Τα τελευταία χρόνια, η ελληνική κοινωνία βίωσε δύο τραγικά γεγονότα, τα οποία, όπως ήταν φυσικό, κλόνισαν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς, στο πολιτικό σύστημα, στην ικανότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος να προχωράει μπροστά αναθεωρώντας και υιοθετώντας βέλτιστες πρακτικές με στόχο όχι μόνο την μη επανάληψη τέτοιων τραγωδιών, αλλά και τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών του κρατικού μηχανισμού προς τους πολίτες. Ο λόγος, φυσικά, για τις τραγωδίες στο Μάτι και στα Τέμπη, τα οποία πέραν των όποιων πολιτικών ευθυνών, ανέδειξαν με τα πιο μελανά χρώματα τις χρόνιες παθογένειες του κρατικού μηχανισμού. 

Παρακολουθώντας τη δίκη για το Μάτι και την εξεταστική για τα Τέμπη, πέραν της πικρίας που μπορεί να νιώσει κάθε πολίτης, αναδύεται ένα αμείλικτο ερώτημα αναφορικά με την ποιότητα των στελεχών, αλλά και των απλών υπαλλήλων των διαφόρων οργανισμών του δημόσιου τομέα. Η αγωνιώδης προσπάθεια να ρίξουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, η ελλιπής και ουσιαστικά αξιολόγηση των προσώπων που κατείχαν θέσεις - κλειδιά, δημιουργούν μία ατμόσφαιρα ζόφου που καταπλακώνει τον πολίτη. 

Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου δεν είναι παρά μία κοινοτοπία την οποία συνηθίζουμε να λέμε σε παρόμοιες περιπτώσεις: οι διάφοροι οργανισμοί του δημόσιου τομέα, συν τω χρόνω, αυτονομούνται και μοναδικό τους μέλημα δεν είναι άλλο από το πως θα αυτοαναπαράγονται, χωρίς τριγμούς, διαταράξεις και, προς Θεού, αλλαγές που θα χαλούσαν τη βολεμένη και ασφαλή καθημερινότητα και το εξασφαλισμένο μέλλον των μελών τους. 

Ουσιαστικά, είναι πολλές οι περιπτώσεις, όπου οι οργανισμοί αυτοί στρέφονται ευθέως κατά των πολιτών, ασκώντας κατά παράβαση της νομοθεσίας, πολλές φορές, ακόμη και συγκεκαλυμμένη βία με τη μορφή των καθυστερήσεων, των αναβολών ή ακόμη και των ακυρώσεων, εύλογων, δίκαιων και νόμιμων αιτημάτων των πολιτών. Σε συμβολικό επίπεδο, πρόκειται για έναν ιδιόμορφο «στρατό κατοχής» της χώρας, αποτελούμενο από ανεπαρκείς ανθρώπους, οι οποίοι πέραν της κατάχρησης της όποιας δοτής εξουσίας, ηδονίζονται με την ταλαιπωρία των πολιτών. Το θέμα της αποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού, συζητιέται εδώ και χρόνια. Ακούστηκαν διάφορες προτάσεις αναθεώρησης του πλαισίου λειτουργίας ή μεταρρύθμισής του. Η συζήτηση αυτή θα συνεχίζεται επ’ άπειρον και, ουσιαστικά, κανένα μέτρο δεν πρόκειται να ληφθεί, γιατί υπάρχουν ισχυρότατοι θύλακες αντίστασης των δυνάμεων της στασιμότητας και της οπισθοδρόμησης. 

Όσο κι αν θαυμάζουμε τις καινοτομίες και τα egov και τις χιλιάδες συναλλαγές με δημόσιες υπηρεσίες που μπορούμε πλέον να κάνουμε με το κινητό μας τηλέφωνο, πάντα στο τέλος θα συγκρουστούμε με την αθάνατη ελληνική, κρατική γραφειοκρατία. Η ουσία του προβλήματος ήταν και παραμένει ο τρόπος, η μεθοδολογία πρόσληψης και εν συνεχεία η ανυπαρξία αξιολόγησης, ούτως ώστε να έχουμε στα χέρια μας στατιστικά στοιχεία και δεδομένα για την αποτελεσματικότητα του κάθε οργανισμού χωριστά. 

Αγγίζοντας, όμως, τα δύο αυτά θέματα ταμπού της μεταπολιτευτικής περιόδου, καταλαβαίνει κανείς πως υπάρχουν ολόκληρα κόμματα, τα οποία παρασιτούν σε βάρος του κοινωνικού σώματος, πολεμώντας με λύσσα κάθε προσπάθεια βελτίωσης, αλλαγής ή μεταρρύθμισης. Μαζί τους συντάσσονται και όλοι εκείνοι που έχουν βολευτεί στην παράλληλη πραγματικότητα της ήσσονος προσπάθειας και ζουν σε βάρος των υπολοίπων. 

Όσο καλές προθέσεις κι αν έχει η σημερινή ή η αυριανή κυβέρνηση, οι φιλοδοξίες θα εξαντλούνται μόλις αντιμετωπίσουν το τείχος που υψώνεται κάθε φορά από αυτές τις δυνάμεις της στασιμότητας και της οπισθοδρόμησης. Όλοι μέσα τους γνωρίζουν πως η κατάσταση αυτή οδηγεί σε διαρκή οδυνηρά αδιέξοδα, λίγοι, όμως, έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν δημόσια. Υπάρχει βλέπετε πάντα ο μπαμπούλας του πολιτικού κόστους. Κι έτσι, κάθε μεγαλεπήβολο σχέδιο μεταρρυθμίσεων, μετατίθεται για το απροσδιόριστο μέλλον. 

Η πιο γλαφυρή απεικόνιση αυτής της κατάστασης, είναι μια εκπληκτική σειρά της τηλεόρασης του BBC με τίτλο «Yes mr prime minister». Οι παλαιότεροι θα τη θυμούνται καλά, οι δε νεότεροι ας την αναζητήσουν. 

 Πηγή: https://www.liberal.gr/d-triantafyllidis/yes-mr-prime-minister