Τι είναι πιο σημαντικό: ένα συναίσθημα ή ένα κείμενο που το περιγράφει; Τι ασκεί μεγαλύτερη επίδραση στη ζωή: ο άνθρωπος ή ένα τραγούδι που τον θυμίζει; Η απάντηση στις ερωτήσεις αυτές αλλάζει, καθώς τα χρόνια περνούν. Όσο και αν ευχόμαστε να είναι αλλιώς, η γοητεία των στίχων, του ρυθμού και της μελωδίας παραμένει σταθερά αναλλοίωτη, ενώ ο άνθρωπος και η ανάμνησή του ξεθωριάζουν.  

Αυτά περίπου γυρίζουν στο μυαλό μου, μόλις άρχισε να κατακάθεται η θλίψη για την απώλεια της Μαριανίνας Κριεζή, μιας από τις πιο τρυφερές στιχουργούς του νεοελληνικού τραγουδιού, στο τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα και στο πρώτο τέταρτο του αιώνα που διανύουμε. Πενήντα χρόνια δημιουργίας και έμπνευσης, πενήντα χρόνια στίχοι : «Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι» πάντα στην προσχολική ηλικία. Αλλάζουν τα πρόσωπα. Τα χαρούμενα παιδάκια που το τραγούδησαν πρώτα έγιναν γονείς και ανακάλυψαν ότι και τα δικά τους παιδιά ξεκαρδίζονται με τη μαγεία της «Λιλιπούπολης». Μερικά ετοιμάζονται να γίνουν παππούδες και γιαγιάδες. Στοιχηματίζουν ότι και τα εγγόνια τους θα αποστηθίζουν τους στίχους της Μαριανίνας και θα είναι ευτυχισμένα.  

Υπάρχουν τραγούδια με διαχρονική λεβεντιά ακόμη και όταν η επιστημονική πρόοδος και η τεχνολογία τα ακυρώνουν. Ένα τέτοιο είναι ο «Περιπτεράς» του Τάκη Μουσαφίρη. Η γενιά μου (και οι παλιότερες) συναισθάνονται τα πάθη του κεντρικού πρωταγωνιστή. Πόσες ερωτικές ιστορίες δε γράφτηκαν σαράντα και τριάντα χρόνια πριν, μέσα σε τηλεφωνικούς θαλάμους και κάτω από τις ξύλινες μαρκίζες των συνοικιακών περιπτέρων! Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η σχέση του χρόνου με τον έρωτα. Τι γίνεται, όταν περισσεύει ο έρωτας αλλά τελειώνει ο χρόνος; Προειδοποιεί το χτύπημα του περιπτερά και η αγωνία κορυφώνεται. Η Μαριανίνα Κριεζή ήταν κόρη αστικής καταγωγής, κάτοικος Ψυχικού, με ένα νεοκλασικό αρχοντικό στην Ύδρα. Υποψιάζομαι αμφότερα διέθεταν τηλέφωνο. Δυσκολεύομαι όπως και να ‘χει να τη φανταστώ στριμωγμένη στη γωνία, πίσω από ένα κόκκινο τηλέφωνο, να ανανεώνει με κέρματα τα τελευταία λεπτά ενός έρωτα. Έγραψε όμως ένα τόσο αυθεντικό λαϊκό τραγούδι! Κάθε φορά που το εικονοποιώ, δεν ξέρω γιατί (ή μάλλον ξέρω) φαντάζομαι ότι βρέχει. Πρέπει να έρθουν κατακλυσμοί, σεισμοί, καταποντισμοί για να τελειώσει ένας μεγάλος έρωτας. Με κάποιον τρόπο αποφεύγω να θυμηθώ ότι χρειάζονται πολύ λιγότερα Αλλά ο «Περιπτεράς» μ’ αρέσει, όσο πιο στενάχωρος γίνεται, τόσο δυναμώνω την ένταση, κατεβάζω παράθυρο, ανεβάζω ένταση και ταχύτητα, απολαμβάνω τον ήλιο. Γιατί κάποτε στο παρελθόν, έβρεξε! Σπουδαίο τραγούδι!  

Το πρόβλημα του έρωτα απέναντι στον χρόνο προσπαθεί να το αντιμετωπίσει η ερωτευμένη γάτα, η «Σερενάτα» που προδομένη από τα μεγάλα λόγια και τα φτωχά αισθήματα, εξαφανίζεται από την αφεντικίνα της, αφήνοντας πίσω δυο νεογέννητα γατάκια στη σιφονιέρα! Ποιος φταίει αν πέρασαν τρία χρόνια και η αγαπημένη του εξακολουθεί να τον αγαπά; Γιατί να μην εκτελεί αντ’ αυτού συναισθηματικούς ελιγμούς; Γιατί να μην κλεφτεί με έναν γάτο και να βλέπει το φεγγάρι από τα κεραμίδια; Αισθαντική, η στιχουργός γράφει για δύσκολα που τρυπώνουν στις ζωές όλων λίγο - πολύ!  

Η Μαριανίνα έγραψε και στίχους που αποκαλύπτουν το κοινωνικό περικείμενο του έρωτα στη δεκαετία του ογδόντα, όταν ο φόβος του Aids περιόριζε τους πειραματισμούς στις σεξουαλικές σχέσεις και αντιπρότεινε τη μονιμότητα των σταθερών δεσμών: «Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου» τραγουδά η Ελένη Δήμου. Η θυσία της προσωπικής υγιεινής στον βωμό του έρωτα έχει ρίσκο. Ή μήπως πρέπει να μοιράζεσαι τα πάντα με όποιον εμπιστεύεσαι; Μεγάλες κουβέντες στα μέσα μιας δεκαετίας που πούλησε πολλά νυφικά! Λίγο πριν το δικό της τέλος, η στιχουργός δήλωσε γλυκερά «δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο» δια στόματος Μιχάλη Χατζηγιάννη. Χρόνος- Έρωτας: σημειώσατε 2! Ξεμένεις από αυτό που σου είναι λιγότερο απαραίτητο.  

Εκλεπτυσμένα και ποιητικά: έτσι έζησε, έτσι έγραψε, έτσι έφυγε η Μαριανίνα Κριεζή. Υπογράφοντας δίσκους που έχουν κάτι να πουν. Στίχος- Χρόνος: 1-0. Πάντα ίδιος ο αντίπαλος! Σχεδόν σαν εμμονή!