ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ... ΛΕΟΝΤΩΝ

Τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά αν ήταν ξεκάθαρα διαχωρισμένα: από τη μία η εξουσία, από την άλλη εμείς. Από τη μία κοινοβούλια, εργοστάσια, στρατοί, αστυνομίες και πολεοδομίες..., από την άλλη οι προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες. Από τη μία η βία της επιβολής, από την άλλη οι συνειδήσεις, οι αντιστάσεις, οι αγώνες!
Οι κυρίαρχοι κατάλαβαν ότι η βίαιη επιβολή έχει μειωμένα ποσοστά επιτυχίας και αποτελεσματικότητας, πέραν του ότι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξίσου βίαιη ανατροπή τους. Όπως έχει αποδειχτεί σε κάθε σχολείο κάθε είδους και εποχής, η πειθαρχία, όταν επιβάλλεται εξωτερικά, προκαλεί την ανυπακοή, όταν αντίθετα ενσωματώνεται σε μία επιμελώς διαμορφωμένη κοινωνική συνείδηση, αναπαράγεται χωρίς κανενός είδους επιβολή! Σχέδιο ύπουλο και καθαρό, αποτελεσματικό και κυρίως κοινωνικά αποδεκτό... Χάρη σε μια κοινωνία που αυτό έμαθε να βλέπει και δε θέλει να δει κάτι άλλο, η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» έγινε η πιο... δίκαιη πολιτική δομή και ο καπιταλισμός η μόνη ρεαλιστική οικονομική και παραγωγική πρόταση...
Η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» και ο καπιταλισμός δίνουν στην κυριαρχία τα προσχήματα που χρειάζεται για την εδραίωση της νομιμοποίησής της, επιτυγχάνοντας ή προσδοκώντας τη συναίνεση και την «κοινωνική ειρήνη». Θεσμοί, αποκεντρωμένες νομικές, πολιτικές και ιδεολογικές δομές εξουσίας, καταφέρνουν να μεταφέρουν την εντολή μέχρι την πιο μικρή στιγμή της καθημερινότητας των... υπηκόων, και μάλιστα χωρίς η εντολή να γίνεται αντιληπτή σαν τέτοια!

Κάθε ανάγκη και επιθυμία ικανοποιείται μόνο μέσα σε συγκεκριμένα θεσμικά πλαίσια νόμων και ηθικής, που προηγούνται της βούλησης και την καθορίζουν. Χωρίς να φαίνεται ποιος διατάσσει και ποιος υπακούει, ποιος ελέγχει και ποιος ελέγχεται! Ο θεσμικός κώδικας εξουσίας είναι κοινωνικά διάχυτος, καθώς διαμεσολαβεί στις ανθρώπινες σχέσεις και τις διαμορφώνει ανάλογα, έτσι ώστε να κατευθυνθούν προς τα συμφέροντα της θεσμικής εξουσίας. Ο οικογενειάρχης που δουλεύει σκληρά για να προσφέρει στα παιδιά του όλα τα αγαθά τού... καταναλωτικού παραδείσου ή ο εργένης καριερίστας που γλεντά την ανεξαρτησία του, η επιχειρηματίας που επιβιώνει στον κόσμο των αντρών, η νοικοκυρά που θυσιάζει τον εαυτό της στη φροντίδα των άλλων, οι μαθητές που εξαντλούνται στη συσσώρευση πληροφορίας χωρίς να ξέρουν το «γιατί» και ο πιτσιρικάς που δουλεύει όλη την εβδομάδα περιμένοντας το Σαββατοκύριακο, αποτελούν απλώς διαφορετικές πλευρές της ίδιας εικόνας. Οι επιλογές της εξουσίας εδραιώνονται μέσα από προκατασκευασμένες εικόνες κοινωνικής καταξίωσης και ευημερίας, ενώ η θεαματική διαδικασία επιταχύνει την ενσωμάτωση κάθε φαινομενικά «αποκλίνουσας συμπεριφοράς», κατηγοριοποιώντας την, χαρακτηρίζοντάς την και συνδέοντάς την με συγκεκριμένες καταναλωτικές επιλογές. Όσο «ανατρεπτική» κι αν είναι κάποια τάση ή συμπεριφορά, μπορεί να εξαντληθεί στο... ντύσιμο, στο... χτένισμα, στην... μετά το οχτάωρο ζωή... Μπορείς να βρεις το μαγαζί που την πουλάει και να την αγοράσεις ολοκληρωμένη, χωρίς να διακινδυνεύσεις την κοινωνική απαξίωση! Έτσι η όποια ανατρεπτικότητα εξουδετερώνεται, παρέχοντας συγχρόνως στην κυριαρχία τη συνεχή ανανέωσή της!

Όπως και να ερμηνεύσουμε τους θεσμούς, η αναγκαιότητα της εκτροπής τους είναι αναμφισβήτητη, σημείο αναφοράς στην επανάσταση της καθημερινής ζωής. Η αντιθεσμική δράση είναι το πεδίο που επιβεβαιώνει το Όλον του αγώνα του ελεύθερου ανθρώπου. Ενός αγώνα που στην αντίθετη περίπτωση θα περιοριζόταν είτε σε έναν αντικρατισμό και αντιοικονομισμό με γενικευτικές και ελλιπείς απαντήσεις για τις άλλες... μικρότερες δομές εξουσίας, είτε σε μια μάχη ανάλωσης με τις διάχυτες εξουσίες της καθημερινότητας, που θα άφηνε ανέγγιχτα το κεφάλαιο και το κράτος του.
Θεωρώντας ότι σύγχρονος στόχος της Κυριαρχίας είναι η δόμηση του παγκόσμιου Οικονομικού Ιδιωτεύοντος Ανθρώπου μέσα από τα επιτεύγματα μιας θεαματικής διαδικασίας πλασματικών διαχωρισμών, κι ότι οι θεσμοί συγκροτούνται μέσα απ’ αυτήν τη διαδικασία γι’ αυτόν το συγκεκριμένο στόχο, επιλέγουμε μια συγκεκριμένη προσέγγιση της αντιθεσμικής δράσης. Το μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων στις ανθρώπινες συνειδήσεις και η κατάργηση των διαχωρισμών κάθε είδους, που σημαίνει και κατάργηση των διαμεσολαβητικών μηχανισμών, έχουν μια ανεκτίμητη δυναμική στο να εισάγουν ανατρεπτικά κριτήρια με αναφορά στην καθημερινότητα και να αποδομήσουν και εκτρέψουν συγκεκριμένες κυριαρχικές επιλογές. Ακόμη, επιλογή μας σ’ αυτήν την κατεύθυνση είναι η απελευθέρωση όλων των δημιουργικών ικανοτήτων, στον αντίποδα της «αστικής τέχνης», όχι μόνο σα μέσο αλλά και σα σκοπός. Γιατί αξιοποιώντας κάθε μας δυνατότητα για την κατάκτηση της ελευθερίας, απελευθερώνουμε και τις ίδιες μας τις δυνατότητες... Μέσα από το λάκκο των λεόντων,

... ο Δανιήλ.