Πολλές φορές ως Έλληνες, αισθανόμαστε πικρία, από το γεγονός ότι οι σύμμαχοί μας Ευρωπαίοι, με τους οποίους ανήκουμε από κοινού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ελάχιστη αλληλεγγύη είναι διατεθειμένοι να επιδείξουν στο μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα και στη διαχείρισή του, αφήνοντας τη φτωχή Ελλάδα να βγάλει τα κάστανα ενός παγκόσμιας εμβέλειας προβλήματος από τη φωτιά. Και δεν μιλάμε μόνο για τις κυβερνήσεις, αλλά και για τους απλούς πολίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αφού αποτελούν μειοψηφία και οι όποιες φωνές επώνυμων πολιτών ή και κοινωνικών φορέων που καλούν τις κυβερνήσεις τους να αναλάβουν το μερίδιο του βάρους που τους αναλογεί, ελαφρύνοντας τη θέση της Ελλάδας αλλά και άλλων χωρών (π.χ. Ιταλία) που βρίσκονται στο μέτωπο του προβλήματος.

Όμως, όπως το μεγαλύτερο βάρος του προβλήματος συγκριτικά με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες το σηκώνει η Ελλάδα, άλλο τόσο το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας μας, το σηκώνουν τα νησιά. Και τι κάνουν οι συμπατριώτες μας της ηπειρωτικής Ελλάδας που υποτίθεται έχουν αγανακτήσει από την έλλειψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης στη χώρα μας; Μόλις ακούσουν ότι στην περιοχή τους ετοιμάζεται έστω και μια μικρή δομή φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων με σκοπό την αποσυμφόρηση των νησιών, αρχίζουν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες με πρωτοστάτες τους Δημάρχους τους και τους τοπικούς βουλευτές τους, με το …υψηλής αλληλεγγύης σύνθημα «η π.χ. Ποντοκερασιά ή η Αγριομηλίτσα ή, ή, ή, … δεν θα γίνει Μόρια»! Στο χωριό μου αυτό το λένε …μια πιθαμή από εμάς! Για να μην το γράψω αλλιώς και με πείτε άσεμνο!