Πραγματική εμπειρία «απλής αναλογικής», ακόμα δεν έχουμε, αλλά αν κρίνουμε λίγο από τα όσα βλέπουμε προεκλογικά και τις πάμπολλες εκπεφρασμένες προθέσεις υποψηφιοτήτων, ένα πρώτο συμπέρασμα το βγάζουμε: ο πήχης των απαιτήσεων για κάποιον που φιλοδοξεί να ασχοληθεί με τα κοινά έχει πέσει. Γιατί το λέμε αυτό; Όχι γιατί απαραίτητα δεν θεωρούμε αξιόλογες τις μέχρι στιγμής κατατεθειμένες, (ή εκείνες που περιμένουν στο φτερό) υποψηφιότητες. Αλλά γιατί διαπιστώνουμε πως ο καθένας που θα ήθελε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε έναν δήμο, διαβλέπει (ή νιώθει) πως έχει πλέον πολλές περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί στο νέο δημοτικό συμβούλιο ως υποψήφιος δήμαρχος, παρά ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος! Και μη πει κανείς πως αυτό το φαινόμενο μπορεί να μαζευτεί όσο θα μπαίνουμε στα πιο βαθιά της προεκλογικής περιόδου. Άντε να πείσεις κάποιον που έχει βλέψεις να κατέβει δήμαρχος (και σταδιακά μπορεί να το έχει πιστέψει κιόλας), να συναινέσει αργότερα να μπει σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο για να επιτευχθεί πριν την κάλπη μια ενδεχόμενη «σύμπραξη» με μεγαλύτερες εκλογικές δυνατότητες.

Αυτός ο κάποιος, όχι απλά δεν θα θέλει γιατί θα έχει ήδη αυτοπροσδιοριστεί ως δυνάμει δήμαρχος. Είναι πιο πιθανό να μη θέλει, γιατί σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο ομόσταυλων υποψηφίων συμβούλων και σε πραγματική δηλαδή «μάχη του σταυρού», θα γνωρίζει πως στην καλύτερη θα εκλεγεί σε σειρά κατάταξης… εβδομοόγδοου. Κάπως έτσι, η απλή αναλογική, ήδη μας χαρίζει ένα νέο ήθος στην αυτοδιοίκηση. Ο οποιοσδήποτε δηλώσει υποψηφιότητα να είναι δήμαρχος, λαμβάνει αυτόματα μία ιδιότητα «βουλευτή Επικρατείας». Και συμπερασματικά λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε πως οι μόνοι που θα είχαν δικαίωμα να ισχυριστούν ότι η απλή αναλογική οδηγεί σε ακυβερνησία ή σε μπαχαλοποίηση των δημοτικών συμβουλίων, είμαστε εμείς οι πολίτες. Η ΚΕΔΕ (και τα μέλη της) μια χαρά απολαμβάνουν την «μπαχαλοποίηση» που αντιπάλευαν τάχα μου.