Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι αλλάζουμε στην πορεία του χρόνου, ή παραμένουμε ίδιοι; Μέσα μας εννοώ. Είναι ένα δίλημμα που έχω, όχι και τόσο ξεκάθαρο. Είμαι της άποψης -και προς τα εκεί συγκλίνω- ότι ο χρόνος δεν μας αλλάζει αλλά οι στιγμές που ζούμε. Ότι δεν αλλάζουμε οι άνθρωποι, ωριμάζουμε μόνο… Aν είμαστε τυχεροί... Ο κόσμος αλλάζει. Ο εαυτός μας παραμένει ίδιος… Οι περιστάσεις και οι καταστάσεις της ζωής μας, μπορεί ν’ αλλάζουν προσωρινά, αλλά μέσα μας θα κρατάμε ένα κομμάτι, για να έχουμε μια ελπίδα πως θα ξεφύγουμε απ’ αυτές. Πιστεύω πως συμπεριφορές, τρόπο σκέψης, ακόμα και συνήθειες μπορεί ν’ αλλάξει σχετικά εύκολα ένας άνθρωπος. Αυτό που δεν μπορεί να αποβάλλει, είναι νοοτροπίες με τις οποίες μεγάλωσε και κάποια χαρακτηριστικά του εαυτού του...
Βέβαια, ο χρόνος κυλάει και, παρά τις όποιες μεταβολές, κρατάμε τον εαυτό μας σταθερό. Μέσα μας είμαστε και παραμένουμε ίδιοι… όπως γεννηθήκαμε. Ίδιες οι ανάσες μας. Άλλοτε πιο καθαρές, άλλοτε πιο ασφυκτικές, άλλοτε πιο λαχανιασμένες… Ίσως τα θέλω ν’ αλλάζουν και οι ανάγκες μας να μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου κι εκείνος σύμμαχός τους, μας φθείρει, μας αλλοιώνει -σωματικά και ψυχικά- και μας φορτώνει με χίλια δυο… Προχωράει η ζωή μας, μαζί της κι εμείς. Μπορεί τα δύσκολα, οι μελανές κι ένοχες στιγμές, τα συμβάντα και τα γεγονότα που μας συγκλονίζουν, προς στιγμή να μας αλλάζουν, να γινόμαστε άλλοι άνθρωποι, όμως δεν κρατάνε πολύ κι επανερχόμαστε πάλι στα ίδια. Και, δυστυχώς, μόνο οι ρυτίδες και τα γκρίζα μαλλιά είναι οι ενδείξεις ώστε οι άλλοι να νομίζουν ότι αλλάξαμε.
Συνήθως, όταν έχει πανσέληνο, μ’ αρέσει να περπατώ μόνος στην ακρογιαλιά και να χαζεύω τις ανταύγειες του φεγγαριού καθώς λικνίζονται στην επιφάνεια της θάλασσας. Μόνος, γιατί αυτές τις πορείες μόνοι τις οδεύουμε. Ακολουθούμε τη λευκή διακεκομμένη γραμμή που χαράζουν οι στιγμές μας. Κι αυτές οι στιγμές είναι τόσο μοναδικές όσο και η μοναξιά που χαρίζουν σε κείνον που τις βιώνει. Επιτρέπουμε τότε στον εαυτό μας, την πολυτέλεια να ταξιδεύει... Σε ταξίδια του νου, των σκέψεων, των αισθήσεων... Ταξιδεύουμε όσο πιο βαθιά και πιο πίσω μπορούμε να πάμε... όσο το επιτρέπουμε στον εαυτό μας, για να φέρουμε στο νου όλα εκείνα που μας έχουν γίνει βίωμα αλλά και καταστάλαγμα του εαυτού μας, της εικόνας μας, αυτής που φέρουμε όλοι, -επάνω και μέσα μας- για να επαναπροσδιορίσουμε το τώρα, που είναι απόρροια του χτες… Τότε αρχίζει το κυνηγητό. Προσπαθώ να φιλοσοφήσω τα πράγματα κι ο λογισμός ξεφεύγει αδέσποτα σε τέτοιες σκέψεις συνήθως…
Πιστεύω πως η απομόνωση και η μοναξιά, καμιά φορά, μας βοηθούν να ηρεμήσουμε και να «ψάξουμε» τον εαυτό μας. Να κάνουμε έναν εσωτερικό διάλογο. Είναι απαραίτητο. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας βοηθήσει καλύτερα όσο ο ίδιος μας ο εαυτός. Εμείς οι ίδιοι ξέρουμε καλύτερα τις αδυναμίες μας, τα ελαττώματά μας, τα προτερήματά μας. Παρότι οι εμπειρίες και οι μνήμες που ακολουθούν την πορεία μας, είναι αδιάσειστες αποδείξεις πως η ταυτότητά μας παραμένει ίδια, το δίλημμα επανέρχεται: Τα χρόνια περνάνε, οι άνθρωποι αλλάζουμε; Κάπου στη μέση θα πρέπει να βρίσκεται η αλήθεια. Ο καθένας ζει με το δικό του τρόπο, την αιώνια παραπλάνησή του, κι εγώ, χρόνια τώρα, με τον ίδιο τρόπο σκέφτομαι, με τον ίδιο τρόπο νιώθω, με τον ίδιο τρόπο γράφω… και δυστυχώς τα ίδια λάθη κάνω…