Τι σκέφτεται κανείς όταν ακούει τη λέξη Χριστούγεννα; Εγώ τα τελευταία δύο χρόνια σκέφτομαι μία μόνο εικόνα: τη διαδρομή στην ευθεία της Νεάπολης από το αεροδρόμιο στην πόλη της Μυτιλήνης. Η θάλασσα, τα χρώματα στον ουρανό, τα νησάκια, τις Αργινούσες νήσους ανάμεσα στις δύο στεριές εκεί ανοιχτά από την πόρτα της αίθουσας του αεροδρομίου μόλις βγαίνω και ανασαίνω αέρα μυτιληνιό.
Γυρνάω για δύο - τρεις εβδομάδες σε μία πόλη που μεγάλωσα.
Σε μία πόλη που περπατούσα κάθε μέρα και έβλεπα πράγματα, αλλά μέχρι εκεί. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια, όμως, παρατηρώ κομμάτια της πόλης και πάντα σκέφτομαι ότι υπάρχουν κάποια που θα ήθελα να αλλάξω, έστω και μόνο για αυτές τις μέρες.
Φέτος θέλω πριν έρθω να γράψω πώς θα ήθελα να είναι η Μυτιλήνη όταν φτάσω. Θέλω να δω μία πόλη επιτέλους καθαρή. Και λέγοντας καθαρή δεν εννοώ μόνο τους κάδους. Εννοώ τους δρόμους, τους τοίχους, τα αγάλματα...
Θα ήθελα να δω μία πόλη ωραία φωτισμένη και στολισμένη. Χωρίς υπερβολές, χωρίς ανούσιες σπατάλες. Χωρίς εκδηλώσεις και γιορτές για το θεαθήναι. Χωρίς παγοδρόμιο, αν γίνεται - θυμάμαι ακόμα πόσο είχα γελάσει όταν το είχα δει. Θέλω να λείπει η μιζέρια που εμφανίζεται συχνά σε αυτή την πόλη και την κάνει να χάνει την ομορφιά της.
Τα Χριστούγεννα στη Μυτιλήνη δεν είναι αυτά, άλλωστε. Είναι η γεμάτη κίνηση Ερμού την παραμονή των Χριστουγέννων, τα πιτσιρίκια που γυρνάνε από σπίτι σε σπίτι και λένε τα κάλαντα. Είναι ο βοριάς που φυσάει στην Επάνω Σκάλα. Είναι τα μπαράκια που γεμίζουν από Μυτιληνιούς φοιτητές, οι ταβέρνες με τους χειμωνιάτικους μεζέδες και τα ούζα. Είναι τα χωριά της ορεινής Λέσβου και οι ελληνικοί καφέδες με γλυκό του κουταλιού στα καφενεία τους. Είναι ο παππούς στη γωνία Ερμού και Αλκαίου που πουλά πότε χόρτα, πότε κολοκυθολούλουδα, πότε αμανίτες, ανάλογα με την εποχή. Είναι οι Μυτιληνιοί που γυρνάνε σαν τρελοί στο δρόμο και μοιράζουν ευχές.
Η Μυτιλήνη, άλλωστε, είναι μία πόλη γεμάτη τρελούς. Είναι τα χαμόγελα που ανυπομονώ να δω… Και η ευχή «και του χρόνου» που συνεχίζω να λέω από πείσμα και στην Πάτρα όταν μου λένε «χρόνια πολλά», και παρά του ότι μου λένε πως δεν ταιριάζει στην περίσταση, συμπληρώνοντας πάντα: «Εμείς στο νησί έτσι λέμε»! Τα όνειρά μας είναι κοντινά κι οι ελπίδες μας θέλουμε να τις δούμε να υλοποιούνται… «του χρόνου». Χρόνια πολλά ας έχουν να χαίρονται στη Δύση. Εμείς στην Ανατολή, σε όλη την καθ’ ημάς Ανατολή, «για του χρόνου» νοιαζόμαστε.
Και του χρόνου, λοιπόν!