελώς την σνομπάρουμε.

Ερωτοτροπούμε κατά κάποιο τρόπο με τη νομιμότητα ή την ανοχή της χρήσης των ναρκωτικών (ακούστηκαν πρόσφατα τέρατα και σημεία με σκευάσματα κάνναβης), και έχουμε ξεχάσει το πόσοι τρόποι υπάρχουν για να βρει κανείς την ισορροπία και την ευτυχία «νηφάλιος και απιστών» όπως έλεγε ο αρχαίος Επίχαρμος.

Το μεγάλο λάθος της σημερινής πολιτείας είναι ότι πασχίζει να τιμωρήσει τον κακοποιό και τον παραβάτη, αντί να τους εκπαιδεύσει νηπιόθεν να μη θέλουν να γίνουν τέτοιοι.

Το προσφυώς λεγόμενο «χαζοκούτι» έχει μείνει ο ύψιστος παιδαγωγός και διαμορφωτής της κοινής (πολιτικής) γνώμης που όμως, λόγω άγνοιας και ισχυρών συμφερόντων, αδυνατεί να σταθεί στο λειτουργικό του ύψος.

Απ’ τη μια μας έχει μιθριδατίσει με τις ειδήσεις του αίματος, κι απ’ την άλλη ακκίζεται να μας παρουσιάζει ειδήσεις μεγάλου ενδιαφέροντος και μεγάλου νοηματικού βάρους όπως λ.χ. πόσα εκατοστά ήταν το πλατύγυρο της Μελάνιας, τι μάρκα ήταν οι βλεφαρίδες της κόρης της, πόσα στοίχισε η τάδε τσάντα της διάσημης μάρκας «Πούτσι» (…) που κράταγε, και πολλά άλλα κρίσιμα και υψιπετή.

Σ’ αυτά τα ωραία βέβαια πρέπει να αντιπαραθέσουμε την αδιαφορία ή και την απόγνωση του φτωχού (του φτωχού που αφθονεί γύρω μας …) και που είναι αναγκασμένος, σε αντιστροφή του γνωστού ρωμαϊκού ρητού, να παρακολουθεί«θεάματα άνευ άρτου», δηλαδή circensessinepanem.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε όλα τα «μέσα κοινωνικής διχτύωσης» που παίζουν τον ίδιο ενορχηστρωμένο σκοπό.

Σκέφτομαι ώρες-ώρες πόσο εύστοχη ήταν η ονοματοδοσία τους.

Είναι αληθώς τα δίχτυα (και μάλιστα τα αμφίβληστρα της τράτας) που πιάνουν την απροστάτευτη κοινωνία και την βγάζουν σαν ψάρι έξω από τα νερά της, τουτέστιν έξω από τον αληθινό της κόσμο.