Το σωστό να λέγεται. Το καινούργιο Μουσείο της Ακρόπολης είναι πραγματικά έργο πολιτισμού και έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, πάνω και πέρα από τις όποιες πολιτικές ή, το χειρότερο, κομματικές σκοπιμότητες. Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να μην επισημάνω τη μικρόψυχη, να την πω έτσι, αντιμετώπιση των εγκαινίων από το ΠΑΣΟΚ και το Κ.Κ.Ε..
Το πρώτο κατηγόρησε την κυβέρνηση για κομματική εκμετάλλευση των εγκαινίων και για ασέβεια προς τη μνήμη της Μελίνας, που πρώτη είχε εμπνευσθεί τη δημιουργία του Μουσείου, αλλά που οι κυβερνητικοί παράγοντες δε μνημόνευσαν ούτε το όνομά της.
Το δεύτερο ανακάλυψε, καθυστερημένα είναι η αλήθεια (γιατί το είχε πει πριν 150 χρόνια ο Μαρξ), πως ο καπιταλισμός τα μετατρέπει όλα - και τα μουσεία και τον πολιτισμό εν γένει - σε εμπόρευμα και πως το νέο Μουσείο θα γίνει η αιχμή του δόρατος για να ιδιωτικοποιηθούν όλα τα μουσεία της χώρας. Τέτοια πρωτότυπα…
Με ανάλογη μικροψυχία αντιμετώπισαν το Μουσείο της Ακρόπολης και σοβαρές αγγλικές εφημερίδες, σαν τους «Τάιμς» και τον «Γκάρντιαν», αλλά αυτές τη δουλειά τους κάνουνε και τις εντολές των αφεντικών τους ακολουθούνε, γιατί και στην Αγγλία, όπως και παντού, τα Μ.Μ.Ε. μόνο ανεξάρτητα και αδέσμευτα δεν είναι.
Η ουσία είναι πως με το καινούργιο Μουσείο θα γίνουν προσιτές στον πολύ κόσμο, μαθητές σχολείων, Έλληνες και ξένους επισκέπτες, οι αρχαιότητες της Ακρόπολης, που χρόνια τώρα ήταν ουσιαστικά δυσπρόσιτες γιατί, κακά τα ψέματα, λίγοι είχαν το κουράγιο να ανεβαίνουν μες στο λιοπύρι στον Ιερό Βράχο. Μια άλλη πολύ σημαντική συνέπεια της ίδρυσης και της λειτουργίας του Μουσείου είναι πως τώρα θα φανεί καθαρά και ξάστερα η λεηλασία και η καταστροφή που προκάλεσε στον Παρθενώνα και το Ερεχθείο ο Ελγίνος, και δεν αποκλείεται σε μερικά χρόνια τα κλεμμένα κομμάτια να γυρίσουν στον τόπο τους.
Τώρα, αν η ολοκλήρωση του Μουσείου καθυστέρησε κάμποσα χρόνια, αυτό είναι πάγιο γνώρισμα της λειτουργίας του Ελληνικού Δημόσιου. Το μετρό να πούμε, έπρεπε, κανονικώς εχόντων των πραγμάτων, να είχε γίνει κάπου 30 χρόνια πιο μπροστά, οπότε τη δόξα θα την καρπωνόταν η Νέα Δημοκρατία. Με τη συνήθη καθυστέρηση, αβελτηρία και τις αναπόφευκτες γραφειοκρατικές κωλυσιεργίες, τη δόξα των εγκαινίων την πήρε ο Λαλιώτης.
Και αυτό δεν είναι φαινόμενο της σύγχρονης εποχής. Η ίδρυση του ΙΚΑ, που όταν έγινε ήταν πολύ σημαντικό βήμα στην κοινωνική ασφάλιση, πιστώνεται στο Μεταξά, ο οποίος όμως απλώς υλοποίησε την προεργασία που είχε γίνει από την τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου, το 1932. Απλώς (και ως συνήθως) το σχετικό νομοσχέδιο, που είχαν ετοιμάσει, άργησε να υποβληθεί στη Βουλή και τους πρόλαβε η Δικτατορία, ο δε Μεταξάς, πανέξυπνος στο σημείο αυτό, καρπώθηκε τη δόξα.
Με την ευκαιρία των εγκαινίων του Μουσείου θα ήθελα πάντως να τονίσω πως το να είμαστε εκ συστήματος επικριτικοί και γκρινιάρηδες, ούτε εποικοδομητικό, ούτε λογικό είναι. Φυσικά δεν έγινα ξαφνικά θαυμαστής του καπιταλισμού ή του Ελληνικού Δημόσιου. Τα έχω γράψει και ξαναγράψει: Ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο έσχατο στάδιο της εξέλιξής του, στο στάδιο της κομπίνας και της απάτης. Νοσεί βαρύτατα και πρέπει να υποκατασταθεί από άλλο πιο αποδοτικό και ανθρώπινο σύστημα. Το Ελληνικό Δημόσιο πάλι, όπως λειτουργεί, είναι το τελευταίο μεσαιωνικό και το μόνο αφρικανικό κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά, πώς να το κάνουμε. Το Μουσείο της Ακρόπολης είναι έργο πολιτισμού, το μετρό της Αθήνας βελτίωσε πολύ το κυκλοφοριακό της πρόβλημα και τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών παρέχουν ουσιαστικές διευκολύνσεις και απαλλάσσουν τον κόσμο από πολλές άσκοπες ταλαιπωρίες. Το σωστό να λέγεται.

*O Δημήτρης Σαραντάκος γεννήθηκε στη Mυτιλήνη, σπούδασε χημικός μηχανικός και μετά τη συνταξιοδότησή του εκδίδει το σατιρικό περιοδικό «το Φιστίκι» και κάνει τον συγγραφέα. Το τελευταίο (ενδέκατο στη σειρά) βιβλίο του «Οι Αρχαίοι είχαν την πλάκα τους» - Αθήνα 2008 - κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γνώση».