Ο Μπάρμπας της γυναίκας μου, γελαδοτρόφος από τον Παλαμά Καρδίτσας, σε μια πολιτικού περιεχομένου συζήτηση που είχαμε στην εορτή της πεθεράς μου της κυρα-Λένης, μου εδήλωσε υπερηφάνως πως όταν τον ερώτησαν οι διενεργούντες κάποιο γκάλοπ ποιον θεωρεί ως καταλληλότερο για πρωθυπουργό, απάντησε «τον Καραμανλή»!
- «Τι έκανε και τον θεωρείς καταλληλότερο;», τον ρώτησα.
- «Δεν μπόρεσε να κάνει πολλά πράγματα, αλλά έχει επικοινωνιακά χαρίσματα», μου απάντησε.
- «Εσύ», τον ξαναρώτησα, «εάν επρόκειτο να διαλέξεις ανάμεσα σε μια αγελάδα με επικοινωνιακά χαρίσματα και μια άλλη, που βγάζει πολύ περισσότερο γάλα, ποια θα διάλεγες;»
- «Αν ήταν να διαλέξω γελάδα, θα διάλεγα τη “γαλακτερή”.»
- «Για πρωθυπουργό όμως δεν σ’ ενδιαφέρει αν βγάζει πολύ ή λίγο γάλα!»
- «Εγώ τον πρωθυπουργό τον θέλω “μάγκα και καραμπουζουκλή”», με αποστόμωσε!
Εκεί έληξε και η πολιτική συζήτησή μας, προτού εκτραπούμε από τις αρχές του πολιτικού πολιτισμού που μας... διακρίνει ως Έλληνες.
Η «ρήση» όμως του Μπάρμπα από τον Παλαμά Καρδίτσας με προβλημάτισε. Υπάρχει, λοιπόν, ένας λαός, ένα κομμάτι έστω του λαού, που τα... ορέγεται ο οργανισμός του· αρέσκεται στα παχιά τα λόγια, τα λαφαζάνικα, τις θεατρινίστικες χειρονομίες και τα λικνίσματα του αυχένα, τις ψευτοπαλληκαριές πως τάχατες «εγώ είχα την παλληκαριά και πήρα την ευθύνη πάνω μου» (για το Βατοπέδι)· και τις κούφιες καυχησιολογίες και τα αυτοπαινέματα «στα πέντε χρόνια που κυβερνάμε κάναμε τόσα έργα όσα δεν έγιναν ποτέ στη νεώτερη Ελλάδα» και το άλλο «έχουμε φτάσει το 90% του βιοτικού επιπέδου του Ευρωπαίου πολίτη»!
Υπάρχει, λοιπόν, ένας κόσμος που θέλει να ζει στη... θαλπωρή του παραμυθιού, που θέλει ν’ αγνοεί πως δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σ’ αυτό τον τόπο, πως πηγαίνουμε στην κατηφόρα χωρίς φρένα και χωρίς οδηγό στο τιμόνι.
Να φταίει γι’ αυτήν τη «λοβοτομή» των ανθρώπων η αθλιότητα της παιδείας μας, η παραμορφωτική ακτινοβολία της τηλεοπτικής οθόνης, που αναποδογύρισε την αξιακή μας κλίμακα κι αντικατέστησε το ευφυές με το βλακώδες, την ομορφιά με την ασχήμια, τη σοβαρότητα με τη γελοιότητα, τη σοφία με τη σαχλαμάρα, την ευγένεια με το θράσος...;
Είναι το ίδιο ανιστόρητο κι ανεξέλιχτο κομμάτι του λαού μας που ψηφίζει τον... Γουλιμή αντί του Τρικούπη, τους Βασιλικούς αντί για το Βενιζέλο του 1920. Ο ίδιος λαός που έβλεπε «λίγον» το Σημίτη και «πολύν» τον Καραμανλή;
Ο ίδιος λαός που στέλνει τους «κλόουν» των τηλεοπτικών παραθύρων στη Βουλή κι αποκλείει απ’ αυτήν τους σιωπηλούς εργάτες της επιστήμης, που διαιωνίζει τις οικογενειακές δυναστείες των πολιτικών, υπερψηφίζοντας τα «πριγκιπόπουλα» και αποκλείοντας τους δημιουργικούς και προκομμένους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου;
Είναι ίσως ο κόσμος που έχει στρογγυλοκάτσει στο τραπέζι της εξουσίας κι απολαμβάνει το μεγάλο φαγοπότι, αλλά και εκείνοι - οι δυστυχείς παρακεντέδες της εξουσίας - που γλείφουν τα κόκκαλα που ξεμένουν στο στρωμένο τραπέζι;