«Το Νέο Σχολείο κτίζεται, με θεμέλια στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό. Επικεντρώνουμε στην πραγματική μαθητική ζωή, έτσι όπως αυτή ξεκινάει από το νηπιαγωγείο και συνεχίζεται στο δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο, Δεν επικεντρώνουμε στις εισαγωγικές εξετάσεις όπως συνέβη αρκετές φορές μέχρι σήμερα - χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα -, αλλά εκεί που μπαίνουν βάσεις της μάθησης, αλλά και του νέου τρόπου πρόσβασης στα ΑΕΙ.»

Αυτό λέει ο ισχύον νόμος για τη λειτουργία των σχολείων. Πολύ ωραία τα λέει. Γιατί δηλώνει ότι δίνει σημασία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και όχι μόνο στην Γ΄ λυκείου.

Έχουμε πολλά να προσέξουμε στα σχολεία. Ο Νίκος Λ., γονιός, διαμαρτυρήθηκε λέγοντας: «Χθες, ο επτάχρονος γιος μου ήρθε από το σχολείο γρατζουνισμένος από τον “νταή” της 3ης Δημοτικού.» Για την περίπτωση του σχολικού εκφοβισμού απαιτείται συνεργασία οικογένειας και σχολείου. Και ειδικά, μεγάλη προσοχή μέσα στην οικογένεια σχετικά με τον τρόπο που λύνουν οι γονείς το κάθε θέμα που προκύπτει. Η αίσθηση ασφάλειας στο σχολείο και εμπιστοσύνης στο σπίτι, καθώς και ο φόβος, τα ερωτηματικά που νιώθει το παιδί από τη συμπεριφορά του γονιού, προκαλούν την επιθετικότητα.

Η μη αποδοχή του παιδιού με τους συμμαθητές του και οι μειωμένες φιλικές συναναστροφές προκαλούν την απομόνωσή του. Καταφεύγουν στο ψέμα - μήπως και γίνει αποδεκτό με μία αναληθή και εντυπωσιακή ιστορία, στην κλοπή και στην κατάθλιψη. Η παλιά μαθήτρια Κατερίνα Μ. λέει: «Δε θυμάμαι ποτέ να μου χαμογέλασε κάποιο παιδί στο δημοτικό. Στο γυμνάσιο και έβαψα τα μαλλιά μου και έλεγα ψέματα εξηγώντας ό,τι έζησα την προηγούμενη μέρα, ενώ στην πραγματικότητα το είχα διαβάσει σε περιοδικό. Από τη Β΄ γυμνασίου δεν έμεινα ούτε στιγμή χωρίς αυλικούς.» Στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε επιθετικότητα, αλλά προσπάθεια ανάδειξης του ατόμου, μαζί με εγωισμό - έτσι το κορίτσι γίνεται μισητό από τα άλλα παιδιά.

Ο Αχιλλέας Ρ., με γιο σε ηλικία 6,5 ετών, έτοιμο για την Α΄ δημοτικού, προβληματίζεται εάν πρέπει να ανησυχεί λόγω της έντασης και υπερκινητικότητας του παιδιού. Συνηθίζει να λέει: «Βέβαια, παιδάκι μικρό είναι ακόμη. Καθώς μεγαλώνει, θα φτιάχνει η συμπεριφορά του. Ήμασταν άτυχοι, και στον παιδικό σταθμό λόγω της ανόητης νηπιαγωγού. Ο γιος δεν της έδινε σημασία, δεν της μιλούσε και γύριζε συνέχεια σα σβούρα. Ούτε και στο νηπιαγωγείο μιλούσε. Περιμένουμε φέτος να τον εκπαιδεύσει η δασκάλα του!» Η είσοδος στην α΄ δημοτικού γίνεται με κριτήριο τη χρονολογική ηλικία του παιδιού. Αυτό όμως δεν επαρκεί. Το βασικό κριτήριο για την ομαλή φοίτηση του παιδιού θα πρέπει να είναι η ουσιαστική γνωστική, συναισθηματική και ψυχοκινητική ωριμότητά του και η ανάπτυξή του. Εκεί δε που όλα αυτά είναι μειωμένα, απαιτείται η έγκαιρη διάγνωση και η άμεση παρέμβαση στη δεξιότητα που υπολείπεται.

Απαιτείται να αποκτηθεί η ολοκληρωμένη ιδέα που έχει το παιδί για τον εαυτό του, θετική στάση απέναντι στους άλλους, ωριμότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Στην ανάγκη, ας καθυστερήσει ένα χρόνο, να πάει το παιδί στο σχολείο. Αυτό δεν είναι σε βάρος του παιδιού, αλλά σίγουρα προς όφελός του.

Το Υπουργείο Παιδείας τελευταία, επιδιώκει την καλλιέργεια της ανεξάρτητης και κριτικής σκέψης του παιδιού. Όμως, έχει διαπιστωθεί ένας μεγάλος αριθμός μαθησιακών δυσκολιών και δυστυχώς το σύστημα εκπαίδευσης είναι γενικό, για όλα τα παιδιά.

Η μητέρα της Ιωάννας κάθε βράδυ τής διαβάζει κάποιο βιβλίο για να συνηθίσει στη μελέτη και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση λόγω της περισσότερης γνώσης της από τα άλλα παιδιά. Θα ευχόμουνα περισσότερα παιδιά να μπορούν να περνάνε αρκετό, δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους και να νιώσουν τη δύναμη και την προσφορά του βιβλίου.

Οι παραπάνω ιστορίες είναι πραγματικές, παρμένες από γράμματα και διάλογους αναγνωστών. Αξίζει να τις διαβάσει και να τις μελετήσει ο κάθε γονιός. Τα σχόλια που γράφτηκαν είναι μόνο για αυτές. Ας έχουμε πάντα υπόψη ότι η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και σίγουρα εξαρτάται από τους παράγοντες που τη συνεπηρεάζουν.