Η μετά Covid εποχή, που όλοι αναμένουν και βιάζονται να ρθει, για να μπούμε επιτέλους σε μια κανονικότητα, μετά την τριπλή οικονομική -μεταναστευτική και υγειονομική κρίση, φαίνεται να έχει ακόμη πολλές «οδύνες» μέχρι να ...κατασταλάξει και ομαλοποιηθεί η κατάσταση στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου μας. Η παρατηρούμενη κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό, εν όψει των διεργασιών που βρίσκονται σε εξέλιξη σε όλα σχεδόν κόμματα, εκ των πραγμάτων επιχειρεί να αναταράξει τις υφιστάμενες ισορροπίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, στοχεύοντας στην αλλαγή των συσχετισμών και στη διαμόρφωση ενός νέου τοπίου. Το κατά πόσο όλα αυτά θα συμβούν και σε ποιό βαθμό είναι ζητούμενο, ωστόσο εκεί στοχεύουν οι διεργασίες που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, παρά τα απρόβλεπτα συμβάντα και τα δυσάρεστα που έχουν προκύψει, που εκ των πραγμάτων δίνουν και συναισθηματική διάσταση στην όλη υπόθεση. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η αναπάντεχη απώλεια της Φώφης Γεννηματά, όντας εν ενεργεία πρόεδρος του τρίτου κόμματος της Βουλής και εν μέσω των εσωκομματικών διαδικασιών του συγκεκριμένου χώρου, για την ανάδειξη του προσώπου που θα την διαδεχόταν στην ηγεσία του, αποτελεί μια πρωτόγνωρη εξέλιξη που συγκλόνισε τους πάντες και δίνει άλλη διάσταση στις διεργασίες που συντελούνται, όχι μόνο στον εν λόγω πολιτικό χώρο, αλλά συνολικά στο πολιτικό τοπίο. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι η πρόωρη και αναπάντεχη απώλεια της Φώφης,- ήταν προσωπική της κατάκτηση η προσφώνησή της με το μικρό της όνομα- λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της αρρώστειας της και της εισαγωγής της στο νοσοκομείο, ξάφνιασε τους πάντες, γεγονός που σε πρώτη φάση- εκτός και αν επιλεγεί μια προσωρινή λύση για την εκπροσώπηση στη Βουλή μέχρι να εκλεγεί ο νέος πρόεδρος-  δρομολογεί κάποιες διαδικασίες πριν την ώρα τους, εν όψει των εσωκομματικών διεργασιών που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη. Μιλάμε για την κάλυψη της κενής θέσης, που άφησε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, ως επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του στη Βουλή, η οποία δεν μπορεί να περιμένει να αναδειχθεί πρόεδρος από τις εσωκομματικές διαδικασίες, όποτε αυτές γίνουν, μετά τα τελευταία τραγικά γεγονότα, που «πάγωσαν» κάθε συζήτηση για τα περαιτέρω. Το αξιοσημείωτο είναι ότι είναι η πρώτη φορά μετά την Μεταπολίτευση που έχουμε απώλεια εν ενεργεία επικεφαλής κόμματος και μάλιστα με ...«συνοπτικές διαδικασίες», που αιφνιδίασε όχι μόνο την κοινή γνώμη , αλλά και τους πιο κοντινούς της ανθρώπους. Γιατί στην περίπτωση του Α. Παπανδρέου, που κάπως προσομοιάζει η περίπτωση, είχε ήδη προηγηθεί η αντικατάστασή του ως πρωθυπουργού, όταν αρρώστησε και εισήχθη στο νοσοκομείο, από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, εκλέγοντας τον Κ. Σημίτη, ενώ το προγραμματισμένο συνέδριο του κινήματος που εξέλεξε τον ίδιο νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πραγματοποιήθηκε λίγα εικοσιτετράωρα μετά το θάνατο του ιδρυτή του. 

Αναφερόμαστε, με το σημερινό μας σημείωμα, στις εσωκομματικές διαδικασίες του Κινήματος Αλλαγής και ό,τι σηματοδοτεί διαχρονικά ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, γιατί τον τελευταίο καιρό και με αφορμή τις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, παρατηρείται ένα έντονο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, για τα τεκταινόμενα του χώρου, που δεν περιορίζεται μόνο στους οπαδούς και τους φίλα προσκείμενους, αλλά επεκτείνεται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και σίγουρα σε όλο το πολιτικό σκηνικό, αφού οι εξελίξεις στο χώρο αυτό θα το επηρεάσουν εκ των πραγμάτων, όπως και αν έχει. Και αυτό δεν αποτελεί κάποια ανεξήγητη έκπληξη, που δεν είναι αναμενόμενη, όταν είναι γνωστό ότι ο χώρος του κέντρου και της κεντροαριστεράς, για να προσδιορίσουμε με όρους πολιτικής «γεωγραφίας» τα όρια του συγκεκριμένου χώρου, για δεκαετίες εκπροσωπούνταν από το ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή και που βρέθηκε τα τελευταία χρόνια να «παλεύει» με την πολιτική επιβίωσή του, αφού το μεγαλύτερο κομμάτι των οπαδών και ψηφοφόρων του το εγκατέλειψαν κινούμενοι προς άλλα κόμματα, ή επιλέγοντας την αποστασιοποίηση τους από την κάλπη. Και χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του μετακινήθηκε προς το ΣΥΡΙΖΑ, συμβάλλοντας καθοριστικά το κόμμα αυτό να γίνει κυβέρνηση και να αποτελεί σήμερα τον δεύτερο πόλο, στο νέο δικομματισμό που διαμορφώθηκε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Το γεγονός όμως ότι παρά τη θέση που κατέχει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας δεν κατάφερε ακόμη να αποκτήσει ισχυρούς δεσμούς με την κοινωνία και να έχει ανάλογη με τα εκλογικά του ποσοστά επιρροή σε κρίσιμους θεσμούς, όπως είναι η αυτοδιοίκηση και ο συνδικαλισμός, δημιουργεί εύλογους προβληματισμούς για τη δυνατότητα του συγκεκριμένου κόμματος με τα χαρακτηριστικά και τα «κολλήματα» του να αφομοιώσει τις κοινωνικές δυνάμεις που ναι μεν το επέλεξαν στην κάλπη, αλλά απ ότι φαίνεται δεν «ταυτίζονται» πολιτικά και κυρίως ιδεολογικά με τις θέσεις του. Και αυτό το «κενό», που κάθε άλλο παρά παροδικό αποδεικνύεται ότι είναι, δίνει το δικαίωμα στο χώρο, όπως και αν θα ονομάζεται ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ, να ελπίζει ότι μπορεί να διεκδικήσει έναν άλλο πιο ισχυρό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου μας, στην μετά -μνημονίων εποχή, που έπληξε «θανάσιμα» το κόμμα αυτό, υπό τη νέα ηγεσία που θα προκύψει. Αν θα τα καταφέρει ή όχι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, κυρίως όμως από την εξασφάλιση της ενότητας του χώρου που δεν πρέπει να μπει σε περιπέτειες, ανεξαρτήτου αποτελέσματος στην εσωκομματική αυτή «μάχη» μεταξύ τόσων διεκδικητών της ηγεσίας. 

Ομως καθοριστικός παράγοντας που θα επηρεάσει τις εξελίξεις στο χώρο και θα δημιουργήσει προσδοκίες ανάτασής του, θα είναι η προσέλευση του κόσμου στις εσωκομματικές κάλπες, που θα υποχρεώσει όλους τους διεκδικητές της ηγεσίας και τα κορυφαία στελέχη του κόμματος αυτού να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, παραμερίζοντας τις όποιες προσωπικές στρατηγικές που δεν υπηρετούν την αλλαγή ...κατηγορίας του πολιτικού χώρου που εκπροσωπούν. Και τα τελευταία γεγονότα, με πιο σημαντικό το σοκ από την ξαφνική απώλεια της Φ.Γεννηματά, που συγκλόνισε όχι μόνο τους οπαδούς του ΚΙΝΑΛ , αλλά όλο το κόσμο ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων, μπορεί να λειτουργήσουν «ευεργετικά» για το χώρο, που βρέθηκε στο κέντρο των συζητήσεων της κοινής γνώμης και του ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης, στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας στις εξελίξεις στο χώρο σε μια κρίσιμη περίοδο για το ίδιο το κόμμα, αλλά και τη χώρα. Η δε απόφαση του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου να διεκδικήσει ξανά την ηγεσία του κινήματος, κόντρα στους άλλους διεκδικητές, είναι γεγονός ότι έδωσε πρόσθετο ενδιαφέρον στις διαδικασίες, όπως φάνηκε και από τη δημοσιότητα που προκάλεσε η ...επιστροφή αυτή. Γιατί όπως και να το κάνουμε το όνομα Παπανδρέου στο χώρο είναι πολύ βαρύ και γι αυτό δίνει άλλη διάσταση στις διεργασίες του βρίσκονται σε εξέλιξη. 

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η παρουσία του Γ. Παπανδρέου σηματοδοτεί μια συγκεκριμένη πολιτική «γραμμή» για το χώρο, μιλώντας για «προοδευτική διακυβέρνηση»- κάτι που αποτελεί και πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-,  που απ ότι φαίνεται θα «συγκρουστεί» με την αντι-ΣΥΡΙΖΑ άποψη που κυριαρχεί στην πλειοψηφία των οπαδών του σημερινού ΚΙΝΑΛ. Ολα αυτά έχουν προφανώς το ενδιαφέρον τους εν όψει των πρόωρων ή κανονικών εκλογών που θα γίνουν με απλή αναλογική, όπου οι συνεργασίες και οι συμμαχίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων θα τεθούν στο τραπέζι των συζητήσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης και έχει πολύ μεγάλη σημασία τι τελικά θα προκριθεί. Δεδομένης αυτής της συγκυρίας και εκτιμώντας ότι κατά πάσα πιθανότητα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα καταλάβουν τις δυο πρώτες θέσεις, ο ρυθμιστικός ρόλος του κόμματος που σήμερα εκπροσωπείται από το ΚΙΝΑΛ, θα είναι καθοριστικός για τις πολιτικές εξελίξεις και γι αυτό τα διαδραματιζόμενα στον χώρο αυτό αφορούν όλο το πολιτικό σκηνικό και όχι μόνο τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία τι θα προκύψει από την εσωκομματική κάλπη και αν η νέα ηγεσία που θα αναδειχθεί δημιουργήσει την αναγκαία δυναμική στο χώρο, αυξάνοντας τα ποσοστά του κόμματος στο εκλογικό σώμα και κατ επέκταση και το ρόλο του στις όποιες μετεκλογικές διεργασίες. Αν οι διεργασίες για την εκλογή της νέας ηγεσίας αποδειχθεί  ευκαιρία ανάκαμψης του χώρου, ή όχι θα φανεί από την επόμενη μέρα και από τις εξελίξεις που θα δρομολογηθούν και αυτό οφείλουν πρώτα απ όλους να το μετρήσουν οι ...πρωταγωνιστές του. Γι αυτό το «στοίχημα» που καλείται να κερδίσει ο συγκεκριμένος χώρος, συλλογικά και συνολικά, ξεπερνά τα στενά όρια του, αφορά το πολιτικό σκηνικό στο σύνολο του και τη χώρα μας που δεν πρέπει να ξαναμπεί σε περιπέτειες, τώρα που φαίνεται φως στον ορίζοντα και ο νοών νοείτω!