Γιάννης Μακριδάκης

Οι βάρδιες των πουλιών

(νουβέλα)

Εκδόσεις Εστία

Αθήνα 2019, σελ. 172

Στη στήλη «Το βιβλίο της εβδομάδας» της ηλεκτρονικής σελίδας «athina984.gr» διαβάζουμε: «H ιστορία μιας οικογένειας σε βάθος τεσσάρων γενεών, που διαδραματίζεται στο νησί του, όπως πολλές ιστορίες του Χιώτη συγγραφέα. Οι βίοι όσων σχετίζονται με το σόι του αφηγητή Ανέστη, εμπλέκονται με την ιστορία του τόπου κατά τη διάρκεια εκατό και πλέον χρόνων. Ταξιδευτές και μαντατοφόροι, ξεκινούν εκτρέφοντας ταχυδρομικά περιστέρια και συνδέουν τη μοίρα τους με τη θάλασσα και με τις μεγάλες διαδρομές. Ο Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο καλλιεργώντας τη γη, μελετητής της ιστορίας του νησιού μας προσφέρει μία ακόμη πολυπρισματική νουβέλα. Η ματιά του, γεμάτη ευαισθησία, προσεγγίζει την ιστορία των ανδρών, που οργώνουν τη θάλασσα, και των γυναικών που μένουν πίσω μετρώντας απώλειες».

Ο Γιάννης Μακριδάκης εμφανίστηκε στα λογοτεχνικά πράγματα το 2008 με το μυθιστόρημα «Ανάμισης τενεκές». Ακολούθησαν άλλα εννέα βιβλία, μυθιστορήματα και νουβέλες, που αγαπήθηκαν από το κοινό και επαινέθηκαν από την κριτική, γνώρισαν επανεκδόσεις και κάποια ανέβηκαν στη θεατρική σκηνή.

Μικρό δείγμα γραφής από το τελευταίο του βιβλίο:

« (…) Αλλά μετά από το μοιραίο μας το ναυάγιο έπιασα να το σκέφτο­μαι πάλι ξανά, κάθε μέρα πιο έντονα, και να λέω στον εαυτό μου μαζί με όλες τις άλλες σκέψεις για τη μοίρα και τη φύτρα μου πως έφτασε πια η ώρα μου για να το βάλω μπρος και να το πράξω το όνειρο μου το μεγάλο διότι η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη, και από ώρα σε στιγμή μπορεί να πέσει η αυλαία της.

Εδώ βουλιάξαμε και χάθηκε ο ξάδερφος και ο γιος του με μπουνάτσα κάλμα και μέσα στο φλιτζάνι μας, στα πιο γνωστά μας τα νερά, λογαριάζεις τι μπορεί να γίνει αύριο· δεν είναι να αφήνει κανείς τίποτα για το μέλλον, ούτε να κάνει σχέδια μακρινά αφού δεν ξέρει καν τι θα του ξημερώσει, όλα εδώ και τώρα πρέπει να γίνονται, και έτσι πήρα την απόφαση να της το ανακοι­νώσω της Ελένης το μυστικό μου το όνειρο, τελευταίο όμως και πανηγυρικό να της το πω, τη μέρα που θα της έλεγα και τα άλλα τα καθέκαστα, όλα αυτά που σκε­φτόμουνα και έγραφα για τον σπουδαίο τον ρόλο της οι­κογένειας των πουλιών στην οικογένεια μας και σ' όλον τον συνοικισμό, αλλά κυρίως για τη μοίρα και τη φύτρα των προγόνων μου και τη δική μας όλων, καθώς και ότι μάλλον σιγουρεύτηκα πως είμαι τελικά γνήσιος σπόρος της Περιστέρους. Δεν πρόλαβα όμως τελικά να της αρ­θρώσω ούτε λέξη επ' αυτού, έτσι που μου τα έφερε».