Στην κεντρική και ιστορική συνοικία τού Μπασμανέ (Μπασμά-χανέ) βρίσκεται και η εκκλησία του Αγίου Βουκόλου, που επαναλειτούργησε την περασμένη βδομάδα χοροστατούντος του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Μια βόλτα στα στενά πλάι στον ομώνυμο Σιδηροδρομικό Σταθμό τού Βασμανέ, που υπάρχει και εξακολουθεί να λειτουργεί στο ίδιο μέρος απ’ τον καιρό των Ελλήνων (1866), αποζημιώνει τις αισθήσεις, αφού βλέπεις, οσφραίνεσαι και γεύεσαι βιώματα μιας άλλης εποχής, μακριά απ’ τον κοσμοπολιτισμό και τον τουρισμό του σημερινού κέντρου, αλλά και την έντονη τσιμεντοποίηση των παλιών και νέων αστικών συνοικιών.

Θαρρείς ακόμη πως και ο ρυθμός της καθημερινότητας ξέμεινε στην εποχή τού 1800 και κάτι, τότε που φτωχοί Αρμένιοι κυρίως, αλλά και Έλληνες, Τούρκοι και εβραίοι, συνυπήρχαν και μοιράζονταν τις χαρές και τα βάσανα της διαβίωσής τους.

Το όνομά της η συνοικία το πήρε απ’ τους «Μπασμάδες», χειροποίητα υφάσματα μάλλινα ή μπαμπακερά, στα οποία ειδικεύονταν κυρίως Αρμένιοι βιοτέχνες, παρέχοντας δουλειά σε χιλιάδες εργάτες της περιοχής. Η εκβιομηχάνιση της υφαντουργίας έφερε και την παρακμή στα μισά του 19ου αι.. Σήμερα στα στενά σοκάκια, στα παλιά και φτωχικά σπίτια, συναντάς περισσότερους Σύριους πρόσφυγες παρά Τούρκους. Αλλά και στους κάπως πιο φαρδείς κεντρικότερους δρόμους τού Βασμανέ, με τα ανατολίτικα μαγαζιά που συνήθως στεγάζονται στο ισόγειο πάλαι ποτέ αρχοντικών, η παρακμή είναι έντονη, όπως έντονη είναι και η προσπάθεια των κατοίκων να επιβιώσουν μέσα στη ραγδαία εξέλιξη της σύγχρονης Τουρκίας.

Το σεργιάνι στον Μπασμανέ καταλήγει στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής-ρωμαϊκής αγοράς. Όσοι όμως «βαστούν τα πόδια τους», συνεχίζουν στις ανηφοριές τού Κατιφέ Kαλέ, ανακαλύπτοντας βήμα - βήμα τα ελληνικά χνάρια που γλύτωσαν απ’ το μεγάλο «γιανγκίνι» τού ‘22 και κρατούν ακόμη στο διάβα του χρόνου.