Είναι γνωστή η φράση «Αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο» (Si vis pacem para bellum) και νομίζω ότι θα πρέπει να αποτελέσει από εδώ και στο εξής «εθνική προτεραιότητα» για τη χώρα μας, παρά την οικονομική δυσπραγία στην οποία μόνοι μας οδηγηθήκαμε. Αρχικά θέλω να προφτάσω τις κατηγορίες του τύπου «πολεμοκάπηλε, στρατοκράτη, κλπ.» και να επισημάνω ότι μετά τις τελευταίες ενέργειες της Τουρκίας είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε την ειρήνη στην περιοχή και την ακεραιότητα της εθνικής επικράτειας.

Η πολιτική της Τουρκίας είναι γνωστή και σταθερή εδώ και δεκαετίες και συνίσταται στην επέκταση σε βάρος των γειτόνων της ακολουθώντας πιστά τον «Εθνικό όρκο» (Misak-i Milli), που συνέταξε ο Κεμάλ και ψήφισε στις 28 Ιανουαρίου του 1920, η τελευταία Οθωμανική Βουλή (Mebusan Meclisi). Προς τούτο διατηρεί τεράστιο στρατό υπό τα όπλα (αριθμητικά το δεύτερο εντός του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ) και παράλληλες εξοπλισμένες δυνάμεις ασφαλείας διαφόρων κατηγοριών, οι οποίες ενεργούν προς υποστήριξη του έργου του στρατού πλαισιωμένες από παραστρατιωτικές ομάδες («Γκρίζοι Λύκοι» - Grı Kurtlar, «Τουρκικές Ομάδες Θανάτου» - Türk Ölüm Timleri, «Εστίες Οθωμανών» - Osmanlı Ocakları). Τις ένοπλες δυνάμεις τούτες αλλά και τα διάφορα παρακλάδια τους, τις εξοπλίζει συνεχώς με οπλικά συστήματα που η ίδια παράγει ή με συμπαραγωγές στα δικά της εργοστάσια και φυσικά και με προμήθειες από το εξωτερικό (S-400).

Δεν πρόφτασε να καταλαγιάσει η «σκόνη» από την «ορδή» του Τούρκου προέδρου μετά την τελευταία επίσκεψη σε Αθήνα και Κομοτηνή και η Τουρκία έδειξε καθαρά πώς αντιλαμβάνεται το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες:

- Επιπρόσθετα από τις καθημερινές παραβάσεις του FIR των Αθηνών, τις παραβιάσεις του Εναερίου χώρου και των Χωρικών Υδάτων και της αμφισβήτησης της υφαλοκρηπίδας των Νησιών του Αιγαίου και στην Ανατολική Μεσόγειο, προχώρησε σε καθαρά εχθρική ενέργεια εμβολίζοντας το περιπολικό του Λιμενικού Σώματος στην περιοχή των Ιμίων. Στην περιοχή αυτή παρενοχλεί τις πτήσεις των δικών μας εναερίων μέσων και έχει συνεχώς τα Ίμια κάτω από ναυτικό αποκλεισμό και τελευταία υπό συνεχή επιτήρηση με ραντάρ από την απέναντι Μικρασιατική ακτή.

- Εκδίδει συνεχώς αγγελίες για έρευνες στο θαλάσσιο χώρο από το Αιγαίο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρος) και διπλωματικά προσπαθεί να «μπλοκάρει» τις ενέργειες της Χώρας μας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με τα γειτονικά κράτη.

- Βλέποντας την άνοιξη του 2017 η Τουρκία ότι το Ισλαμικό κράτος τείνει να νικηθεί και με το πρόσχημα της δημιουργίας ζώνης ασφαλείας 5 χλ τετρ. χλμ. για τους πρόσφυγες, εισέβαλε στο Συριακό έδαφος δυτικά του Ευφράτη ποταμού και προχώρησε μέχρι 20 χλμ. από την συριακή πόλη El-Bab, σε συνεργασία με τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» (Özgür Suriye Ordusu) -μια δύναμη που η ίδια δημιούργησε από σουνίτες Άραβες, μέλη διαφόρων ισλαμικών οργανώσεων και μέλη της Συριακής αντιπολίτευσης. Πραγματικός στόχος της επιχείρησης («Ασπίδα του Ευφράτη») ήταν η αποτροπή συνένωσης των κουρδικών καντονιών που βαίνουν παράλληλα με την όριο γραμμή με τη Συρία, από τη Μεσόγειο μέχρι το τριεθνές Συρίας - Ιράκ - Τουρκίας.

- Συνέχεια της παραπάνω επιχείρησης και στο πνεύμα της Συμφωνίας της Αστάνα (στοχεύει στην επίλυση της συριακής κρίσης παραμερίζοντας τις ΗΠΑ και διατηρώντας στην εξουσία έστω και μεταβατικά τον Άσαντ) μεταξύ Ρωσίας - Ιράν και Τουρκίας για τις εξελίξεις στη Συρία με την έγκριση της Ρωσίας (άνοιξε τον συριακό εναέριο χώρο και απρόσκοπτα επιχειρεί η τουρκική αεροπορία) και την σιωπηλή ανοχή των ΗΠΑ, την 20^η Ιανουαρίου του 2018 εισέβαλε με παρόμοιο τρόπο στο συριακό έδαφος για κατάληψη εντός τριών ημερών της πόλης του Αφρίν, πρωτεύουσα του ομώνυμου κουρδικού καντονιού. Αν και μπαίνουμε στο δεύτερο μήνα από την έναρξη της επιχείρησης («Κλάδος Ελαίας» - Zeytin Dalı) οι σκληρές μάχες συνεχίζονται με απώλειες και στις δύο πλευρές και βέβαια τις περισσότερες στον άμαχο πληθυσμό.

 - Στο οικόπεδο «3» της Κυπριακής ΑΟΖ έφτασε το ιταλικό γεωτρύπανο για έρευνες και το τουρκικό Ναυτικό με συνεχή παρουσία μεγάλου αριθμού πλοίων και με την απειλή του εμβολισμού, ανάγκασε το γεωτρύπανο να εγκαταλείψει την περιοχή παρά τις διπλωματικές προσπάθειες της Ελλάδας και της Κύπρου και τις «χλιαρές» αντιδράσεις των ΗΠΑ - Ρωσίας - Ε.Ε..

Το «δίκαιο του ισχυρού»

Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά στον διπλωματικό τομέα, αποδεικνύουν περίτρανα ότι πάντα επικρατεί το «δίκαιο του ισχυρού», ο οποίος επιβάλει τη θέληση του με την απειλή χρήσης βίας και τελικά αν αναγκαστεί καταφεύγει σε αυτή, προκειμένου να προστατέψει τα «συμφέροντά του». Στις περιπτώσεις αυτές και με γείτονα όπως την Τουρκία, η οποία πέρα από τις συνεχείς προκλήσεις και τις απειλές για χρήση βίας και διπλωματικά παρακινεί τους γείτονες στα βόρεια σύνορα μας (Αλβανία - Σκόπια), οι διπλωματικές αυστηρές διακοινώσεις και τα αυστηρά μηνύματα και η αναζήτηση βοήθειας από ξένους δεν επαρκούν. Η βοήθεια από τους ξένους είναι μόνο στα «λόγια» διότι υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή και δυστυχώς η «πλάστιγγα» γέρνει πάντα προς το μέρος της Τουρκίας, η οποία εκμεταλλεύεται άριστα την στρατηγική της θέση και τις δυνατότητες της.

Είναι σε όλους γνωστό ότι ο συριακός εμφύλιος είναι δημιούργημα του ανταγωνισμού των δύο μεγάλων δυνάμεων, στην προσπάθεια τους να ελέγξουν τα εδάφη από τα οποία θα περάσουν στο μέλλον οι αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Μεσόγειο και στη συνέχεια στη εξαρτημένη ενεργειακά από τη Ρωσία, Ευρώπη.

Η Τουρκία με τη καθοδήγηση του προέδρου Ερντογάν, μετά την ήττα του Ισλαμικού Κράτους στη Ράκκα με τη συνεργασία των ΗΠΑ, των δυνάμεων των Κούρδων της Βόρειας Συρίας και των «Συριακών δημοκρατικών δυνάμεων» (μείγμα σουνιτών Αράβων και άλλων φυλών της Συρίας), φοβούμενη την ενδυνάμωση και των εξοπλισμό του Στρατού των Κούρδων της Συρίας και την πιθανή δημιουργία κουρδικής κρατικής οντότητας στη Βόρεια Συρία, ενεπλάκη στον πόλεμο. Αφενός διότι θέλει να έχει «θέση» στο μελλοντικό τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την ένοπλη παρουσία της στην περιοχή και αφετέρου διότι η συνεχής πολεμική εγρήγορση και το «άνοιγμα» μετώπων με όλους τους γείτονες και η ανά τρίμηνο παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, εξυπηρετεί τα πολιτικά σχέδια του Τούρκου προέδρου για επικράτηση στις προεδρικές εκλογές του 2019.

Αναλυτές επιμένουν ότι η Τουρκία παρασύρθηκε από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία στο «συριακό κυκεώνα» με στόχο, για τις πρώτες να αποτρέψουν τη δημιουργία «ρήγματος» μέσα στο ΝΑΤΟ και να απαλλαγούν από τον ενοχλητικό Ερντογάν και για τη δεύτερη να επιτύχει το «ρήγμα» να διατηρήσει το καθεστώς του Άσαντ στην εξουσία, να διατηρήσει τις βάσεις της στη Συρία και να «επηρεάζει» τα σχέδια των αγωγών.

Ένα είναι σίγουρο, ότι τελικά θα την «πληρώσουν» οι αδύνατοι δηλαδή οι Κούρδοι, που σκορπισμένοι στα τέσσαρα κράτη θα δουν το όνειρο του «κράτους» να απομακρύνεται, η Κύπρος αν επιτύχει ο τουρκικός εκβιασμός και δεχθεί η Κυπριακή κυβέρνηση από τώρα «το μοίρασμα» των εσόδων από τα αποθέματα φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της και η Ελλάδα αν συνεχίσει στις τουρκικές προκλήσεις και τις εχθρικές ενέργειες να απαντά στέλνοντας «αυστηρά μηνύματα» στην Τουρκία, η οποία στο διάβα της ιστορίας της έχει αποδείξει ότι καταλαβαίνει μόνο από τη «δύναμη των όπλων».

Να προετοιμαστούμε…

Αμέσως τίθεται το ερώτημα τι πρέπει να γίνει… Να κάνουμε πόλεμο; Φυσικά όχι αλλά πρέπει να ετοιμαστούμε ως Κράτος και ως Έθνος για τον πόλεμο και να έχουμε την πολεμική ετοιμότητα και οπωσδήποτε την πολιτική αποφασιστικότητα, διότι μόνο τότε ο γείτονας δεν θα αποτολμήσει να επιτεθεί ή να επιχειρήσει τη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων.

Για να επιτευχθούν τα παραπάνω πρέπει να επανεξεταστεί όλη η ακολουθούμενη πολιτική και κυρίως:

- Τα πολιτικά κόμματα να συμφωνήσουν για αύξηση της στρατιωτικής θητείας τουλάχιστον στους 12 μήνες και να μην «υπακούουν» στις πολιτικές νεολαίες τους.

- Να «περάσει» μέσω της εκπαίδευσης σε όλα τα στάδια η «ανάγκη» επιβίωσης του Έθνους και να πειστούν πρώτα οι πολιτικοί και μετά ο λαός ότι «από μηχανής θεός» δεν θα υπάρξει την κρίσιμη στιγμή, θα πρέπει να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις για να επιβιώσουμε.

- Η προετοιμασία της κρατικής μηχανής θα πρέπει να γίνει με σχέδιο και πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικές καταβολές. Ιδιαίτερα στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων τα βήματα πρέπει να είναι προσεκτικά. Όπως έλεγε ένας παλιός διοικητής μου «η διάλυση μιας Μονάδος ή Υπηρεσίας είναι θέμα πέντε λεπτών, δηλαδή όσο απαιτείται για την έκδοση της διαταγής, αλλά για να συσταθεί η Μονάδα απαιτείται πολύς χρόνος, χρήμα και εργασία».

- Να παρακινηθούν οι «πλούσιοι» του Έθνους να συνεισφέρουν στην προσπάθεια αυτή , όπως έκαναν παλαιότερα οι μεγάλοι ευεργέτες (Αβέρωφ κλπ.) και φτάσαμε στην εποποιία των βαλκανικών πολέμων και στο διπλασιασμό της Ελλάδας.

- Μέσα στην οικονομική δυσπραγία, πρώτα να πεισθούν οι δανειστές - εισπράκτορες τόκων για την ανάγκη του εγχειρήματος και μετά ο απλός πολίτης για να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και με τον ασφαλή τρόπο που θα καθορίσει το Κράτος.

Εάν συνεχίσουμε, κυβέρνηση και λαός, αυτή την «παθητική στάση» και την αναζήτηση «προστασίας» από τους μεγάλους, μπορεί προς παρόν να αποτρέψει μία δυσμενή εξέλιξη και το χειρότερο να δημιουργήσει την εσφαλμένη εικόνα ότι «πάντα έτσι θα γίνεται». Αλλά είναι σίγουρο ότι στην πραγματική κατάσταση θα βρεθούμε εντελώς μόνοι μας και φυσικά απροετοίμαστοι, με δυσμενείς συνέπειες για το Ελληνικό Έθνος.