Γύρισα μετά την εκδρομή στο Θησείο, σπίτι, άραξα στον καναπέ και κοιμήθηκα έντεκα ώρες σερί. Ήταν πλέον βέβαιο: είχα εξοντωθεί από την πολλή δουλειά.

Μερικές φορές θυμάμαι τους στίχους του Ρίτσου: «το ντουφέκι τους είναι προέκταση του χεριού τους» γράφει στη «Ρωμιοσύνη». Κάτι ανάλογο συμβαίνει με μένα και το φορητό μου υπολογιστή. Πέρασα το τριήμερο πριν τη Σαρακοστή χουζουρεύοντας. Άρρωστη δεν ήμουν, συνεπώς αναρωτιόμουν αν είχα κατάθλιψη.

Δεν ήθελα ούτε τα σκουπίδια να κατεβάσω. Είναι μερικές ώρες από εκείνες τις πολύτιμες που μπορείς να τις σπαταλήσεις για σένα. Να τις αφιερώσεις σε σένα. Να κάνεις μάσκα προσώπου, να μετρήσεις τους πόρους σου, να κάνεις εκκαθάριση στα δείγματα των καλλυντικών από το ντουλαπάκι του μπάνιου. Να ξαναστήσεις τα συρτάρια σου, να ψαχουλέψεις τα ρούχα σου, να μη σκέφτεσαι προθεσμίες, εμφάνιση, υποχρεώσεις, εξετάσεις, διορθώματα. Κατέληξα πως όχι, ούτε κατάθλιψη είχα.

Από έλλειψη χρόνου για μένα έπασχα κι είχα την ανάγκη να περάσω χρόνο με μένα και μόνο, χωρίς να διακόπτει κανείς αυτό το σπάνιο τετ-α-τετ με τον εαυτό μου. Me, myself and I, το λένε κι οι Εγγλέζοι!

Δε μαγείρεψα σαρακοστιανά, δεν έφτιαξα ταραμοσαλάτα, δε μασκαρεύτηκα. Έκανα δουλειές. Ξεστόλισα το δέντρο. Ω, ναι! Λίγο μετά του Αγίου Βαλεντίνου, γιόρτασα την ανεξαρτησία μου από απίστευτα πολλές υποχρεώσεις. Και χαλάρωσα…. Μέτρησα πρόβατα, είδα άπειρες ανοησίες τηλεοπτικές στον υπολογιστή, ξαναείδα την «Εθνική Ελλάδος» του Καπουντζίδη.

Έφτιαξα την ντουλάπα, την αποθήκη και τη βιβλιοθήκη μου, αγόρασα ριγέ χαρτόκουτα από το ΙΚΕΑ και σόδιασα στα σπλάχνα τους τις σημειώσεις του περασμένου εξαμήνου. Δεν άφησα τίποτα χωρίς να το διορθώσω στο γραφείο μου.
Ανήμερα Καθαρή Δευτέρα μεσημέρι, ενώ απολάμβανα μια ωραία συννεφιά, χτύπησε το τηλέφωνο.

Μια φίλη μου αποφάσισε να με απαγάγει από τη ραστώνη του τριημέρου και να με χώσει ξανά στο θόρυβο της ζωής. «Θα έρθω, αλλά μη μου πεις για Καισαριανή και καλαμαράκια», προειδοποίησα. Έτσι βρέθηκα να πίνω ζεστό καπουτσίνο στο «Λωτό», σε μια γνωστή τσαγιερί του Ψυχικού, και να κοιτάζω με λατρεία τα δέντρα μέσα στον αστικό κήπο του βορείου προαστίου από την τζαμαρία ενός πρώην λιακωτού του παλιού νεοκλασικού.

Η φίλη μου είχε τη φαεινή ιδέα να πάμε σινεμά. Έτσι καταλήξαμε down town, μεταξύ Αγίου Μελετίου και Πατησίων, στο ανακαινισμένο «Studio Newstar Art Cinema», για να δούμε τα «Παιδικά χρόνια τού Γκόρκι» στην παγωμένη αίθουσα του ιστορικού κινηματογράφου, που στέγασε για δεκαετίες μέσα στον περασμένο αιώνα τις αριστερές ανησυχίες μίας ολόκληρης γενιάς. Οι αριστεροί ποτέ δε θα βάλουν μυαλό.

Το κόστος του εισιτηρίου ήταν όσο και το αντίστοιχο στα Village, μόνο που στη δεύτερη περίπτωση οι παροχές είναι σαφώς πιο αναβαθμισμένες. Τεχνολογικά αν μη τι άλλο! Θες το κρύο της αίθουσας, θες το παλιό Κ.Κ.Ε. που πλέον είναι στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ, η φίλη στο διάλειμμα σηκώθηκε: «Ξέρω ότι δεν αντέχεις άλλο» αποφάσισε. Δεν είμαι σίγουρη αν άντεχα.

Ανηφορίζοντας προς το αυτοκίνητο, χτυπήσαμε το κουδούνι στον πολυχώρο «Αλεξάνδρεια» που επίσης ανακαινίστηκε πρόσφατα, λίγα τετράγωνα πιο πάνω. Ο ηθοποιός Βασίλης Βλάχος, υπεύθυνος του χώρου, μας ξενάγησε, μας πληροφόρησε ότι στο σπίτι έμεινε για αρκετά χρόνια ο Καραγάτσης, μας έδωσε το πρόγραμμα κι εμείς βάλαμε πλώρη για το Παγκράτι, όπου η φίλη είχε πρόσφατα νοικιάσει για τα ξεπορτίσματά της από τον οικογενειακό κλοιό ένα μικρό στούντιο κι ήθελε βοήθεια στη διακόσμηση.

Αργά το βράδυ της Δευτέρας μάς βρήκε να τρώμε πίτσα στο χαρτί, δίπλα στο Άλσος, να μετράμε τα λεωφορεία που περνούν, να απολαμβάνουμε το θόρυβο από τα μηχανάκια και να απλώνουμε τα χέρια μας να ζεσταθούμε στην υπαίθρια σόμπα. Ήταν πια γεγονός: ήμασταν θύματα αυτής της πόλης, που μας κερδίζει και μας εξοργίζει με τις συνήθειές της.

Μας μεθά με την ανωνυμία της, μας καλομαθαίνει με τις εναλλαγές της, μας προσφέρει πάντα την ευκαιρία για μια δόση περισυλλογής κι απομόνωσης από τα εγκόσμια. Αργά το βράδυ έπεσα να κοιμηθώ προσπαθώντας να ξεφύγω από τη μυρωδιά του κρασιού, όπως γλύτωσα το αλκοτέστ καθοδόν προς το σπίτι! Καλή Σαρακοστή για μένα θα πει: σε λίγες βδομάδες… Πάσχα!