Διανύουμε ακόμα το πρώτο τρίτο από τις καθιερωμένες «πρώτες 100 ημέρες», τις οποίες είθισται να δικαιούται κάθε καινούργια κυβέρνηση. Γι’ αυτό και δεν είναι δεοντολογικά σωστό να βγάζουμε από τώρα συμπεράσματα για τις προθέσεις της. Σωστή αντιπολίτευση δεν είναι η σκέτη επίκριση και η εκ των προτέρων απόρριψη. Σωστή αντιπολίτευση είναι η τεκμηριωμένη και εμπεριστατωμένη κριτική των αποφάσεων και των πράξεων της κυβέρνησης. Το να κρίνει κανείς τις εξαγγελίες και τις προγραμματικές δηλώσεις είναι ματαιοπονία αν δεν είναι υπεκφυγή, γιατί η πικρή πείρα έχει αποδείξει πως πολλές φορές οι εξαγγελίες και οι προγραμματικές δηλώσεις είναι αέρας φρέσκος.
Για να κάνεις, όμως, τεκμηριωμένη και εμπεριστατωμένη κριτική, θέλει πολλή δουλειά και κυρίως θέλει οργάνωση. Όταν δεν ξέρεις τα τοπικά προβλήματα, όταν δεν έχεις μελετήσει τις δυσκολίες που παρουσιάζουν και όταν δεν έχεις επεξεργαστεί κάποιες ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις, όχι κριτική αντιπολίτευση δεν μπορείς να κάνεις, παρά σκέτη και παραπλανητική φλυαρία.
Δουλειά και οργάνωση λοιπόν. Και λέγοντας οργάνωση δεν εννοώ τοπικές οργανώσεις, νομαρχιακές επιτροπές, κεντρικές πολιτικές επιτροπές και τα ρέστα. Χρειάζονται οπωσδήποτε όλες αυτές για να λειτουργήσει ένα κόμμα, αλλά πρώτα απ’ όλα πρέπει να οργανωθούν ομάδες μελέτης των προβλημάτων, κατά τόπο και κατά κλάδο. Ομάδες από ανθρώπους έμπειρους και γνώστες των προβλημάτων και εξοικειωμένους με την Πληροφορική.
Αυτό το τελευταίο μπορεί να ακούγεται κάπως ξεκάρφωτο και ίσως υπερφίαλο, ιδίως από όσους θεωρούν την απασχόληση με τους υπολογιστές και το Διαδίκτυο κάτι σαν χόμπυ για αργόσχολους. Δεν είναι όμως. Είναι τα καινούργια, πολυδύναμα και εξαιρετικά αποτελεσματικά όπλα πληροφόρησης και επικοινωνίας και ένα σύγχρονο και πρωτοπόρο κόμμα δεν μπορεί να τα αγνοεί, γιατί τότε ακυρώνει κάθε πρωτοπορία και εκσυγχρονισμό.
Αν σε κάθε τοπική ή κλαδική οργάνωση του σύγχρονου και πρωτοπόρου κόμματος που λέμε, υπάρχει ένας υπολογιστής συνδεδεμένος με το Διαδίκτυο και φυσικά και κάποιος που μπορεί να τον χειρίζεται, τα πράγματα γίνονται πολύ απλά, γιατί τα μέλη του σύγχρονου και πρωτοπόρου κόμματος που λέμε, θα μπορούν να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους, χωρίς να το κουνάνε από το σπίτι τους. Οι «συνεδριάσεις» μπορεί να γίνονται με ηλεκτρονικό τρόπο και οι αποφάσεις να παίρνονται ομοίως.
Όνειρα, θα πουν κάποιοι που δεν διαθέτουν φαντασία, αλλά πέφτουν έξω. Κάτι ανάλογο έγινε όταν για πρώτη φορά ιδρύθηκε στην Ελλάδα ένα κόμμα «νέου τύπου». Τα μέλη του, που ήταν στην πλειοψηφία τους απλοί εργάτες και φτωχοί αγρότες, μπαίνοντας στο κόμμα αλλάζανε τρόπο ζωής. Δεν κόβανε μόνο το πιοτό ή τον τζόγο, κυρίως μάθαιναν γράμματα. Εκείνη την εποχή (μιλώ για της δεκαετία του ‘20) οι αναλφάβητοι ξεπερνούσαν το 75% του πληθυσμού και ήταν πολύ συνηθισμένο το φαινόμενο στα καφενεία να διαβάζει ένας μεγαλόφωνα την εφημερίδα για να τον ακούν οι άλλοι που δεν ξέρανε γράμματα.
Το διάβασμα έγινε με τον καιρό χαρακτηριστικό γνώρισμα του αριστερού εκείνης της εποχής. Όλες δε οι οργανώσεις του κόμματος είχαν βιβλιοθήκες και το διάβασμα της εφημερίδας του ήταν υποχρεωτικό, ήταν κομματικό καθήκον. Την τάση αυτή δεν άργησαν να επισημάνουν οι χαφιέδες της αστυνομίας. «Διαβάζει πολύ - είναι κομμουνιστής», γράφανε στις αναφορές τους.
Σήμερα συμβαίνει κάτι ανάλογο. Γύρω στο 70% του πληθυσμού αγνοεί, σνομπάρει ή και αποστρέφεται την Πληροφορική. Εγώ τους ονομάζω «αναλφάβητους του 21ου αιώνα» γιατί τέτοιοι είναι. Όμως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν γίνει πάμφθηνοι και στους μαθητές των γυμνασίων μοιράζονται είτε δωρεάν είτε σε πολύ χαμηλή τιμή. Ομοίως η σύνδεση με το Διαδίκτυο έγινε πολύ προσιτή και το κόστος της συνεχώς μειώνεται.
Εξ άλλου κυκλοφορούν στο εμπόριο προγράμματα λογισμικού ειδικά για την περίπτωση λειτουργίας κομμάτων ή συνδικάτων ή συλλόγων, με τον τρόπο που προαναφέρω. Κάτι σχετικό διάβασα στο εξαιρετικό βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη «Η Αριστερά και ο κακός λύκος», που σας συνιστώ να διαβάσετε.
Χρειάζεται, λοιπόν, τελείως διαφορετική οργάνωση και πολλή δουλειά, για να ασκήσει το σύγχρονο και πρωτοπόρο κόμμα, που λέμε, κριτική και χρήσιμη αντιπολίτευση.