Βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη περίοδο, με πολλά ανοιχτά «μέτωπα» να απασχολούν την επικαιρότητα και εκ των πραγμάτων να προκαλούν αναταράξεις στην κοινωνία και ως ένα βαθμό και στο πολιτικό σκηνικό, εν όψει και της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης για τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, οι αντιπαραθέσεις για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, με τις καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών, σε συνδυασμό και με το συνεχιζόμενο πρόβλημα της ακρίβειας, το οποίο εδώ και πολύ καιρό βρίσκεται συνεχώς πρώτο στη λίστα, όλων των δημοσκοπήσεων, που απασχολεί το μέσο νοικοκυριό, δημιουργούν μια «εκρηκτική» κατάσταση, που προκαλεί τεράστια ανησυχία και ανασφάλεια στην ελληνική κοινωνία. Και πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά μέσα σε μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπου οι «σταθερές», απ όπου μπορεί να «κρατηθεί» ή να προσβλέπει κανείς, δεν αφθονούν! Γι αυτό και είναι απολύτως εξηγήσιμο το γεγονός, ότι εν μέσω αυτών των αναταράξεων και εντάσεων στην κοινωνία και παρά την όποια αναμενόμενη κυβερνητική φθορά, το κυβερνών κόμμα και κυρίως ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης εξακολουθεί να βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, πάντα σύμφωνα με τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, και να «απειλείται» μόνο από τα προβλήματα και όχι από τους πολιτικούς αντιπάλους, που ενδεχομένως θα έπρεπε να «καρπώνονται» την όποια φθορά του. Και η αλήθεια είναι ότι οι πρώτοι αυτοί μήνες της νέας κυβερνητικής θητείας κάθε άλλο παρά «ανέφελοι» ήταν, αφού πέρα από τις απρόβλεπτες καταστάσεις που προκάλεσαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα που έπληξαν περιοχές της χώρας μας και τα οποία δεν αντιμετωπίστηκαν με επάρκεια από την κυβέρνηση, υπήρξαν και αστοχίες και λάθη στη διαχείριση των προβλημάτων που προέκυψαν, γεγονός που έδειξε ότι η νέα τετραετία δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Παρ όλα αυτά όμως το πολιτικό τοπίο εξακολουθεί να παραμένει εν πολλοίς το ίδιο «παγωμένο» εδώ και πολύ καιρό, παρά το γεγονός ότι στο μετεκλογικό σκηνικό υπήρξαν ανακατατάξεις και νέα πρόσωπα ήρθαν στο προσκήνιο. Και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό γιατί ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης παραμένει απόλυτος κυρίαρχος στο πολιτικό «παιχνίδι» και είναι αυτός που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, που προφανώς επηρεάζει και τις εξελίξεις στη χώρα μας. Είναι γεγονός ότι στα μάτια ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, που δεν περιορίζεται μόνο σε όσους έχουν αναφορά στην ευρύτερη κεντροδεξιά παράταξη, ο Μητσοτάκης διασφαλίζει τη σταθερότητα και μια θετική προοπτική για τη χώρα μας, με μεταρρυθμιστική μάλιστα ατζέντα. Αποτελεί δηλαδή μια «σταθερά» του πολιτικού συστήματος, που ελλείψει άλλων, εκ των πραγμάτων συσπειρώνει και πολίτες με διαφορετικές πολιτικές αναφορές, που μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με το χώρο της δεξιάς και αυτή η πολυσυλλεκτική συσπείρωση είναι ομολογουμένως εμφανής. Όπως εμφανής είναι η κυριαρχία Μητσοτάκη και για έναν άλλο βασικό λόγο, που σχετίζεται με την αδυναμία των κύριων πολιτικών αντιπάλων του να πείσουν το εκλογικό σώμα, ακόμη και τα δικά τους «ακροατήρια», ότι αποτελούν εναλλακτική πρόταση. 

Και πως μπορεί να είναι διαφορετική η εικόνα του πολιτικού σκηνικού, όταν όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις, καταγράφουν μια διαφορά του πρώτου από τον δεύτερο της τάξης των 15-20 μονάδων, όπου αποτυπώνεται με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η κυριαρχία Μητσοτάκη και η αδυναμία των άλλων πολιτικών δυνάμεων να τον «απειλήσουν» και να μειώσουν αυτήν την κραυγαλέα διαφορά. Το μεν ΠΑΣΟΚ, που οι δημοσκοπήσεις το φέρνουν δεύτερο, να παίρνει ...κεφάλι δηλαδή από το ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να «αγκομαχά» για να αυξήσει κατά κάτι τα ποσοστά του σε σχέση με εκείνα των πρόσφατων εθνικών εκλογών, παρά την κατάρρευση του κύριου «ανταγωνιστή» του στο χώρο της κεντροαριστεράς, ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει μια συνεχή πτωτική πορεία «φλερτάρωντας» ακόμη και με το ενδεχόμενο του μονοψήφιου ποσοστού. Με αυτά και εκείνα αυτό που διαφαίνεται διά «γυμνού οφθαλμού» είναι το έλλειμμα εκπροσώπησης του ευρύτερου κεντρώου χώρου, με το «κενό» αυτό αντί να μειώνεται διευρύνεται συνεχώς, ανοίγοντας την ...όρεξη και σε νέες δυνάμεις και πρόσωπα να διεκδικήσουν ρόλο και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Η αλήθεια είναι ότι τον χώρο αυτό έχει «διεμβολήσει» και ο ίδιος ο πρωθυπουργός προτάσσοντας το «κεντρώο» προφίλ του και έχοντας προσεταιριστεί και εντάξει στο κυβερνητικό του σχήμα επώνυμα στελέχη του συγκεκριμένου χώρου, γεγονός που καταγράφεται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αφού το «πέρασμα» Μητσοτάκη στο κεντρώο ακροατήριο είναι δεδομένο ειδικά όταν το διακύβευμα έχει να κάνει με την διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό άλλωστε ήταν και είναι το «συγκριτικό πλεονέκτημα» του πρωθυπουργού που ...εκτίναξε τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος στο 41%, στέλνοντας τη «μερίδα του λέοντος» των κεντρώων ψηφοφόρων στη δική του κάλπη! Η μετατόπιση προς το κέντρο ήταν αυτή που έδωσε τη νίκη στη «γαλάζια» παράταξη, χωρίς καμιά αμφιβολία και έριξε στα... «άνταφα» τον κύριο αντίπαλο στις εθνικές εκλογές , τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, περιορίζοντας συγχρόνως σε μικρή άνοδο και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη. Το γεγονός ότι οκτώ μήνες μετά τις βουλευτικές, με ανοιχτά τόσα «μέτωπα» και την κυβέρνηση να δυσκολεύεται στη διαχείρισή τους, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε «νευρική κρίση» και σε συνεχή πτώση, με το «πείραμα» Κασσελάκη όχι μόνο να μην περπατά, αλλά να εξελίσσεται σε «βόμβα» που απειλεί ακόμη περαιτέρω τη συνοχή του, το δε ΠΑΣΟΚ σε μια διαρκή ...ταλάντευση, που αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τη συνεχή κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώνοντας έτσι μια στασιμότητα, απόρρεια του γεγονότος ότι δεν εμφανίζεται με πειστικές προτάσεις που να μπορούν να συγκινήσουν το μέρος εκείνο της κοινής γνώμης που αγωνιά και ψάχνεται πολιτικά! Χαρακτηριστική παράδειγμα ...ταλάντευσης που «θολώνει» τη θέση του και χάνει τις εντυπώσεις, είναι η πρόσφατη υπόθεση με το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. 

Το θέμα μπορεί να μην αγγίζει την πλειοψηφία της κοινωνίας, ούτε και είναι κριτήριο ψήφου στις κάλπες, σε πρώτη φάση στις επικείμενες ευρωεκλογές, όμως το γεγονός ότι ένας στους τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ διαφοροποιήθηκε από την κεντρική θέση του κόμματος δεν μπορεί να περάσει στο ...ντούκου! Το ΠΑΣΟΚ έχασε, όσο κι αν ηγετικά στελέχη του επιχειρούν να υποβαθμίσουν το «τραύμα» που άνοιξε, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για κυβερνητικό νομοσχέδιο και όχι κάτι δικό τους, υποτιμώντας και παραβλέποντας το γεγονός ότι αφορά δικαιώματα μιας κατηγορίας πολιτών, που ένα κόμμα που λογίζεται προοδευτικό οφείλει να υπερασπίζεται, από θέση αρχών και όχι να υπεκφεύγει σε φτηνές δικαιολογίες. Το γεγονός ότι για ένα τέτοιο θέμα, που είναι ζήτημα ιδεολογικού προοδευτικού προσδιορισμού, εμφανίστηκαν τέτοιες ρωγμές που θολώνουν το πολιτικό στίγμα του κόμματος, επιτρέποντας τις προσωπικές στρατηγικές των βουλευτών να υπερισχύσουν των επιδιώξεων του κόμματος και της ηγεσίας του, δεν είναι ό,τι καλύτερο για την εικόνα του στο «προοδευτικό» μέρος της κοινωνίας που υποτίθεται ότι θέλει να εκπροσωπεί. Γιατί το «συντηρητικό» μέρος της κοινής γνώμης, που προφανώς υπάρχει, άλλοι είναι οι «ορίτζιναλ» εκπρόσωποι της, που χαϊδεύοντας τα ...αυτιά της επιδιώκουν να έχουν και το πρώτο λόγο στις επιλογές της κάλπης αυτού του ακροατηρίου. Και η περίπτωση του επίμαχου νομοθετήματος για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, παρά το γεγονός ότι δεν αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά ένα μικρό μέρος της, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί ο πρωθυπουργός με το φιλελεύθερο προφίλ του έχει πέρασμα στο κεντρώο ακροατήριο και προσελκύει το μεγαλύτερο μέρος του, ενώ το κατ εξοχήν κόμμα του χώρου αυτού, το ΠΑΣΟΚ, υπολείπεται γιατί κρατά μια «ερμαφρόδιτη» στάση, όχι προφανώς μόνο για το συγκεκριμένο θέμα, που δεν πείθει το απαιτητικό αυτό ακροατήριο. Τώρα αν η ομολογουμένως «τολμηρή αυτή απόφαση του Κ. Μητσοτάκη, όντας ηγέτης της «συντηρητικής» παράταξης, αποδειχθεί «ριψοκίνδυνη» κίνηση για τη συνοχή της, θα φανεί από τις εξελίξεις. Γιατί όντως το γεγονός ότι σχεδόν το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής δύναμης του κυβερνώντος κόμματος δεν υποστήριξε και δεν συντάχθηκε με το κυβερνητικό αυτό νομοθέτημα, αποτελεί σαφή διαφοροποίηση από την επιλογή αυτή του πρωθυπουργού και έχει πολιτικές προεκτάσεις. Είναι η πρώτη μαζική «αμφισβήτηση» του Κ. Μητσοτάκη από βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, που πέρα από το ζήτημα συνείδησης που επικαλέστηκαν για να καταψηφίσουν ή να απέχουν στην πιο «λάιτ» εκδοχή, οι περισσότεροι από αυτούς νιώθουν ότι είναι «εκτός» των επιλογών του πρωθυπουργού και «παραγκωνισμένοι» και βρήκαν την ευκαιρία για να στείλουν το δικό τους μήνυμα. Τώρα αν η διαφοροποίηση αυτή, πάρει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά και «μορφοποιηθεί» και σε εσωκομματική αντιπολίτευση από τα... δεξιά, που μπορεί να εξελιχθεί και σε κάτι παραπάνω, μένει να φανεί, δεδομένου ότι η κριτική στις κυβερνητικές επιλογές, μπορεί προς το παρόν να ακούγεται μόνο από τον πρώην πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά, αλλά δεν αποκλείεται το επόμενο διάστημα με αφορμή και αρκετά επίμαχα ζητήματα να ...επεκταθεί, με στόχο να αμφισβητηθεί η κυριαρχία Μητσοτάκη στο πολιτικό σκηνικό, κάτι που φαίνεται να επιθυμούν και «κύκλοι» εκτός πολιτικής που επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις! Όπως και να έχει, εν όψει των επικείμενων ευρωεκλογών, τόσο οι εσωκομματικές ισορροπίες στο κυβερνών κόμμα , όσο και οι γενικότερες διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό, που ενδεχομένως θα προκαλέσουν και ανακατατάξεις στον υφιστάμενο πολιτικό χάρτη, είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν, δεδομένου ότι υπάρχει μεγάλη κινητικότητα που δεν είναι εμφανές που θα καταλήξει και ποιοι θα είναι οι «κερδισμένοι» και οι «χαμένοι» όλων αυτών των διεργασιών και κινήσεων. Ίδωμεν!